Thuis

Tegen middernacht op vrijdagavond arriveerde mijn vader in Lods. We hebben gelijk een door hem meegebracht wijntje gedronken op de afronding van de tocht. Na een uurtje bijpraten zijn we gaan slapen. Wennen dat er nog iemand in de slaapkamer lag, dus mijn oordoppen maar ingedaan.
De volgende ochtend raakte ik definitief uit mijn structuur van afgelopen weken. Na het geringe ontbijt geen fietskleding meer aan doen en niet meer fietsen. In plaats daarvan ging de fiets in de auto en konden de kilometers comfortabel afgehaspelt worden.
Het was fantastisch om na een lekkere autorit weer thuis te komen en weer samen te zijn met Jaël. Wekenlang hebben we er naar uit gekeken. Na een lekkere douche en het knippen van mijn nagels kwam er een einde aan de solomaaltijden. De Nassi Goreng was geweldig en de wijn deed het 's avonds ook goed.

Vanmorgen was ik om 7 uur klaarwakker na een heerlijke diepe nachtrust. Ik heb het nog een half uurtje vol kunnen houden tot half 8, toen ben ik er toch maar uitgegaan. Na een ontbijtje inclusief een boterham met gebakken ei toch maar weer de fietskleren aangedaan. Even langs mijn moeder om haar te begroeten en vervolgens een een ritje van een kleine 50 km gemaakt. En dat was heerlijk. Zonder bagage vloog ik gevoelsmatig over de vlakke wegen, hoewel ik toch nog 236 hoogtemeters heb gemaakt. De veluwe biedt meer dan je denkt! Op de klimmetjes hoefde ik niet eens terug te schakelen, zo makkelijk ging het. Het lichaam voelt heel fit aan en de benen sterk. En dan het zonnetje erbij op de vroege morgen. En nog rustig op de weg ook. Wel gek dat de fietsers en wandelaars die ik begroet, want zo ging dat in Frankrijk de afgelopen weken, verbaasd kijken en niet reageren...leven we hier zoveel individualistischer dan in Frankrijk?!

Na de rit en een douche hebben Jaël en ik samen gebruncht. Ik geluncht en Jaël ontbeten. Gezellig!

De spullen opgeruimd en nu lekker de tour kijken. Vanmiddag de Peguere...dat steile ding waar ik vanwege mijn bovenbeenblessure deels heb gelopen. Ben benieuwd!

Vandaag en morgen nog lekker genieten met Jaël, daarna begint het gewone leven weer.

De komende weken toch wat kilo's proberen aan te komen want de weegschaal gaf 63,4 kilo aan...
Mijn moeder vond me er gelukkig nog goed uitzien. Maar als ik mijn kleren uit doe dan kijk je zo tegen mijn ribbenkast aan. Het was al 10 jaar geleden dat ik nog zo mager was.

Telkens schieten er beelden en fragmenten door mijn hoofd van bergen en plaatsjes waar ik geweest ben. Het begint tot me door te dringen dat ik een behoorlijk stuk gefietst heb en heel veel gezien heb. Wat een indrukken heb ik opgedaan, een prachtige levenservaring! Ik ga er lekker van nagenieten nu ik weer heerlijk comfortabel thuis ben.

De laatste fietsdag

Op de 5e fietsvrijdag van deze reis beleefde ik de laatste fietsdag van deze vakantie. Vanmorgen leek het alsof er niks aan de hand was en dat er 'gewoon' weer een nieuwe fietsdag voor me lag, zoals afgelopen weken het geval was.
Maar onderweg kon ik aan weinig andere dingen denken dan dat het echte de laatste dag zou zijn. Ik hoopte nog een keer op goede benen, zodat ik waardig afscheid kon nemen van deze tocht. Vanmorgen leek dat er niet op. Het was werken op de 90e col (zie foto) en de côtes die volgden. Maar het weer was prima. Bewolkt maar droog. Wel wat fris, maar langzaam ging de temperatuur omhoog, ook omdat de zon soms door de wolken heen kwam.

Omdat ik vanmorgen al om 8 uur ben vertrokken was ik om 12 uur behoorlijk aan eten toe. Ik heb toen een sandwich en een koffie genomen bij een restaurantje waar ik 2 jaar geleden met mijn vader koffie heb gedronken tijdens het wandelen in de Jura, in Chapelle des Bois. Een prachtig dorpje. Daarna begon het beter te draaien en ik kreeg weer hoop op een mooie laatste dag.

De klimmetjes waren zo goed als op binnen de Jura. Vanmorgen nog een paar keer geklommen naar 1100 meter hoogte en daarna zak je de Jura door, langzaam naar de Vogezen. Al zal ik die dit jaar niet bereiken met de fiets.

Nadat ik als laatste klim de Côte du Désert (het kan bijna niet mooier...) had getopt ben ik gefinisht in Lods, ten noorden van Pontarlier. De laatste 6 km waren dalend, naar 380 meter laag.
Het was een mooie laatste etappe van 150 km, wat het totaal op 3704 km brengt. Na 60515 hoogtemeters.
Er blijft daarmee nog maar 391 km liggen, over 6276 hoogtemeters. Dat is 3 dagen fietsen. Wie weet doe ik die nog eens.

In mijn hotelkamer werd ik na de finish behoorlijk emotioneel. Mentaal was het op. Dag na dag ben ik de confrontatie met de prachtige bergen aangegaan en heb ik bijna dagelijks het uiterste van mezelf gevraagd, 4 weken lang. Veel meegemaakt, veel gezien, veel mensen ontmoet. Door weer en wind heb ik de hoogste en stijlste cols kunnen beklimmen in een prachtig land, wat heel veel te bieden heeft qua natuur.
En nu is het klaar.

Er is een reiswens in vervulling gegaan, nadat ik op mijn 16e iets las in een fietsblad over deze tocht. 4 weken lang kon ik fietsen, eten en rusten. Dat leek me altijd al eens mooi om te doen. En dat was het ook!
De eenzaamheid was soms zwaar, al ontmoet je genoeg mensen. Elke dag alleen eten is wel erg saai moet ik zeggen, hoewel ik toch vaak kon genieten van de rust. 
Zwaar waren de momenten dat ik met mezelf in gevecht was. Als de benen niet wilden maar het hoofd wel. Zoals het beklimmen van de Bonette, na een lange dag waarop ik pas half 8 een slaapplek had na regen en een valpartij. Of zoals op de eerste dag, toen het tegenzat qua slaapplek en ik nog een lekke band op de koop toe kreeg. Terwijl ik nog pijn in mijn buik had vanwege de mensen die ik zou mensen. En ik me uberhaupt afvroeg of ik de hoge cols wel over zou komen....

Maar elke dag leek wel een nieuwe reis. Een nieuwe dag bood nieuwe bergen, nieuwe mensen, een nieuwe omgeving en een nieuwe slaapplek. Het bleef daarom een uitdaging die ik dag voor dag aanging. Al zag ik soms best tegen bepaalde stukken op in de route. Of vielen sommige stukken zwaar tegen. Zoals die dagen in de Cevennen, met die bovenbeenblessure. En dan kwam ik op een colletje boven waarna geen afdaling volgde maar ik wind tegen op een vlakte bleef fietsen. Dan zat ik wel eens op een stuur te slaan van irritatie...

Natuurlijk vraag ik me af of ik het eindpunt had kunnen halen. En ik denk van wel. Als ik niet geblesseerd raakte. Die dagen hebben we me behoorlijk wat kilometers gekost. En als ik alle slaapplekken vooraf had geboekt. Dat had me veel tijd en kilometers gescheelt. Maar dat had niet opgewogen tegen de vrijheid die ik deze reis heb ervaren. Elke dag was een reis op zich en juist dat was zo mooi. Niet het eindpunt, maar de weg er naar toe was het doel.

Alles bij elkaar heb ik enorm genoten en kijk ik terug op een geweldige ervaring.
En ben ik dankbaar dat ik dit mocht beleven. Dankbaar voor alle zegeningen. Elke dag weer. Dankbaar naar Jaël, dat ze me de vrijheid gaf om 4 weken mijn ding te doen, ook al miste ik daardoor haar verjaardag en we ook niet samen op vakantie konden. Elke dag kon ik gelukkig een briefje lezen met een nieuwe boodschap van haar.
Dankbaar voor de dagelijkse ondersteuning van mijn broer en zus via berichtjes waarin ze me aanmoedigden en afleiding boden. En de talloze weerberichten van Elwin, zodat ik dagelijks wist waar ik aan toe was. Dankbaar voor de lift naar het startpunt en de lift morgen, naar huis. Dat zijn behoorlijke tijdsinvesteringen.
En natuurlijk alle reacties via deze blog. Elke dag keek ik ook daar naar uit en vond ik het prettig dat jullie het mee wilden beleven. Bedankt voor de tips en adviezen, ook al heb ik geen rustdag genomen en heb ik nog steeds lange nagels. Het typen wordt steeds moeilijker....ik blijf blijkbaar eigenwijs. Thuis hebben we een nagelschaartje.

De komende dagen beschrijf ik misschien nog hoe het is om weer thuis te zijn, of hoe het is om op te staan en niet te gaan fietsen...en hoe het lichaam daarop reageert. Ik ben benieuwd.

Vanavond zal mijn vader hier ook slapen, zodat we morgenochtend naar huis kunnen.

Waar ik al een paar dagen mee in mijn hoofd zit is wat ik deze reis ook geleerd heb, aansluitend bij de motto's van Crazy Jan, die ik in de eerste week ontmoet had:
Als je moet plassen, doe het dan en wacht niet! De schaamte voor al het passerende verkeer verdwijnt al na een paar dagen. Als ze toeteren, niet opkijken maar stug doorgaan. Want al die liters water die naar binnen gaan moeten er ook weer uit. Soms wel 5 keer binnen 40 km. En de toiletpotten staan vaak niet langs de weg...

Als ik vanavond kaas krijg bij het eten dan bestel ik er een glaasje wijn bij :-)

A demain!

Col du Grand Colombier

Ik kon er niet omheen vandaag. Ik zou op de dag dat ik 4 weken aan het fietsen ben de confrontatie met de Grand Colombier (en mezelf) aan moeten gaan. Wetende dat die stijl is, want dat geeft de kaart al met veel pijltjes en een rood/wit geblokte weg aan...en gisteren hebben we op tv kunnen zien dat de tourrenners er ook moeite mee hadden.
Maar eerst kon ik een weg zoeken naar Culoz, het plaatsje aan de voet van de Grand Colombier. Want omdat ik wederom de route had verlaten voor een slaapplaats en ik nu echt te zuidelijk uit de route was leek het me beter om via een andere weg Culoz te bereiken. Via een mooie, zeker geen kortere, weg over de Col de Chambotte (650 meter hoog) kwam ik op een smalle afdaling terecht met een geweldig mooi uitzicht over een meer, te zien op de foto. Leuk dat een alternatieve route iets moois oplevert.
Na de afdaling en een paar brede wegen kwam ik in Culoz terecht. Daar heb ik mijn windjackje en armstukken uitgedaan want 19 km klimmen zou genoeg warmte bieden. Ook nog isostarpoeder in mijn bidonnetje gedaan, zoals vaak voor lange cols, omdat eten tijdens het klimmen niet te doen is. Dan hoop je nog dat de col wegens schoonmaakwerkzaamheden of zoiets gesloten is, maar op het bord stond toch echt 'ouvert'. Dus toch maar begonnen.
En boven verwachting ging dat best lekker. De benen voelden ineens veel beter aan dan gisteren. Natuurlijk blijft zo'n stijle berg afzien maar ik kwam behoorlijk goed boven. Deze klim deed me denken aan de Pyreneeën. Afwisselende steigingspercentages, met steile stukken, maar niet erg hoog. Toch klim je hier wel van 235 meter hoogte naar 1501 meter hoogte.
Boven gekomen stond een Nederlandse man te applaudiseren. Hij was me met de auto al gepasseerd en vond dat ik snel klom. Ik leg uit dat ik al een paar weken onderweg ben en dat dit de 88e col was. In de loop der tijd leer je dan steeds beter klimmen. Alleen is het gevoel in de benen nog wel eens wisselend....en zo zwaar was deze berg nou ook weer niet, achteraf. Ik heb zwaardere cols gezien.
Er bleek ook een vrouw en 2 kinderen bij hem te horen. De vrouw bood mij lekkere warme kipbouillon aan waar ik graag gebruik van maakte, want het was hooguit 10 graden koud bovenop. De kinderen vertelde over de tour die ze gisteren gezien hadden en de zoon had een bidon van de euskaltel wielerploeg gevangen. Ze kamperen een paar weken aan de voet van de Grand Colombier, aan de noordkant. Een leuke ontmoeting met Nederlanders. Dat is me nog weinig overkomen.
En over kamperen gesproken. Tijdens het klimmen kwamen de campers in grote hoeveelheden naar beneden. Die hebben waarschijnlijk overnacht op de col. Allemaal luid toeterend om mij aan te moedigen daalden ze af. Er werd ook schoongemaakt, afval opgeruimd, enzovoorts. Een drukte van jewelste.
Na de afdaling kom je echt in de stilte en verlatenheid van de Jura. Dat betekende in mijn geval dat ik moest wennen aan de frisse temperaturen, dat ik een tijd zonder water zat en dat ik een hertje over zag steken, zo'n 30 meter voor me.
Ik heb de Col de Berentin (1144 meter hoog) nog gefietst en toen was het mooi geweest voor vandaag.

En nu? Tja....nu zit ik in St. Germain de Joux, heb ik 3555 km gefietst over 89 cols en zit ik in de Jura, weer een nieuw gebied.
Om de tocht uit te rijden heb ik nog een dag of 4 a 5 nodig, maar die heb ik niet meer. Zaterdag ga ik naar huis en dinsdag weer werken.
Ik merk daarom dat ik al een beetje afbouw. Qua kilometers per dag, qua hoeveelheden eten (want de komende tijd zal ik minder verbranden dan de afgelopen weken, dus ook geen winegums meer) en qua spullen. Wat op is, leeg is of wat ik niet meer nodig heb kan de prullenbak in.
Ik heb zin om naar huis te gaan en de bekende mensen en dingen om me heen te hebben. En om een rondje over de Veluwe te fietsen zonder bagage.

Nog 1 dag fietsen. Eerst eten!

A demain!

Ditjes en datjes

Het was zwaarbewolkt toen ik wakker werd. En nog hoofdpijn ook. Maar zowel de bewolking als mijn hoofdpijn trokken langzaam weg vandaag. Helaas was het op de Col des Aravis nog wel bewolkt waardoor de Mont Blanc, die je vandaar zou kunnen zien, niet zichtbaar was. Het was ook nog fris, dus snel dalen en weer klimmen naar de Col de la Croix Fry. Daarna volgde een lange afdaling richting Annecy, waarbij het meer van Annecy zo nu en dan te zien was. Vervolgens begon het lange draaien en keren met korte maar lastige klimmetjes om in een grote bocht Annecy Noordelijk te passeren. Uitputtend was het, mede omdat mijn lichaam moe aan voelde en ik vandaag geen kracht in de benen had. Verder dan Marigny St. Marcel kon ik niet komen ivm de tour. Hierna zou ik te dicht bij de tour komen waar geen slaapplekken meer te vinden waren. Alles vol.

Ik was blij dat ik om 4 uur een plekje had gevonden en kon uitrusten. Tijdens het kijken van de tour op tv viel ik in slaap...en toch maar 103 km gefietst. De laatste dagen kunnen nog wel eens pittig zijn.

Vanmorgen ontmoette ik bij het ontbijt weer een Engelsman. Hij was een week alleen in dat hotelletje om cols in de Alpen de beklimmen. Hij genoot er van maar vond het jammer dat hij dit niet 20 jaar eerder deed, toen hij nog jong was. Bijzonder, want dat hoor ik al wekenlang van al die Engelsen die ik tegenkom. De meesten van hen ontdekten pas de de laatste jaren hoe leuk het wielrennen kan zijn en proberen de schade in te halen door in een paar jaar tijd zoveel mogelijk bergen te beklimmen. Vandaar dat ik zoveel engelsen tegenkom in de bergen. Ze hebben er zelfs een term voor bedacht: mamil. Wat staat voor 'middle age men in lycra'.

Naar aan leiding van de vraag van Robenko, over wijn drinken en strak op een dieet of niet, zal ik antwoorden hoe ik dat doe.
Ik eet wat ik krijg op de slaapplek. Dat kan van alles zijn. Soms goed, soms minder goed. Regelmatig houden ze rekening met het fietsen en krijg ik iets van pasta, maar ook met aarddappels of rijst ben ik al blij. Vaak zit er ook iets van salade bij en kaas. In Frankrijk zit er bijna altijd kaas in de maaltijd, voorafgaande aan het dessert of het is het dessert.
Ik probeer zoveel mogelijk te eten en ook het brood wat standaard bij het eten wordt geserveerd gaat helemaal op.
Wijn, bier, of andere alcoholische dranken neem ik niet. Of bijna niet moet ik zeggen. 1 x heb ik wijn op in de Pyreneeën toen dat bij de groepsmaaltijd werd geserveerd. Dat was na 10 dagen fietsen ongeveer en het sloeg in als een bom. Ook al was het maar een glaasje. De 2e keer was in St. Pons, toen ik mijn bovenbeenblessure even helemaal zat was en ik een verzetje nodig had. 2 halve liters frans bier gingen samen met een bus paprikapringles (chips) vlot naar binnen. Al gaf het weinig voldoening. Het kwam uit de supermarkt dus het kostte gelukkig weinig.
Alcohol is slecht voor het herstel. Als je toch persé alcohol wil nuttigen doe dat dan minimaal pas 4 uur na de etappe. Dan hebben je spieren vast wat kunnen herstellen.
Sinds St. Pons sta ik dus weer droog. Al heb ik best zin in een lekker wijntje. Maar dat komt vrijdagavond op z'n vroegst, als het werk erop zit. Of zaterdag als ik thuis ben.
Ook heb ik enorme trek in een dikke vette patat met! Maar die laat ook nog een paar dagen op zich wachten...

Vandaag voor de laatste keer mijn fietskleren met de hand gewassen. Het hangt lekker in de zon te drogen.

Nog 2 dagen.

A demain!

Hoogste punt 100 colstocht

Klimmen, dalen, klimmen, dalen, klimmen en dalen. Dat was kortgezegd de dag. 3 x klimmen en dalen dus.
Vanmorgen mocht ik wederom koud vanaf het ontbijt gaan klimmen. En niet zo maar een klim, want de hoofdschotel van vandaag was de Col de L'iseran.
Tijdens het klimmen draaide de benen voor geen meter. Toch stond ik om 10 uur op de top, in alle rust. Een handvol auto's, meer was het niet. Een Fransman bood aan om van mij, met mijn telefoon, een foto van mij te maken. Altijd fijn. Het blijft bijzonder om op een dergelijke hoogte te zijn. Wetende dat het in het dal lekker warm is maar op deze hoogte hele andere temparaturen gelden.
Het was amper 10 graden op de top. Een dik jack en handschoenen aangedaan voor de afdaling. Een lange afdaling van 47 km! Eerst de col afdalen en daarna over lichtdalende wegen naar de voet van de Cormet de Roselend. De benen begonnen ondertussen steeds beter te draaien waardoor het echt genieten was op de Cormet de Roselend. Een prachtige col waar ik na 19 km klimmen boven was. Eerst stijg je hard door een bosachtig gebied en vervolgens kom je op een open stuk waar je met afwisselende stijgingspercentages blijft klimmen.
Bovenop was de lucht ook weer opengetrokken. Vanmorgen werd het grijs en was het behoorlijk dichtgetrokken. Ik was even bang voor regen, maar nadat het weer opklaarde werd het wederom prachtig weer.
Het was pas half 1 en toch al weer 80 km achter de rug. Eigenlijk had ik voor vandaag min of meer gepland om na de afdaling van de Cormet de Roselend een slaapplek te zoeken. Maar omdat het ondertussen zo lekker ging heb ik mijn plannen maar gewijzigd. Op de col heb ik de tijd genomen voor een lunch, heerlijk in de zon op 1968 meter hoogte. Het was heerlijk rustig op de top, maar toch gezellig. Ik raakte aan de praat met een groepje engelse fietsers (Zowel in de Pyreneeën als in de Alpen zie je de laatste jaren veel Engelsen. Het fietsen is daar sinds enkele jaren aan het uitgroeien tot een grote sport. Ze 'kicken' ook wel op de cols met de grote namen, want op andere cols zie je ze helemaal niet). Zij zijn hier ter voorbereiding op een race door de alpen die van het meer van Geneve naar Nice gaat. Met onder meer een klimtijdrit op de Alpe D'huez. Ze waren erg geïnteresseerd in mijn route en belevenissen en vroegen zich af of ik na deze vier weken fietsen een week lang ging eten en slapen om bij te komen....en hoe ik in Nederland kon trainen voor zo'n tocht waarin je constant klimt en daalt?

Na de lunch afgedaald naar Beaufort, waar de klim naar de Col des Saisies begint. Een vriendelijke col die naar het wintersportstadje Saisies leidt, op 1650 meter hoogte. Een lekkere klim om als laatste te doen op zo'n mooie dag. De beloning is een mooie afdaling naar Flumet, waar ik vannacht verblijf. 3 km buiten de route maar die kan ik morgenochtend gebruiken om warm te draaien voordat ik aan de Col des Aravis begin.

Aan de hoogte van de cols zie je dat het allemaal wat lager wordt. Langzaam fiets ik morgen de Alpen al weer uit. Al wordt ik overmorgen nog getracteerd op een pittige & stijle klim voordat ik definitief de Jura in fiets, met passages van 16%. Al valt de bediscussiëren of deze col bij de Alpen of bij de Jura hoort. Het gaat hier om de Col du Grand Colombier, die morgen door de tourrenners wordt beklommen! We missen elkaar dus net.

Morgen ga ik vlak boven Annecy langs en verlaat ik de 'grenszone' met Italië waar ik nu al een paar dagen langs fiets. Wat dat betreft pak je wel de uiterste gebieden van Frankrijk. In de Pyreneeën zat ik dicht bij spanje (blijkbaar zo dicht dat mijn telefoon het soms niet wist. De smsje van mijn telefoonprovider over de bel&sms kosten in Spanje en Frankrijk bleven binnenkomen) nu al dagen lang dicht bij Italië. Het is wel opvallend hoe weinig Italianen ik zie. De kentekenplaten komen uit de meest diverse landen, behalve uit Italië. Blijkbaar is het geld daar echt op...of ze gaan vooral in eigen land op vakantie om de economie te stimuleren. Dat advies gaf onze regering een tijdje geleden ook, dus waarom niet.

Het einde van deze fantastische reis komt in zicht. Daarom heb ik gisteren, na mijn laatste scheerbeurt mijn scheerspullen maar weggegooid. Scheelt weer wat gewicht. Zaterdagavond ben ik weer thuis, waar alles is wat ik nodig heb.

De winegums zijn weer op, we kunnen bijna aan tafel!

A demain!

Klassieke Cols

Vanmorgen wederom koud vanuit de start kunnen klimmen. Al snel had ik een lekker ritme te pakken in de klim naar de Col de Lauteret, wat eigenlijk een opstapje is naar de Col du Galibier. De Lauteret gaat naar 2058 meter. Omdat ik lekker in mijn ritme zat ben ik op de Lauteret gelijk rechts afgeslagen om door te klimmen naar de Galibier, die 2646 meter hoog is. Een mooie klim en heerlijk rustig op deze maandagochtend. En omdat ik op tijd vertrokken was stond ik ruim voor 10 uur op te top. Prachtig was het! Mooie uitzichten dankzij het heldere en zonnige weer, maar bovenop wel fris.
Dit was echt een hoogtepunt in deze reis. De Galibier is een klassieker in het wielrennen. Ruim 100 jaar geleden reden de renners in de tour al over deze berg. Dit was 1 van de eerste bergen, misschien wel de eerste, die in de tour opgefietst werd. De rennners reden toen nog over een onverharde weg en met 2 versnellingen op de fiets. 1 voor het vlakke en de afdalingen en 1 om te klimmen. Maar dan moest het achterwiel wel omgedraaid worden want aan beide kanten van het wiel zat 1 tandwiel. De renners kwamen vloekend en tierend boven en noemden de tourdirecteur een moordenaar. Want hoe durfde hij de renners over een dergelijke, onveilige, hoogte te sturen?! Natuurlijk wel spectaculair, waardoor er veel kranten werden verkocht. En daar ging het in die tijd om.
Toen ging de Col nog door een tunnel, honderd meter lager. Tegenwoordig ligt er een nieuwe weg van 1 km om dus 100 meter hoger uit te komen. Een simpel rekensommetje vertelt ons dan ook dat de laatste km 10% steil was. En dat voel je na 20 km klimmen.

Op een dergelijke hoogte kan je ver kijken. Ik denk de Mont Blanc te hebben gezien, ook al moest ik flink inzoomen. Oordeel zelf op de foto. Mijn broertje kan het vast bevestigen of ontkennen.

Op de top heb ik een kwartiertje met een Engels stel gepraat, omdat ze dachten dat ik ook engels was..... Zij waren 2 weken in de Alpen aan het fietsen en campeerden dagelijks. Heel veel bagage dus, waardoor ze korte dagritten maken. Ze willen de Tour zien op de Col de Croix Fer, waar de renners 12 Juli passeren. Ze hebben ook reden om te gaan kijken, gezien de Engelse tourfavoriet Wiggins en underdog Froome. Wiggins staat op dit moment al 1e.
We hebben elkaar geholpen met het maken van foto's en vervolgens op ons eigen tempo afgedaald. Ik deed het vandaag wat rustiger aan omdat Jaël dat op prijs stelt. Daarom gingen de maximum snelheden tot 70 per uur.

Een lange afdaling en klim van 5 km brengt ons op de Col de Telegraphe. Geen lastige klim, aangezien ik mijn dikken jack van de afdaling nog aan had en ik het niet te warm kreeg. Vervolgens doordalen tot ongeveer 800 meter hoogte en over een brede weg naar Modane. Boodschappen doen en lunchen. Dan door naar een pittie côte van 8 km lang aan 7 tot 8%. Nog wat dalen en klimmen en na de Col de la Madeleine een slaapplek gevonden op 1795 meter hoogte, 13 km onder de top van de L'iseran (het dak van de 100 colstocht). Daar kan ik morgenochtend vroeg aan beginnen.

Een betere slaapplek bestaat er voor een fietser niet. Een hangende douchekop, een echt kussen op bed, in de bar beneden verkopen ze winegums en omdat ik ik niet van fonduën hou maken ze voor mij spaghetti bolognese! Hier weten ze hoe ze een fietser die alweer 3,5 week onderweg is kunnen verwennen :-)

Hautes-Alpes

Vandaag stonden er een paar stevige cols op het programma. Col de Vars en Col de L'izoard. 2 cols boven de 2000 meter. Daarom vroeg uit de veren en op tijd vertrekken. Gisteren sliep ik al om 22 uur, na een goede maaltijd (vooral veel) dus kon ik op tijd op staan.
Koud het hotel uit lagen er 8 stijle kilometers klaar om te beklimmen. En 's ochtends vroeg een col beklimmen is prachtig! Heerlijk rustig qua verkeer en de zon die langzaam boven de bergen uit komt is een mooie belevenis.
Het is dan nog wel wat fris als je bovenkomt maar dat is het waard. De afdaling die vervolgens naar Guillestre leid mag er ook zijn. Vooral prachtige uitzichten op de hoge alpentoppen die Noordelijker liggen. Hier en daar nog met sneeuw bedekt.
Na Guillestre is het weer klimmen geblazen. Een mooie dalweg, tussen de rotsen door met natuurlijke tunnels, die langzaam steigt. De aanloop naar de Col de L'izoard. Vanaf de afslag naar Arvieux begint het echte werk. Een onverwachtse steile klim, met kilometers waarin de gemiddeldes op 9 & 10 % liggen. Dat was goed zichtbaar door de informatiebordjes die hier wel weer per kilometer zijn geplaatst. En mijn fietscomputer, die zijn werk keurig blijft doen, geeft een bevestiging van wat er op de bordjes staat. Een prachtige col, de L' izoard. Een aanrader vanwege de goede weg. Niet vanwege de hoeveelheid motorrijders, grrr....

Daar moet ik toch wat regels aan wijden. Wan wat kan dat een vervelend volkje zijn. Vooral omdat ze zich kunnen gedragen alsof ze de enige op de weg zijn. De weg lijkt hun racebaan wel. Ik schrik regelmatig als ze net naast mij even flink het gas open trekken. Wat een herrie, dat doet echt pijn in de oren. Ik moet bijna oordoppen in gaan doen.
Daarnaast halen ze soms onverantwoorde toeren uit. Vandaag was er eentje bij die mij in een serie bochten, in de afdaling, wilde passeren terwijl er ook nog verkeer van de andere kant af kwam. Aan de binnenkant van een bocht naar links wel te verstaan. Hij beseft niet dat een wielrenner in de bochten minimaal zo hard gaat als een motor. Op de rechte stukken kunnen ze fietsers uiteraard wel passeren maar dan moeten ze soms even geduld hebben. Zo werkt dat in het verkeer. Ik moet soms ook even wachten voordat ik een auto of camper kan passeren.
Dus zit die motorrijder in de bocht naast me maar hij komt er niet langs. Met het gevolg dat hij me bijna de berm indrukt doordat ie de bocht te wijd neemt. Ik steek mijn hand op en schreeuw naar hem, waarna hij toch weer remt en achter me aansluit. 4 bochten later geef ik hem op een recht stuk het sein om me te passeren. Hij steekt bij het passeren zijn hand op als een soort excuus. Daarna heb ik nog kilometers in zijn wiel gezeten voordat hij me 'af kon schudden'. De snelheid van fietsers in afdalingen wordt vaak onderschat.

Ik snap die motorijders wel hoor. Want het is een prachtige weg die over de L'izoard gaat (zelf kon ik mijn snelheidsrecord van deze vakantie optrekken naar 73,5 km per uur). Maar als ze in groepen rijden heb ik vaak het idee dat hun machogedrag naar boven komt en dat ze elkaar te snel af willen zijn. Racers, natuurbarbaren...
Maar laat ik ze niet allemaal over 1 kam scheren. Er zijn ook toerders die van de bergen genieten. Vandaag was er een andere motorrijder zo vriendelijk om zijn handschoenen en helm af te doen toen ik hem vroeg om een foto te maken.

Genoeg daarover. Over wielrenners bestaat ook een divers beeld. Die gedragen zich ook niet altijd even netjes.
Zo passeerde mij vandaag in de klim van de Vars een paar wielrenners waarbij er eentje een vliegenmepper in zijn achterzak van zijn shirt had zitten. Dan vraag ik me toch af wat hij daarmee moet...echt om de vliegen van zich af te slaan of toch om motorrijders van zich af te houden ;)

Nadat ik door de grote stad Briancon was gefietst heb ik nog een stuk meegepakt van de weg naar de Col de Lauteret, waar ik nu zo'n 12 km vanaf zit. Die pakken we morgen mee in combinatie met de Col du Galibier en de Col du Telegraphe. Ook een bekend Tour-trio.

Met de  2 cols van vandaag (en 2 côtes) van 2111 & 2360 meter hoogte zit ik nu op 48.871 hoogtemeters. Morgen dus over de 50.000 alweer.
De hoogste col van deze tocht, de L'iseran met 2770, komt ook langzaam in zicht. Die hoop ik dinsdag te kunnen doen als het weer goed blijft. Lange ritten zitten er in de Hoge Alpen, met al die lange cols, niet meer in. Het lichaam begint na 3 weken en een weekend fietsen ook wat vermoeid te raken. De tactiek voor de komende dagen in de Alpen is daarom 'vroeg beginnen en op tijd stoppen'.

Nog 5 dagen fietsen voor de boeg. Zaterdagochtend haalt mijn vader me op, waarschijnlijk ergens in de buurt van het Lac Leman.

A demain!

Col de la Bonette

Vanmorgen stond ik een half uurtje later op. Ik was nog moe van gisteren. Maar lekker de benen ontspannen zat er niet in want de Bonette stond op het programma. Daarom bij het ontbijt maar weer eens flink zitten bunkeren. Ik heb tijdens deze vakantie wel geleerd te ontbijten. Op werkdagen neem ik meestal een bakje magere yoghurt, wat meestal wel voldoet.
De eerste dagen van deze reis had ik nog moeite om al dat eten s'ochtend naar binnen te werken. Omdat ik het nodig had deed ik het toch maar. Nu zit ik in een fase dat het brood, yoghurt, cake, enz makkelijk naar binnen gaat. Ik heb bij het opstaan ook echt trek, terwijl de uitgebreide maaltijd van de avond daarvoor vaak pas rond 21 uur genuttigd was. Met eten geen problemen dus. Eigenlijk wel lekker dat ik kan eten waar ik zin in heb en hoeveel ik maar wil. Ik verbrand het toch allemaal.
Bij het ontbijt heb ik wat gekletst met 3 Zwitsers. Die deden ook een rondje Frankrijk, met de auto. Leuk om zo wat ervaringen uit te wisselen, waarbij 1 van hen bijzonder geïnteresseerd was in mijn reis en minimaal 3 x heeft gezegd 'you are grazy'! Daar kon ik de dag mee beginnen...

Maar terug naar de Bonette. Na de afdaling vanuit roure, waar ik nog steeds van baalde vanmorgen, draaide ik de grote weg op naar Isola en vervolgens door naar St. Etiene-de-Tinée. Een lange aanloopstrook die blijft steigen. Lekker losfietsen zat er helaas niet in. Het was gelijk werken en vierkant draaien. En als je dan borden ziet met Col de la Bonette 49 km...daar probeerde ik vooral niet naar te kijken en stukje bij beetje van dorp naar dorp te fietsen. In St. Etiene begint het echte klimmen. Ondertussen was ik van 510 meter hoogte naar 1144 meter hoogte gegaan. De laatste 25 km klimmen zouden me op 2715 meter hoogte brengen. Nog even gestopt om een rijstepapje te eten en weer doorgegaan.
Maar wat een lange klim. Er lijkt geen einde aan te komen. In deel 2, na wat haarspeldbochten en wat stijlere passages ging het iets beter. Ik kon wat bijschakelen en kreeg langzaam de top in zicht. De klim biedt prachtige uitzichten en op een aantal stukken is te zien vanuit welke diepte ik vandaan kwam. Indrukwekkend. Er stond wel veel wind. Soms mee, soms tegen. Logisch eigenlijj, als je zo hoog komt is er niks meer wat die wind tegen kan houden. Het deed me denken aan de Mont Ventoux vorig jaar, daar heeft de wind ook vrij spel.

Op de top sprak ik een Italiaan die deze col een beetje stom vindt. In italië waren er natuurlijk veel hogere cols maar omdat de fransen dat niet konden hebben is er een stukje aan vast gemaakt. De Cime de Bonette. Ik had er genoeg van en ben niet die 100 meter extra doorgeklommen, maar me gewoon aan de route gehouden en afgedaald naar Jaussiers. En dat was genieten. 23 km afdalen! Ook daar veel wind, maar bij stukken met flinke wind tegen worden de remblokken minder belast. Scheelt weer.
Aan de kant waar ik afdaalde zie ik ineens elke km mooie bordjes met informatie over het stijgingspercentage en hoeveel km nog tot de top. Die miste ik volledig aan de kant waar ik klom. Ook vroeg ik me al af waarom ik bij het klimmen zoveel dalende wielrenners zag, terwijl ik geen medeklimmers aan mijn kant heb gezien. Blijkbaar is het klimmen vanuit Jaussiers populairder. Want ook tijdens het dalen kwam ik heel veel fietsers tegen.
Bijzonder ook om na 10 km dalen nog steeds rond de 2000 meter hoogte te zitten. Dan besef je pas hoe hoog zo'n col is.
Lekker gedaald, wat auto's ingehaald (waarbij een Lexus 'trekker', zo groot als ie was, het mij bijzonder lastig maakte. Hij deed zijn uiterste best om mij voor te blijven. Voor sommige mensen geeft het merk of de grote van de auto een vorm van status. En dan laat je je natuurlijk niet inhalen door een fietser...) en genoten van de snelheid die je kan maken.

In Jaussiers wat gedronken en gekeken wat een goede slaaplek kon zijn. Na een telefoontje een leuke auberge in St. Paul gevonden, aan de voet van de Col de Vars, die ik morgen mag beklimmen. Die is behoorlijk stijl, een uitzondering in de Alpen, waardoor ik het vandaag niet meer zag zitten om die nog te doen. Met het oog op de lange dag van gisteren kon ik ook wel wat rust gebruiken. Het was ondertussen ook al na 16 uur, want zo'n lange klim als de Bonette kost veel tijd. Half 5 in de Auberge en vervolgens het spannende slot van de etappe in de tour via twitter gevolgd. Dat gaat heel goed heb ik vandaag ontdekt. De vrouw van wielrenner Cadel Evans, 1 van de kanshebbers, doet elke dag uitstekend verslag van de ontwikkelingen in de laatste 15 km. Dat doet ze zo goed dat ik de beelden met gemak voor me zie. We hebben ook geen tv meer nodig.

Morgen dus de Col de Vars en wat côtes. Als het mee zit gaan we de Col D'izoard ook doen.

En ohw ja, de 3000 km voorbij gegaan, inclusief 75 cols! Die nemen ze me niet meer af.

A demain!

Grazy day!

In zo'n reis komt vroeg of laat een dag dat er veel en gekke dingen gebeuren. Vandaag was die dag.
Het begon prima, met een mooie beklimming door de grand canyon du verdon, zoals aangekondigd. Ik was op tijd waardoor ik geen last van ander verkeer had. De Col d'ayen was daardoor snel bereikt. Een prachtige weg met de mooiste uitzichten. Zie foto.
Het weer zag er goed uit dus ik maakte me op voor een mooie fietsdag. Wat klimmen, wat dalen, de kilometers vlogen voorbij. Bij de lunch stond er al 80 km op de teller, maar het zwaartepunt lag vandaag in deel 2 van de rit. Namelijk 2 korte steile cols en een lange hoge col.
In de afdaling van de eerste steile col, col de buis, ging ik iets te wijd door de bocht. Mijn fiets schoot onder de vangrail en ik rolde zelf een beetje de weg op. De snelheid was er al uit dus het ging absoluut niet hard. Fiets in orde en ik heb een kleine schade aan de binnenkant van mijn rechterenkel. Het 3 tandjes van het voortandwiel zijn daar blijkbaar ingegaan. Een zelfde schade heb ik een jaar of 10 geleden al eens opgelopen in mijn rechterkuit. Niet problematisch.
Na dat valpartijtje weer lekker gefietst richting de hogere lange col. Die beklim je eerst voor een deel door een soort andere grand canyon....mooie weg met tunnels, met een paar steile passages.
Dan kom je in Beuil aan en is er geen slaapplaats. Dat wist ik al toen ik belde tijdens de lunch. Ook een wintersportplaatsje zo lijkt het. Dus ik nog 6 km door om de col over te gaan. 4 km voor te top begon het te regenen. 3 km voor de top begon het hard te regenen. Bah! Het zag er al een tijdje dreigend uit. Maar na de afdaling zou ik roure binnenfietsen waar het hotel was wat ik gereerveerd had. Dacht ik. Maar na 10 km dalen in de regen zie ik een afslag naar links richting roure, een klimmende weg. Ik op de natte kaart kijken en daarop was een klim van 5 km te zien. Na dik 155 km had ik daar echt geen zin meer in. Ik besloot daarom om verder te dalen naar een dorp 4 km lager. Daar aangekomen was het gelukkig droog, al was ik zelf nog zeiknat. Er was echter geen slaapplek te vinden...nog rondgebeld naar andere slaapmogelijkheden in de omgeving maar geen succes.
Dat betekende dus weer terug de berg op en alsnog de afslag naar roure nemen. 9 km klimmen. Daar droogde en warmde ik gelukkig wel weer van op, ook al had ik er flink de pee in. Eigen schuld dikke bult.
171 km op de teller en ongeveer 4000 hoogtemeters. Pas half 8 in hotel. Wat een dag!

Hopenlijk herstel ik vannacht goed want de Bonette komt er aan. Misschien hou ik het daar wel bij morgen. Anders wordt het forceren.

Maar mijn verhalen vallen in het niet als je de berichten over de tour hoort. Wat een valpartijen, blessures en opgaves. Een slagveld. Dat wordt aanvallen voor de Nederlanders, in de bergen. Misschien morgen al.

Nog geen nagels geknipt maar wel eentje afgebeten die me in de weg zat. De Winegums, Robenko, die zijn voor het herstel. Zo snel mogelijk koolhydraten naar de spieren, na de inspanning. En na de rit van vandaag had ik die dubbel en dwars nodig.

A demain!

Werkendag

Om er maar eens een Belgische term in te gooien, het was werkendag. Vanmorgen ging het nog wel. Klimmen en dalen zoals ik het graag zie. Een paar honderd meter klimmen en weer wat dalen. Lang genoeg klimmen om een ritme te vinden en lang genoeg dalen om wat uit te rusten. Met de mooiste colnamen, zie foto. De route liep door mooie paarse lavendel velden. Wat heeft de natuur toch veel kleuren te bieden!
Na de lunch werd het bikkelen. Vanaf Manosque (stinkstad vond ik) gaat het eerst dwars door de stad met veel verkeer en allerlei opstoppingen. Daarna gaat het over een brede, lichtsteigende weg (haast vals plat) naar Valensole. De d6. Voor een fietser een rotweg. Het is voor auto's en zelfs voor vrachtwagens een racebaan. Het dendert voorbij. Soms rakelings langs me. Daarnaast stoppen veel automobilisten langs het tweede deel van deze weg om foto's te maken van de lavendel. En echt mensen, de japanners en chinezen zijn overal, ook hier!
In Valensole aangekomen, wat een leuk stadje lijkt te zijn, gaat dezelfde weg verder naar Riez. Het klimt en daalt nog iets steviger, maar het aantal auto's en vrachtwagens werd daar niet minder van. Weer 13 km doorzetten. In Riez ga je door het centrum. Daar maar even een colatje gedronken om bij te komen, voordat ik het laatste stuk naar Moustiers-St.Marie ging doen. Ook daar bleef het druk op de weg.

Ik moet enorm wennen aan de drukte en de lange brede wegen. Dat is minder m'n ding. Het is ondertussen Juli dus verwacht ik niet dat het veel rustiger gaat worden in de komende week. Hopen dat de route nog over leuke rustige wegen gaat. Over de grote cols wordt dat natuurlijk wel lastig. De drukte in deze omgeving wordt natuurlijk ook veroorzaakt door de 'Grand Canyon du Verdon. Daar zit ik nu erg dicht bij. Ik zal dan ook blij zijn als het toeristische verkeer morgen vooral over de d71 gaat als ik de d952 gebruik om mijn route te vervolgen.
Het weer zat gelukkig wederom mee. De voorspelde regen bleef zo goed als weg. Een paar spetters af en toe. Je werd er amper nat van.

Vanaf morgen zullen de cols weer veelvuldig op de route liggen. Als het morgen mee zit dan doe ik overmorgen de Bonette. Zo liggen er veel bekende alpencols op me te wachten. Ze lijken niet zo zwaar als de Pyreneeën, maar ze zijn wel langer en hoger. Zo ga je in de Alpen minimaal 5x over de grens van 2000 meter hoogte, terwijl dat in de Pyreneeën alleen bij de Tourmalet het geval was. De Tourmalet krijgt daarentegen een hogere zwaarteklassering dan bijvoorbeeld de Bonette of de L'iseran en alle andere alpencols. Dat betekent niet dat we 'de alpen even door fietsen', maar dat het klimmen meer gericht is op de lengte van de beklimming en minder op de steilte. En dat is vast beter voor de knieën en bovenbenen. Daarnaast zit er boven de 2000 meter minder 'zuurstof' in de lucht. Ook een factor om rekening mee te houden.

Ik ben erg benieuwd hoe dat zal gaan. Overigens zit ik nu op 68 cols en op meer dan 40.000 (!) hoogtemeters, bijna 41.000. En dat na 3 weken fietsen precies vandaag. Het km aantal staat nu op 2765. De 3000 komt langzaam in zicht...

A demain!

Overgangsdag

Ik werd vanmorgen wakker met hoofdpijn. Waarschijnlijk door het niet zo fijne kussen. Ook werd ik vannacht wakker geschud door een horde zakenmensjes die met hun rolkoffers het terrein opdenderde. Vanmorgen bij het ontbijt gebruikten ze tevens veel ruimte, geluid en telefoons om de dag te beginnen. En de koffieautomaat hielden ze ook goed bezet.
Het voordeel van een ontbijt in een wat groter hotel is dat er veel keus is en en er is veel verpakt spul wat makkelijk mee te nemen is voor onderweg. Zoals cake, koek en yoghurt. Scheelt weer een boodschap.

Ik kijk terug op een bijzonder dagje. Geen echte beklimmingen of andere hoogtepunten (enkel het laagste punt in deze reis gepasseerd, op 40 meter hoogte. Net als thuis). Een prima overgangsrit waarin het lichaam verder kon herstellen. Een relatief vlakke rit, maar toch weer ruim 1500 hoogtemeters. Alleen in Parijs schijnt het zo goed als vlak te zijn, maar daar kom ik deze reis niet. Zo fiets je door allerlei dorpjes in een mooi dal. Hier is het allesbehalve vergane glorie. Het toerisme viert hoogtij in deze streek. Veel belgen en nederlanders gezien, althans, kentekenplaten op auto's. En panden worden opgetrokken of verbouwd. Een gebied dat volop in beweging is! De TGV raast door de steden. Als ik nu had willen stoppen was dit een kans om snel thuis te zijn. En het was wel aanlokkelijk, met de wetenschap dat Jaël vanavond ook weer thuis komt...

Het rechterbeen is nog steeds gevoelig, dus weer rustig aan gedaan. De finish lag vandaag op 122km. Voldoende met het ook op de bergen die weer opdoemen. Net als voor de Pyreneeën probeer ik de dag voorafgaande wat te 'flierefluiten' en dat is goed gelukt. Het weer hielp me daar goed bij. Rustig zonnig weer met wat sluierbewolking. Prima fietsweer.

De linkerknie is een nieuwe klacht. Waarschijnlijk vanwege de belasting van afgelopen dagen om het rechterbeen te compenseren. Later op de dag werd het minder gevoelig.

De Mont Ventoux, die vandaag ook op de route lag, heb ik rechts laten liggen, wat ik bij een aantal mensen al aangekondigd had. Dat had overigens niks te maken met mijn klachten, maar met het fiet dat ik die vorig jaar ook al had beklommen. Dat was voor mij echt voldoende. Toen zonder bagage, maar in slechtere conditie en vorm. Vorig jaar waren Jaël en ik namelijk in deze omgeving op vakantie. Mocht ik in de toekomst de Ventoux nog eens oprijden dan zal het vast met de auto zijn...ik heb er voor jullie wel foto's van gemaakt.

In Malaucene heb ik eindelijk weer wat boodschappen kunnen doen. Ik had geen brood en jam meer, mijn dagelijkse lunchwaar. Ik trof een winkel aan die tussen half 1 en half 4 niet gesloten was. Een unicum voor de Fransen! Vaak kom ik juist daardoor voor gesloten deuren.
Gelijk maar eens mijn winegums aangevuld. Ook die waren op.

En toen begon de dagelijkse zoektocht naar een slaapplek. Deze omgeving heeft buiten de steden erg weinig in de aanbieding wat dat betreft. Ik wilde overnachten in Montbrun les Bains. Maar daar zit 1 hotel en nog vol ook, toen ik belde. 2 km daarvoor zit een ander hotel in een klein dorpje. Maar tijdens het bellen begreep ik dat dit een 3 sterren hotel was en dat een kamer met ontbijt 73 euro kost. En dan heb ik nog geen maaltijd. De maaltijd kost tussen 31 en 105 euro, die er dan bovenop komen. Demi-pension kenden ze in dit restaurant niet. Een Soiree Etappe ook niet.
Dat doen we dan natuurlijk niet, gezien mijn budget van 60 euro per dag, maar als er verder geen opties zijn...
Dus nogmaals naar het hotel gebeld in Montbrun les Bains. Uitgelegd dat ik helemaal alleen was, samen met mijn fiets. En of er toch iets mogelijk was? Er was nog wel een kamer zonder douche en toilet. 39 euro. Ik beloofde dat ik zou komen kijken en de kamer zou bezichtigen voordat ik toezegde. Een keertje niet douchen is geen ramp, als ik me maar kon wassen. Vandaag heb ik toch amper gezweet.
Erg benieuwd vervolgde ik mijn weg naar het hotel. Aangekomen bij het hotel liet de mevrouw de kamer zien. Een prima kamer, netjes. En onderweg naar de kamer wees ze een douche en een toilet aan die ik kon gebruiken. Allemaal keurig! Demi-pension kon misschien ook wel, maar daarvan wist ze de prijzen niet. De patron komt om 19 uur terug en dan kan ik met hem overleggen. Mocht dat niet lukken dan richt ik me op de pizzaria in het dorp waar ik al fietsend langs kwam. Deze keer heb ik genoeg contant geld.
Na een heerlijke douche ontdekte ik de tv kamer. Met een heerlijk groot scherm om de laatste 30 km van de touretappe te bekijken. Er is bijna niks op de kamer, maar alles is wel in het hotel. En goed en netjes ook. Naar verwachting blijf ik ook nog binnen budget. Maar goed ook, want er zijn 3 redenen om deze reis eventueel te beëindigen: of het gaat niet meer, of ik wil niet meer, of mijn budget is op.

Weer een dag voorbij, de tijd vliegt...

A demain!

Mont Aigoual enzo..

Na een hele lange nacht, gisteren om 21:30 al gaan slapen, zat ik vanmorgen kant en klaar aan het ontbijt. Startklaar dus. Normaal ga ik na het ontbijt mijn fietskleren aan doen en mijn tassen inpakken.
Nu kon ik kwart over 8 vertrekken en was ik voor 9 uur op de top van de Mont Aigoual. En wat mooi was dat! Omdat het echt een berg is, geen col, zit je op het hoogste punt en heb je aan alle kanten fantastische vergezichten. Stralende zon, heldere lucht. Oneindig ver zie je andere bergen, heuvels, dalen, dorpjes, enz. En vooral om er zo vroeg bij te zijn is heerlijk. Op een paar campers na, die nog hermetisch afgesloten waren en de mensen waarschijnlijk nog sliepen, was het enorm stil. Alleen de wind maakte geluid. En wat koeien met bellen. Erg mooi. Het was 10 graden op de top dus lang ben ik er niet gebleven. Hoop dat de telefoonfoto's een beetje fatsoenlijk zijn.
Daarna afdalen en middels een aantal steile cols en côtes langzaam 'dalen' richting de provence. Passages tussen 10 & 13% waren geen uitzondering. Net als na de Pyreneeën probeert ook de Cevennen mij nog een afscheidscadeautje te geven met enkele steile passages.
Maanden geleden, toen ik de routeinformatie kreeg, vroeg ik me al af waarom de route zo'n gek ommetje maakte voordat je de Provence in ging. Nu weet ik het, want het is nou eenmaal een prachtig gebied. Het zou jammer zijn om dat te missen door vanuit de Pyreneeën gelijk de Provence in te trekken.

De doorslaggevende vraag is nu natuurlijk: hoe hield het rechterbeen het? En met heel veel plezier kan ik melden dat het behoorlijk redelijk ging. Ik voel het zeker nog, maar ik kan weer pijnloos fietsen en heel soms weer een beetje staand klimmen. Dat geeft de burger weer moed. Gisteren vroeg m'n broertje of ik aan opgeven dacht. Die vraag heb ik gelijk met nee beantwoord, vooral om mezelf in bescherming te nemen en er niet over na te willen denken. Vandaag hoopte ik ook een bevestiging te zien van gisteren, toen het al iets beter ging. En toen ik naar de route voor vandaag keek en de overnachtingsmogelijkheden zag werd ik geconfronteerd met een gedwongen keuze. Of 100km fietsen en eindigen in Lasalle, of 160km en eindigen in Uzès. Maar het ging vanmorgen dermate goed dat ik om half 2 al in Lasalle was. Ik kon het niet laten om er vervolgens nog 60km bij te doen...in de hoop dat mijn been dit zou redden.
In Lasalle heb ik weer kunnen pinnen en mijn 2e lunch genuttigd. Tegenwoordig lunch ik 2x om zeker te weten dat ik voldoende eten binnen krijg.
In die laatste 60 km voelde ik mijn been wel wat meer, maar met het oog op de klimkilometers van vanmorgen verraste dat me niet. En vanmiddag waren de kilometers zo goed als vlak, dus de belasting in deel 2 van de dag viel mee.

Het weer was wederom uitstekend. De temperatuur trok langzaam op tot 31 graden. Morgen schijnt het ook zo te zien. Ik ben benieuwd hoe ik me morgen voel, maar mocht het allemaal meevallen dam bereik ik morgen het laagste punt van de 100colstocht, namelijk op een brug over de Rhône. En dat is ook weer een mooi punt.

In Uzès was het nog een opgave om een betaalbaar hotel te vinden. In het centrum ging het om prijzen van rond de 125 euro's! Daarom zit ik nu in een onpersoonlijk best western hotel buiten het centrum. De gootsteen is verstopt en de douche zit onder de schimmel, maar wel lekker rustig en er is wifi. En ook bijzonder, de fiets mag vannacht op de kamer, bij gebrek aan fatsoenlijke stallingsmogelijkheden. Krijgt die ook eens zijn verdiende rust. Nu kan ik de tassen er lekker aan laten zitten en fiets ik morgen zo het hotel uit.

En de tour? Ik was een halve minuut te laat in het hotel om de finish van de etappe te zien...maar gelukkig hebben ze ook in Frankrijk herhalingen. Die Sagan wint gewoon zijn 2e etappe, ogenschijnlijk nog met gemak ook.

Nagels nog steeds lang en mezelf nog niet gewogen.

A demain!

Stug door gaan

Allereerst mensen, Italië viel gisterenavond vies tegen! Ze kwamen er niet aan te pas en zaten eigenlijk geen moment in de wedstrijd. Spanje daarentegen overklaste Italië volledig. Als vanouds werd er weer lustig op los gepasst en ze wisten de mensen voor de goal goed te vinden.
De gastheer van het hotel vond het nodig om daar vanmorgen nog even op terug komen....want zoals ik al vermeld had was hij voor spanje.

Na een lange en heerlijke nacht kwam ik vanmorgen wederom pas om half 9 aan het ontbijt. De gastvrouw vond 8 uur namelijk te vroeg gaf ze gisteren aan. Maar om half 9 was ze er ook nog niet. Om kwart voor 9 kwam er beweging in de keuken. Vast last van een maandagochtenddip.
Overigens was het vervolgens een heerlijk ontbijt waar ik echt aan toe was. Want gisteren liep het niet zo lekker bij de pizzaria. De pizza was heerlijk maar de ijscoupe waar ik erg trek in had kon er niet meer vanaf. Want na het eten van de pizza zag ik een bordje dat er niet met een bankpas of creditcard betaalt kon worden. En met 15 euro op zak kom je er niet. De pizza afgerekend en terug naar hotel gegaan. Je zou denken dat ik mijn lesje wel geleerd had toen ik in de Pyreneeën bij dat verlaten hotelletje niet kon pinnen. Maar nee dus, blijkbaar hardleers.
En met een halfvolle maag naar bed is toch niet zo prettig. Zeker niet als ik volgens mij toch al aardig wat kilotjes kwijt ben. Het afgelopen jaar had ik wel wat reserve opgebouwd dus maak je geen zorgen, maar het is wel zichtbaar dat ik wat gewicht verlies. Als ik binnenkort in een hele grote franse supermarkt kom waar ze alles hebben dan zal ik me eens wegen. Ben benieuwd!

Maar goed. Vanmorgen toch maar weer opgestapt. Bij de trap op en af lopen voelde het been redelijk goed aan. Vanmorgen ging het met fietsen ook best goed. Ik heb de hele dag rustig gefietst, vooral met klimmen, maar vanmiddag was het toch weer te voelen. Daarom maar gestopt na 110 km. In een leeg wintersport stadje. Alle hotels zijn dicht, maar 1 hotelletje wilde gelukkig een uitzondering maken. Ik ben dan ook de enige gast. Na wat onderhandelen over de prijs en de verschillende onderdelen van de maaltijd (best leuk om met een Fransman een maaltijd samen te stellen en te kijken wat er allemaal 'in huis is') heb ik gelukkig weer een slaapplaats, in L' Esperou. Net na de beklimming van de Col du Minier. Niet stijl, wel lang. 18 km klimmen naar een hoogte van 1264 meter. Overigens, ook hier kon ik niet pinnen. Gelukkig had ik dat vanmorgen in Lodève gedaan nadat ik, dmv een omleiding, langs een pinautomaat kwam...

Morgen nog even doorklimmen naar Mont Aigoul (spreek je volgens de gastvrouw van afgelopen nacht uit als 'montikwaal'). Dat is gelijk het hoogste punt in mijn reis door de Cevennen, met 1567 meter. Daarna zak ik langzaam, met nog een paar stevige colletjes tussendoor, de Provence in. Mocht het morgen nog niet beter gaan met het been dan neem in in de Provence een rustdag. En desnoods 2. Want voordat ik de Alpen intrek moet ik hersteld zijn, anders wordt dat niks. In de provence is het net wat drukker en zijn er steden. Dat maakt het makkelijker en leuker om een rustdag door te komen. Eerlijk gezegd ben ik er ook wat huiverig voor. Je ziet in het wielrennen ook dat er renners zijn die een rustdag prettig vinden, maar ook dat er renners zijn die daar slecht tegen kunnen en de dag erna geen meter vooruit komen. De gang is er dan uit. En los van mijn rechterbeen voel ik me ook nog uitstekend en zit ik nog vol energie. Dat wil ik liever niet doorbreken.

Ik heb me weer geschoren, volgens ritme, en weer wat kleren gewassen. Een nieuw probleempje waar ik tegen aan loop is dat ik mijn vingernagels moet knippen. Want als ik gitaar zou spelen had ik geen plectrum meer nodig, zeg maar. Voor mijn reis had ik ze ultrakort geknipt maar dat ze zo snel weer zouden groeien....
Ik denk erover om een nagelschaartje te kopen, mijn nagels te knippen en meteen weer weg te gooien. Bijten zie ik namelijk niet zitten, dat lijkt me geklungel van de bovenste plank. Als je een tip hebt dan hoor ik die graag!

Pieken en dalen deel 2

Alleerst bedankt voor alle tips, raad en adviezen. Toch kon ik het vanmorgen niet laten om op de fiets te stappen en een poging te wagen. Waarom toch, denkt u misschien. Nou....daar had ik toch wel een aantal argumenten voor:

1. Ik had het mijn vrouw toegezegd, sowieso beginnen om te kijken hoe het zou gaan. Dus ja....
2. Wat moet ik doen als ik niet ga fietsen? Ik heb niks bij me om de dag anders in te vullen, zelfs geen boek. En het is zondag, dus alles is dicht en stil. 'S middags zou ik de tour kunnen kijken, maar:
3. Het was een baggerhotel. Een kamer om depressief van te worden, een tv waarop amper wat te zien was en te veel herrie om te slapen. Daarnaast was het ontbijt ook niet best.
4. Wie weet zou het wel beter gaan met mijn been? Als je niet schiet raak je ook niks :-)
5. Het was nog droog, ondanks de voorspelde regen.

Maar om toch maar wat aanpassingen te doen heb ik de dag anders aangepakt. Allereerst ben ik een half uur later opgestaan. Half 9 ontbijten in plaats van 8 uur. Vervolgens ben ik heel rustig gaan fietsen. Ik mocht gelijk klimmen, van 301 naar 941 meter hoogte en vervolgens door naar 1003 meter (het hoogste punt van vandaag was verrassend genoeg geen col maar een côte, van 1036 meter hoog). Het klimt hier allemaal niet steil en ook nog gelijkmatig. Dus rustig fietsen was volgens mij best mogelijk. Het viel me dan ook niet tegen, maar ook niet echt mee. Het voelde wel beter dan dat ik gisteren eindigde. En omdat ik gisteren vooral de laatste 50 km erg veel last had van mijn been nam ik me voor om vandaag die laatste 50 km niet te fietsen en het ongeveer bij 80 km te houden. Een soort compromis tussen fietsen en rusten. Daar kon ik mee leven.

Staand fietsen lukt even niet, maar zittend gaat wel als ik mijn tempo er op aan pas. En dus klim ik nu als een slak de cols op. Het is maar goed dat ik vandaag bijna niemand tegen kwam want ik zou me schamen voor mijn langzaamheid. Het was zelfs opvallend stil vandaag. Natuurlijk omdat het zondag is, maar waarschijnlijk ook omdat het dikbewolkt en fris was. Temperaturen tussen de 10 en 15 graden. Dat is wennen. Klimmend kon ik mezelf nog net warm genoeg houden maar in de afdalingen en vlakkke stukken heb ik extra kleding aan moeten doen, zoals een dik ondershirt en handschoenen. Weer eens wat anders dan met ontbloot bovenlijf de Tourmalet opfietsen waar het op 2000 meter hoogte nog 25 graden was...

Er hing vandaag een voortdurende dreiging in de lucht. Het moest gaan regenen, maar wanneer? Het bleef lang goed gaan, hoewel er af en toe een paar spetters vielen. Toch had ik vanaf km 30 mijn regenjack al bij de hand.

Uiteindelijk barste het los. Harde regen met wat onweer erbij. Op dat moment moest ik nog 2 km klimmen en 7 km dalen. En ik kan je vertellen dat je in 9 km meer dan zeiknat kan worden. Ik was blij dat ik een hotelletje had gevonden en toch de gehoopte 82 km uit heb kunnen rijden. In een heerlijk rustig dorpje, met de lastige naam Ceilhes-et-Rocozels, lig ik nu op een lekker bed aan de stille achterkant van het gebouwtje met een prachtig uitzicht. Ook al regent het nog wel, het wordt langzaam lichter. Na een half uur onder de douche te hebben gestaan om op te warmen kijk ik nu lekker naar de tour en heb ik vanavond nog een ek-finale in het vooruitzicht. En bovenal, mijn lichaam krijgt de nodige rust. Het kan niet veel beter!

Een heerlijk hotelletje dus. Er is een douche met een hangende douchekop, een echt kussen op het bed, een klein tvtje met goed beeld en tegen alle verwachtingen in is er zelfs wifi. Zo kom ik de dag wel door.
De eigenaresse keek wat beteuterd toen ik doorweekt en druipend binnen kwam maar haar man verwelkomde me zeer vriendelijk en was benieuwd wat ik van de voetbalwedstrijd verwachtte. Hij is voor spanje, ik voor Italië.
Het restaurant van het hotel is vanavond helaas wel gesloten, maar ergens in dit dorp schijnt nog een pizzaria te zijn...dus het komt vast goed.

Morgen richting Lodeve en maar weer verder zien hoe het gaat. Desnoods weer een halve dag uitrusten en als het echt niet gaat zou ik dit geen slechte plek vinden voor een rustdag. Dan hebben jullie ook je zin :-)

Pieken en dalen

Het was een afwisselend dagje vandaag. Mooie en vervelende dingen beleefd. De dag begon met regen. Een kilometer of 30. Ik wist dat het droog zou worden dus ik maakte me geen zorgen. En hard regenen deed het ook niet, het leek meer op miezerregen.
Na 40km passeerde ik de grens van 2000km. Toch ook weer een hoogtepunt. Daarna werd het weer steeds beter, tot ideale fietsomstandigheden. Droog, bewolkt (wat steeds meer opentrok) en rond de 22 graden. De temperatuur liep in de loop van de dag op naar 28 graden, wat prima te doen was. Na een paar lage colletjes kwam ik in een vlak gebied rondom en in Carcassone, waar volgens de organisatie de helft van de tocht is volbracht. Qua kilometers klopt dat ongeveer, maar qua hoogtemeters en het aantal cols ben ik nog niet op de helft. In Carcassone was een defilé gepland, waardoor ik een omleiding moest volgen. Dat ging voor geen meter dus heb ik maar een agent gesproken of ik met de fiets geen binnendoortje kon nemen? Hij legde mij uit hoe ik dat het beste kon doen en binnen no time was ik vervolgens de stad uit. Lekker, want die massaliteit ben ik al een beetje ontwend.
Daarna kom je een nieuw gebied in, met cols richting de 1000 meter hoogte maar niet stijl. Ongeveer 5 a 6 %. Na de Pyreneeën is dat normaal gezien een peuleschil, maar vandaag liep het echt niet. Mijn bovenbeen werkte me behoorlijk tegen en ik denk dat ik daar een spier overbelast heb ofzo. Zodra de weg omhoog loopt, al is het maar vals plat, dan doet het echt zeer en kan ik bijna geen kracht zetten met rechts. Dat probeer ik dan met links te compenseren maar dat is natuurlijk ook niet goed. Met anderhalve been klimmen is erg lastig. Zeker als je met de 100 colstocht bezig bent...Echt jammer, want het is hier heerlijk fietsen met die prettige steigingspercentages, de prachtige natuur en rustige wegen.
Ik hoop dan ook enorm dat de mindere belasting in dit gebied mijn been wat doet herstellen. Vandaag merkte ik daar helaas nog niks van en dat baart me enigszins zorgen. Want wat betekent dat voor de komende dagen? Vandaag heb ik de laatste 50km (van de 131) behoorlijk afgezien. Een ibropufen neemt de pijn deels weg maar lost het probleem niet op. Morgen wil ik wel verder gaan en hopen dat het beter gaat. Mocht dat niet zo zijn dan hou ik het kort en ga ik er een rustdag van maken. Misschien dat mijn been dan verbetert.

Een hoogte punt is dat ik een lepel heb gescoord. En nog gratis ook. Ik vond er 1 in een bak met bestek, gewoon in de supermarkt. En omdat er geen prijs op stond kreeg ik 'm gratis mee van de kassadame.

Ik zit nu in St. Pons. Een klein stadje of een groot dorp voor franse begrippen, maar wel met supermarkt, een bank met pinautomaat en een slaapplek. Die slaapplekken zijn momentaal wat minder aanwezig in deze contrijen dus het wordt weer een beetje puzzelen de komende dagen.

Ander goed nieuws is dat de tour vandaag is begonnen, in Luik. Op de verjaardag van mijn zwager nog wel. De proloog was een prooi voor Cancellara. En Wiggins pakt vast een seconde of 10 op Evans. Ik hoop het hier een beetje te kunnen volgen.

Morgen is regen voorspeld....

A demain!

Salut Pyreneés!

Na een heerlijke nacht in the middle of nowhere (geen bereik met telefoon, gelukkig hadden ze beperkt wifi) werd ik wakker met wallen onder mn ogen. En dat in de vakantie. Het lichaam heeft rust nodig na alle (over)belastingen in de Pyreneeën. Dat ik gisteren last van mijn rechter bovenbeen kreeg was al een signaal.
Maar vandaag stonden er nog 4 cols op de route voordat ik weer een 'vlakker' gebied in zou fietsen. Col de Latrappe, Col D'anges, Col des Caougnous en vanaf die col door naar Col de Peguere (goed gezien robenko).
Na een lekker ontbijt met honing en nutella (weer eens wat anders dan jam), bereidt door een alleraardigst Nederlands echtpaar wat daar al 18 jaar zit (en het zelfde riedeltje afdraaide als 1000 km geleden, over de regeltjes van europa en met moeite je hoofd boven water kunnen houden: "op deze manier bestaan er over 10 jaar geen charmante franse hotelletjes meer en heb je alleen nog maar van die pakhuizen, zo vierkant mogelijk opgetrokken, grote hotels") ben ik er maar aan begonnen. En bij de eerste col merkte ik gelijk dat mijn been nog niet hersteld was, vervelend. Want met deze cols voor mijn kiezen was dat geen prettig gevoel. Daarom zo rustig mogelijk geklommen en er noodgedwongen wat meer tijd voor genomen.
De Latrappe is fietsvriendelijk, de Anges was al steiler met maxima rond de 10%, de Caougnous zeer gemakkkelijk en de Peguere niet te doen. Dat is een stuk van 3,5 km met stukken van 18% daarin. Niet bovenbeenproof. Na 500m ben ik gaan lopen en 1,5 km voor de top weer gaan fietsen toen het 'nog maar' 10% was. In de routebeschrijving waarschuwen ze al voor deze col, waarbij vermeld wordt dat veel mensen hier gaan lopen. Ik dus ook.
Opvallend hoe ik daar 'zo goed als' belaagd werd door een zwerm vliegen, terwijl ik elke dag douche en gisterenavond mijn kleren nog had gewassen....
Boven gekomen stond mij een lange afdaling voor de boeg naar Foix. Een mooie beloning voor al het klimwerk, maar niet als het dan gaat regenen. Het wordt dan ook gelijk koud. Vandaag was het 20 graden minder warm dan 2 dagen geleden. Rond de 18 tot 20 graden. Je zou er verkouden van worden. Mijn regenjack en handschoenen aangedaan en de afdaling gestart. 20 km later was het droger, al was het de hele dag wel grijs. Scheelt weer zonnebrandcreme.
Hierna een vlakker stuk met wat klimmen en dalen in een glooiend landschap. Opvallende hoe stil en leeg het dan weer kan zijn na zo'n berggebied. Vergane glorie in het kwadraat. Lege, kale en verwaarloosde dorpjes bij de vleet. Maar wel 20 mannen op middelbare leeftijd aan het jeu de boulen. Ook de plaatselijke kroeg zal vol. Ik ben dan benieuwd naar de huidige werkloosheidscijfers in Frankrijk.... Door zo'n reis te maken is goed te zien dat het land deels in verval is. Ook de wegen lijken na de Pyreneeën weer nergens op.
De beentjes konden op de vlakkere en licht dalende wegen soepeltjes draaien, waarmee ik hoop dat mijn rechter been wat kon herstellen. Of in ieder geval niet nog meer belast zou worden.
Vandaag op tijd een slaapplek gevonden in Chalabre, rond de klok van vijf. Gisteren was het kwart voor zeven. En dan blijft er minder rusttijd over, wat toch wel belangrijk is tijdens 4 weken fietsen.

Dat brengt mij op het volgende: dit was dag 15 alweer. 2 weken geleden op vrijdag was mn eerste dag. Toen had ik nog moeite om een slaapplek te vinden waardoor ik toen veel te lang door ging. Dergelijk situaties van de eerste dagen heb ik niet meer. Zo zie je maar dat je ook moet groeien in zo'n reis. De regelzaken om het fietsen heen gaan me steeds beter af. Al zoek ik nog steeds een nieuwe plastic lepel om rijstepapjes en yoghurtjes te kunnen eten.
Van het fietsen geniet ik nog steeds. Elke dag weer een nieuwe omgeving met nieuwe uitzichten. De Pyreneeën waren zwaar, warm en stijl. Maar ik kijk er met heel veel voldoening op terug. Vanmiddag heb ik eens flink zitten nagenieten. Zoveel cols beklommen en afgedaald in de afgelopen 5 dagen, met de gekste steigingspercentages. Vooraf had ik de Pyreneeën ingeschat als het zwaarste stuk. Vooral door de steilte van de cols en de eventuele warmte. En het is gebleken dat het daar warm kan zijn. Liters zweet hebben mijn lichaam verlaten.

Tot zover de tussenbalans. Van de Pyreneeën heb ik afscheid genomen. Een prachtig gebied wat ik goed heb kunnen bekijken. Een mooi vakantiegebied, maar wel ver rijden.

Er valt nog genoeg te beleven en te beklimmen. We krijgen nog de cevennen, provence, alpen, jura en wederom de vogezen.

Bedankt elke keer voor jullie reacties! Leuk om te lezen en te ervaren dat jullie de reis 'mee beleven'.

What a day!

Vandaag mocht ik weer een hoop beleven. Het begon vanmorgen vroeg al, of eigenlijk gisterenavond. Het hotel waar ik wilde slapen en eten heb ik overdags vaak gebeld, maar geen reactie. Toen ik er uiteindelijk aankwam zag het er gesloten uit. Maar de deur zat niet op slot dus ben ik binnen gaan kijken. Daar was geen mens te zien, ook niet na herhaaldelijk roepen. Dus ik weer bellen. Kon ik gelijk kijken of het nummer wel klopte. En ik hoorde de telefoon inderdaad gaan. Uiteindelijk kwam er een vrouw aan gesjokt, toch echt op leeftijd. Het bleek de moeder van de eigenaar te zijn. De 'patron' was een dag op stap. Ik kon wel een kamer krijgen en eten om 20 uur.
Het zag er wel wat verwaarloost uit...over vergane glorie gesproken. Toch maar gebleven want ik was echt aan rust toe. Na een prima maaltijd, deels bereidt door de moeder en deels door de bazin zelf die intussen rond 20 uur gearriveerd was, en een heerlijke nacht was het ontbijt helaas flut. Daar kan je niet op teren. Zeker niet als je cols over gaat fietsen. Maar het was niet anders. Toen ik wilde afrekenen kon dat niet met een bankpas of creditcard. Normaal wel maar nu even niet. Aangezien ik maar een paar tientjes contant op zak had ging dat niet lukken. Na wat overleg heb ik die paar tientjes betaald en kon ik de rest later betalen als ik wel geld contant had. Ze gaf me een envelop mee met haar adres erop die ik dan kon versturen met het nog te betalen bedrag erinvals ik ergejs gepint had. Op goed vertrouwen dan maar....

Daarna lekker gaan fietsen. Over 4 cols vandaag. Port de Bales, Col de Menté, Col de Portet d'aspet en Col de Core. De 1e was mooi. Een echte aanrader! Ook met de auto een mooie col. Mooie uitzichten, leuke dorpjes, en na de eerste 3 steile kilometers van 10% (pittig als je koud het hotel uitkomt) is het goed te doen. De tweede was erg zwaar. 9,5% gemiddeld over 9 km. Boven kwam ik een 69-jarige duitser tegen die gisteren en vandaag naar boven was gefietst. Hulde! Hij wilde het graag nog even over het voetbal hebben en hoopte dat ik vanavond voor de duitsers ging supporteren. Maar eerlijk gezegd spreekt het spel van de Italianen me meer aan.  
De 3e was kort maar hevig. 9,7% over 4,4 km.
Een jaar of 15 geleden is daar de veelbelovende Italiaanse renner Fabio Casartelli overleden nadat hij met zijn hoofd tegen een rotsblok kwam. In 1996 in Barcelona won hij olympisch goud, voor Erik Dekker meen ik (even uit mn hoofd dus pin me er niet op vast, google maar even). Een beroemde en beruchte col dus. Met stukken van 17% erin. Daarna de fietsvriendelijke Col de Core, maar na de andere cols doet toch ook deze best pijn. Mijn rechterbovenbeenspier(en) begon(nen) wat tegen te sputteren. Maar toch weer een dikke 130km gefietst op de 4e dag in de Pyreneeën.
De Bales en de Menté zitten dit jaar ook in de tour. Maar dan vanaf de andere kant. Ze mogen er met een veegwagen nog wel even overheen, want na de wegwerkzaamheden ligt er nog zoveel troep op de weg....als ze als die steentjes e.d. niet opruimen dan kunnen er nog gewonden vallen.

Hopen op herstel van het lichaam, want de Pyreneeën zijn een behoorlijke beproeving voor lichaam en geest. Mentaal lukt het me gelukkig telkens weer om me op te laden voor een nieuwe dag met uitdagingen en momenten van afzien. Ook al begin ik na 2 weken toch regelmatig aan thuis te denken. En natuurlijk mis ik Jaël. Maar voor haar hoef ik niet naar huis te gaan want ze is er nu toch niet. Ook zij geniet van haar welverdiende vakantie.

Nog 1 dagje Pyreneeën en we fietsen er weer uit. Nog een paar pittige cols voor de boeg.

Bakoven nummer zoveel!

Het was warm vandaag. Erg warm. 38 graden om precies te zijn. Elwin waarschuwde me er maandag al voor dat het woensdag en donderdag extreem warme dagen zouden zijn. En dat kwam slecht uit. Want voor vandaag stonden er een paar flinke cols op de planning. En morgen minder lange cols, maar wel weer steiler.
Het kwam dus aan op 'overleven'. Hoe je zoiets doet weet ik niet want ik heb geen ervaring met fietsen in de hitte. Laat staan het bedwingen van Pyreneeëncols.
Ik ben op tijd vertrokken en onderweg veel gerust, veel gedronken en geprobeerd om veel in de schaduw te rijden. Het rusten en drinken ging prima. In de schaduw rijden is lastiger. Dat betekent vaak van rechts naar links en vice versa gaan om de schaduw op te zoeken (in de aanloop naar het zuiden toe reed ik vaak midden op de weg omdat daar de beste stukken liggen). Midden op de dag, als de zon loodrecht boven je staat, is er echter geen ontkomen aan. En toen was ik net aan de Col de Aspin toe.

Uiteindelijk toch een bekend trio bedwongen: Col de Tourmalet, Col de Aspin en Col de Pyresourde. (je kent ze vast wel van de Tour, ook dit jaar pakken ze deze cols weer mee). 101 km bij elkaar. En daar heb ik hard voor moeten werken. Ik heb voor de Pyresourde letterlijk staan twijfelen of ik ermee zou kappen voor vandaag. Maar omdat ik er daarna misschien spijt van zou krijgen ben ik toch maar weer opgestapt. De voldoening was dan ook groot toen ik de top passeerde.

2 km voor de top van de Pyresourde kreeg ik ook nog een hongerklop, om er nog maar een wielerterm in te gooien. De brandstof was dus op. Een beginnersfout, dat moet ik toegeven. De warmte zette me meer aan tot drinken dan tot eten. Ik heb wel wat op maar blijkbaar toch te weinig. Op mijn tandvlees, en vooral doorzettingsvermogen (wat het leek niet eens meer op fietsen) haalde ik de top.
De rijstepapjes waar ik zo over te spreken ben heb ik al 2 dagen niet kunnen kopen. Gewoon geen winkels tegen gekomen, alleen bakkers. En als ik ze wel heb is het nog een kunst om ze op te eten want mijn plastic lepel is vorige week gesneuveld. De steel is eraf. Probeer maar eens met alleen het ronde uiteinde pap te eten. Best lastig.

Uiteindelijk snel afgedaald en een hotelletje gevonden. En toch ook weer bijna half 6. De kilometers gingen langzaam vandaag. Dat komt ook omdat het dalen te weinig op schoot. Ze zijn de wegen aan het oplappen voor de tour. En dus liggen er overal van die steentjes op de weg. Soweiso is het oppassen in de Pyreneeën. Je ziet hier nog wel eens stukken 'gesmolten' asfalt. Al haalde ik toch regelmatig snelheden tegen de 70 km per uur en blijft het leuk om auto's, campers, fietsers en zelfs motoren in te halen.

Morgen een nieuwe dag met nieuwe cols. Ik zit nu trouwens op 33 stuks.

Bam!

Er zijn dagen zoals ik ze een paar dagen geleden beschreef, jour sans, en je hebt goeie dagen zoals vandaag. Ik zal het voor u even op een rijtje zetten. Col de Soudet, Col de Hourat, Col de Marie Blanque, Col D'Aubisque, Col du Soulor en tot slot de Col de Bordères. BAM! Dat maakt 140 km door de Pyreneeën. BAM! Of het nou komt door de heerlijke nacht in de stilte van een bergdorpje of door de wijn die we bij de groepsmaaltijd kregen, ik weet het niet. Maar ik heb er ten volle van genoten. Ook al blijft klimmen in de Pyreneeën zwaar.

En mocht je ooit in de buurt zijn van de Marie Blanque: niet opfietsen mensen! De laatste 4km gaan in 11, 9,5, 13 en 12%. Dan ben je blij als je boven komt. En bezweet. Het gutst er aan alle kanten uit.
De Soudet was een flinke opwarmer met een aantal kilometers 10%, en dat op de vroege morgen. De Aubisque daarentegen was vooral lang, zo'n 18 km klimmen. En vrij touristisch. Misschien omdat de tour daar over 'n week of 3 passeert. Ik rij ook de komende dagen over een deel van het tourparcours. Zo staat morgen de Tourmalet op het programma, met 2115 meter hoogte voor het eerst een col boven de 2000 m grens.
Met de hoogtemeters van vandaag zit ik in totaal boven de 20.000 hoogtemeters, ongeveer de hoogtemeters van een gemiddelde Tour de France....

Vandaag weer bijzondere mensen ontmoet. Zoals een 68-jarige Nederlander die al dik een jaar (!) onderweg is. Ik haalde 'm in bij de beklimming van de Aubisque in en al klimmend maakte we een praatje. Hij komt uit Middelburg en is via de Alpen naar Spanje gefiets, vanaf vorig jaar Mei. In Girona heeft hij 2 maanden overwinterd. En nu moesten volgens hen "de Pyreneeën er ook maar aan geloven". De 4 weken die ik weg ben lijken ineens erg kort.

Op de top van de Aubisque ontmoette ik twee mannen uit Groningen die vanuit huis naar de Pyreneeën waren gefietst. De 1 met een aanhangwagen achter de fiets, de ander met bagage op de fiets. Ze hebben in 3 weken ongeveer 1900 km gefietst en werden nu opgehaald door hun vrouwen. Voldaan en moe keken ze terug op hun reis. Toen de vrouwen mijn verhaal hoorden viel hun de prestatatie van hun mannen hen ineens tegen. Vraag na vraag werd er op me afgevuurd. Volgens 1 van de vrouwen kon haar man dat ook wel gaan doen, want "omdat hij gepensioneerd is heeft ie toch zat tijd". Blijkbaar kon ze hem thuis wel missen.

In een leuk hotelletje in St. Savin, met een fantastisch uitzicht op de bergen vanuit mijn kamer, ga ik eens lekker bijkomen van de dag. Mijn kleren zijn weer gewassen en ik heb mezelf ook weer een keer geschoren. Elke 6 dagen een keer is daarin de regelmaat. Meer dan voldoende als je op vakantie bent.

A demain!

De eerste Pyreneeëncols

Ik kan me niet heugen dat ik eerder in de Pyreneeën ben geweest. En ik moet zeggen, nu ik ze vandaag van dichtbij heb kunnen bewonderen, de pyreneeën zijn prachtig! De bergen dan, niet de wegen. Want wie bedacht heeft dat er wegen op deze bergen kunnen liggen zal wel iets teveel gedronken hebben. Want die liggen schots en scheef met de meest vreemde steigingspercentages op de hellingen geplakt. Een wonder dat ze er niet vanaf glijden...zo stijl!
Wat ze vooral goed kunnen hier, is de eerste kilometers van een col zo stijl maken dat ze gelijk je benen afsnijden (schrik niet mensen, het is maar een wielerterm). Vervolgens kom je geen poot meer vooruit en moet je al klimmend bijkomen en naar je adem happen. Zo ging het een paar keer vandaag. Ik raad vooral iedereen af om ooit de col de burdincurutcheta op te fietsen. Wat een ding.

Pittig dus, de eerste kennismaking. Want ook al kom je niet erg hoog met de eerste cols, het gaat vooral om de stijlte. Zo kan je een col rustig beginnen met 12 tot 15%. Daarna wordt het soms wat milder. Waar je in de Alpen meer gelijkmatig klimt is het in de Pyreneeën zo ongelijkmatig als wat. Na 2 côtes en 8 cols en een beetje (waarvan maar 4 cols meetellen) en 112km ben ik er maar mee gestopt. Eigenlijk had ik 2 dorpen eerder, op 94km, een hotelletje willen nemen maar het was nog vroeg genoeg om er een beetje bij te doen. Ik zit nu in een dorpje na een paar km klimmen op de col de soudet, in St. Engrange Bourg. En om de hotellentocht maar eens wat af te wisselen (het eten is niet altijd zo goed voor fietsers) zit ik nu in een gitte d'etappe. Een grote kamer waarin veel mensen kunnen slapen, veelal wandelaars. Ik hoop daarom dat het eten wat beter is hier. En gelukkig heb ik oordoppen bij me. De gastvrouw verwacht ongeveer 12 mensen. Kan ik mijn sociale vaardigheden weer aangrijpen als we gezamenlijk gaan eten om 20 uur. En om 22 uur moet het stil zijn. Vanavond is er geen voetbal, dat scheelt. En lekker goedkoop: 35 euro. Gelukkig had ik nog een klein handoekje mee om te douchen.

In een dorpje, 20 km voor mijn finish vandaag, kwam ik een australiër tegen die in Zuid-Portugal is begonnen en naar Noord-Frankrijk rijdt. Hij heeft ook al eens een rondje Frankrijk gedaan en daar een boek over geschreven. Mark Krieger geloof ik. Een leuke vent en mooi om ervaringen uit te wisselen. Morgen gaat hij net als ik ook over de Marie Blanque, maar niet zoals ik eerst via de Soudet. Daarna volgen o.a. de col d'aubisque en du soulor (wel bekend). We zullen zien hoever we dan weer komen. Dag 11 zit er op.

A demain!

Bakoven 2

Zei ik dat het in centraal Frankrijk warm was? Nou, toen was ik hier nog niet geweest, in zuid-west Frankrijk. In de uithoek van dit prachtige land. Iets naar het zuiden en ik rij tegen de Pyreneeën aan, iets naar het westen en ik fiets de zee in.
Heel mooi hoor, maar erg warm. Vandaag een nieuw record gemeten: 35 graden, in de schaduw (want zo meet je dag volgens weerdeskundigen). Op een gegeven moment lukt het dan niet meer om mezelf koel te houden, dus onderga ik het maar. Veel blijven drinken en veel met open shirt fietsen zijn mijn beste opties. Al heb ik soms wel de neiging om een vijvertje of zwembad in te duiken. Want die hebben de bewoners hier bijna allemaal in de achtertuin.

Gisteren en vandaag ben ik weer getracteerd op vogezenweggetjes. De lezers van deze blog weten ondertussen wat dat betekent; rammelwegen en zo stil als de nacht. Waarschijnlijk zijn de wegen daarom ook zo slecht. Als er toch niet gebruik van gemaakt wordt dan hoeven ze ook niet onderhouden te worden...of zouden ze niet gebruikt worden omdat ze zo slecht zijn? Een wonder dat mijn fiets nog heel is en dat ik nog maar 1 platte band heb gehad, op de eerste dag in de vogezen.
Want echt waar mensen, de kasseien in Vlaanderen en Noord-Frankrijk zijn nog comfortabeler. Ik slalom soms letterlijk tussen de gaten en putten door. Vandaar dat ik mijn armen en schouders begin te voelen. Ze vangen alle klappen op. Een massage zou wel lekker zijn, maar waar haal ik die nou zo snel vandaan?
Deze wegen zijn blijkbaar meer 'wandelproof'. Want ik kwam veel wandelaars tegen vanmiddag. Die sloven zich uit om naar Santiago de Compostella te wandelen. Ik moet er niet aan denken!

Maar goed. Met de 141 kilometers van vandaag heb ik mijn doel bereikt. Ik sta zo goed als aan de voet van de eerste Pyreneeëncols. En geloof me, daar heb ik voor moeten knokken. De afgelopen 3 dagen waren pittig, zonder echte hoogte op dieptepunten (hoewel, het laagste punt lag op 66 meter, best wel diep). Het was gewoon een kwestie van kilometers maken om de 'franse sahel' te overbruggen. Klimmen, dalen, klimmen, dalen enz. Zo gaat het de hele dag door, zonder in een ritme te komen of te weten hoe hoog of laag het is, enz. De 22 côtes die tussen het centraal massief en de Pyreneeën liggen zijn tot daar aan toe. Maar die talloze klimmetjes en afdalingen die niet in de routeinformatie worden benoemd zijn om gek van te worden. Tussen elk dorpje ga je minimaal 1 keer omlaag en omhoog. Want bijna elk dorp in deze regio ligt op een verhoging. Zal wel iets met vroeger te maken hebben (makkelijker om de vijand van je af te houden). Op voorhand zag ik al een beetje tegen deze dagen op, en niet zonder reden is gebleken. Maar in 3 dagen toch 443 km kunnen maken, ondanks de hitte.

Daarom ben ik blij om de echte bergen weer bereikt te hebben. Die zijn welliswaar pittig, maar ook duidelijk. Als je klimt, klim je echt. Als je daalt, daal je ook echt. Van col naar col, waarbij duidelijk is hoe lang een klim of afdaling is. En daar hou ik wel van, daar kan ik me op instellen.

Ik zit in Meranx, 30 km van de eerste col. Zo kan ik morgen nog een beetje 'warm draaien' voordat het klimmen begint. En dat kan wel eens nodig zijn. Vandaag had ik namelijk een 'jour sans'. Een mooie wielerterm, letterlijk vertaald: een dag zonder. Een dag zonder puf, zonder macht in de benen, nooit de juiste versnelling vinden en ook niet verbeteren tijdens de rit. Ronderenners maken dat in een wedstrijd van 3 weken ook wel eens mee. Je kan immers niet elke dag 'goeie benen' hebben.
Vanmiddag heb ik daarom wat snipperuurtjes opgenomen. Denk dan niet dat ik op het strand heb gelegen met een parasol boven m'n hoofd en een lekkere cocktail erbij. Maar ik heb de laatste 40 kilometers heeeeel rustig aan gedaan. Leek me wel goed met het oog op de Pyreneeën. Dan heb ik het idee dat ik daar uitgerust aan begin (wat een waanidee is). Dus lekker een terrasje gepakt, veel om me heen gekeken, de Pyreneeën bestudeerd en bewonerd (vanmiddag fietse ik er als het ware naast, in tegenovergestelde richting van hoe ik er straks doorheen fiets). Zeg maar dingen die een mens doet als je op vakantie bent. Ik had er de tijd voor, want ivm de warmte was ik vanmorgen vroeg vertrokken en had ik er om 13 uur al 100 km opzitten.

Vanaf nu zal het wel wat langzamer gaan met de kilometers, maar de schoonheid van de bergen compenseerd dat volledig voor mij!

Een leuk hotelletje (met wifi) met hopelijk een betere keuken dan gisteren. Dat was niet veel... Misschien daarom wel deze 'jour sans'.

Op naar de maaltijd en een spannende voetbalwedstrijd!

Zelfverzorging

Ja mensen, ook al ben ik man (of juist daarom wel), ik moet het hebben over zelfverzorging. Want tijdens zo'n lange&inspannende reis is er niks zo belangrijk als dat. Dagelijks neemt dat een belangrijke plek in binnen de structuur. Goed eten en drinken hoort daar natuurlijk ook bij. Bij het ontbijt begint het al. Wat neem ik wel en wat neem ik niet? Wat is wel goed voor m'n lichaam en wat niet? Of neem ik alles wat er staat omdat Fransen echt niet goed zijn in ontbijten en ik het soms met een paar stukjes stokbrood en 'confiture' moet doen. Zo ja, dan moet ik dat na een paar uurtjes wel compenseren door een supermarché in de duiken of het geluk te hebben dat ik een petite Casino tegenkom in 1 van de vele franse dorpjes. Je kan daar overigens niet gokken maar wel wat eenvoudige dagelijkse boodschapjes doen, daarom ook 'petite' in de naam. Klein dus.
Lekker en voedzaam zijn de rijstepapjes. Ik heb er zojuist weer 2 gekocht voor morgen, wanneer de winkels dicht zijn.
Zo ben ik gedurende de dag veel bezig met eten en drinken. Want dat is de brandstof waarop dit lichaam moet blijven funtioneren.
Daarnaast hoop ik dagelijks te kunnen douchen, regelmatig kleren te kunnen wasschen (vandaag was mijn onderbroek voor het eerst deze reis aan de beurt. Schrik niet, die draag ik alleen 's avonds en 's nachts), maar denk ook aan zonnebrandolie smeren, winegums eten na aankomst (om de spieren zsm koolhydraten te bieden, dat versnelt het herstel) lange nachten maken en vooral veel drinken. Heeeeel veel drinken. Er gaan liters water door heen. Waar ik het kan krijgen neem ik het: barretjes, supermarkten of bij mensen aan huis. Want voldoende vocht in je lichaan en op je lichaam (om koel te blijven) is noodzakelijk. Vandaag was dat een flinke opgave. De Nederlandse receptionist waarschuwde me al voor de Franse Sahel. Droog en heet is dit gebied. Vanmiddag was het 34 graden, ruim 10 graad boven de ideale fietstemperatuur! En dan ook nog een dunbewoond gebied waar moeilijk water te krijgen is. En zaterdag.
Ik heb een paar keer m'n toevlucht moeten zoeken onder landbouwsproeiers. Heerlijk. Alles om koel te blijven. Ook dat is zelfverzorging.

Verder was het de dag van de feesten. Ik heb van alles gezien. In het dorp waar ik nu ben, Vic-Fezensac, is het muziekfeest. Er treden bandjes op en het is gezellig op straat. Onderweg kwam ik een bruiloftstoet tegen (hoezo trouwauto, gewoon lekker lopen). En natuurlijk is mijn lieve vrouw vandaag jarig. Het was al bijzonder om mijn eigen verjaardag alleen te vieren, maar dit overtreft alles. Want ik mis een feestje! Terwijl ik dit eenzaam op m'n minihotelkamertje type (volgens de eigenaresse 'perfect voor 1 persoon'. Overigens wel verassend met flatscreen en regen/massagedouche. En druppende kraan. Maar waar hebben we het over, voor 45 euro ben ik helemaal klaar. Wel benieuwd of het eten iets voorstelt) is een deel van jullie haar verjaardag aan het vieren. Ik vier het straks met een half busje pringles naturel. Verschil moet er zijn zeggen we dan maar. De verjaardagen van mijn zwagers gaan ook aan m'n neus voorbij.

Toch kijk ik terug op 137 mooie kilometers. De warmte was heftig, dus meer zat er vandaag niet in. Nog 1 dag te gaan en we staan aan de voet van de Pyreneeën.

Vergane glorie

Vandaag was een lekker dagje om de klimspieren wat rust te geven. Natuurlijk heb ik zeker moeten klimmen, maar in vergelijking tot afgelopen dagen viel dat mee. 'slechts' 1600 hoogtemeters vandaag, voornamelijk verdeeld over 10 côtes. De meters die ik moest klimmen heb ik rustig aangepakt, op een kleine versnelling. Ik krijg nog zat kansen om serieus te klimmen.

Ik zit in een gebied waar veel en tegelijkertijd weinig over te zeggen valt. Het is stil, haast 'leeg'. Er is veel verval van gebouwen en er staat ontzettend veel te koop. Al lang, zo lijkt het. De borden zijn soms nog amper leesbaar. Vandaar de titel, 'vergane glorie'. Een term die wij Olieman regelmatig gebruiken. Zelfs Jaël gebruikt 'm te pas en te onpas.
Een slaapplek vinden was dan ook een flinke opgave. Ik heb me suf gebeld en de lokale bevolking ingezet om iets te vinden, zonder succes. In mijn gedachten was ik al gedegradeerd van een simpel hotelletje naar een chambre d'hôte en vervolgens zelfs naar een kamer met niks. Maar ook dat zat er niet in. Alles dicht, gesloten, bestaat niet meer, enz. Alle soorten uitleg heb ik gehoord. De enkele 'overlevers' zitten vervolgens vol... Uiteindelijk ben ik in Fumel terechtgekomen, 10 km buiten te route. Soms moet je concessies doen en vandaag was zo'n dag. Ik heb 160 km kunnen maken, waarvan 10 buiten de route. Maar geen ramp, want als ik morgen een tussendoortje neem rijdt ik er uiteindelijk maar een stuk of 5 extra. En op ruim 4000 km merk je dat vast niet.

En ik heb geen reden tot klagen, want ik ben op een fantastische plekje beland, in een kamer met zoveel luxe..ik moet er gewoon aan wennen. Noem maar op of ik heb 't! Een heerlijke douche (net als thuis), een bad, boxspring bedden, een flatscreen tv, wifi en een waterkoker met thee of oploskoffie en last but not least: een geweldig uitzicht! Zie foto. Net buiten de rand van het stadje, dus ook stil en rustig verwacht ik.

Toen ik de nederlandse receptionist vroeg wat er in dit gebied gebeurt waardoor het zo uitgestorven lijkt, was zijn andwoord simpel: "ook wij zijn bij europa gaan horen". Dus meer regels, meer kosten, enz. Veel ondernemers konden daar niet aan voldoen, of ze zouden op de lange termijn het hoofd niet meer boven water kunnen houden. Om dat te voorkomen zijn ze bij voorbaat maar gestopt. Ook in Frankrijk moeten dingen sneller en zakelijker. "Als je vandaag de loodgieter belt dan staat hij morgen voor de deur". De zuid-europese mentaliteit, waarbij mensen het rustig aan doen en 'wel zien wanneer het er van komt', verdwijnt langzaam uit de Franse economie. Noodgedwongen, want 'Brussel' zit ze achter hun kont aan.
En dat zorgt in dit gebied dus voor vergane glorie, en kunnen fietsers fluiten naar een overnachtingsplek. Lang leve Europa....

Dan nog iets wat ik wil delen (wat zijn we serieus vandaag). Mocht je met de auto, motor of ander motorisch voertuig (gisteren kwam ik een groep solexrijders tegen, zelfs 1 met aanhangwagen) op vakantie gaan wees dan een beetje aardig voor je medeweggebruikers.
Vandaag kwam er een nederlandse camper in tegengestelde richting op me af, op zijn eigen strook. Achter mij hangt al een tijdje een auto, ingehouden rijdend. Maar net op het punt dat ik en de camper elkaar passeren scheurt die auto mij ineens voorbij. Daarbij gaat ie deels over de andere strook waardoor die de camper en/of mij half de berm in 'drukt'. Als die mij dan gepasseerd is (en ik nog op m'n fiets zit gelukkig) kijk ik op z'n kenteken: een nederlands volkswagen. Zelfs in het buitenland gunnen we elkaar geen ruimte op de weg....terwijl er juist alle ruimte is in dit land!

Morgen een nieuwe dag, met nieuwe kansen en uitdagingen. Als het weer zo blijft ben ik dik tevreden. Het is afwisselend bewolkt en zonnig. 's nachts koelt het lekker af en kan ik lekker slapen.

Nu eten en daarna Griekenland-Duitsland!

De eerste 1000!

Even een tussendoorberichtje mensen, want dit mag gevierd worden! Een lunch met yoghurt en vers brood met aardbeienjam kan zelfs voldoen op zo'n moment. Vooral omdat de voldoening van de eerste 1000 km (1003 om precies te zijn) nieuwe motivatie geeft om door te gaan! Dat deze afstand 2 uur en een week na mijn vertrek vanuit Saverne is bereikt doet me erg veel deugd (mooi oud woord).

Centraal massief, deel 2

Mensen toch, wat een dag! Veel mooier zullen ze niet zijn. Vanmorgen ben ik extra vroeg opgestaan ivm de onweersvoorspellingen voor de middag in het gebied van de Puy Marie. Daar moest ik namelijk over- en doorheen. Omdat ik gisteren niet dichter bij de Puy Marie (of Col de pas de Peyrol) kon komen moest ik zo vroeg mogelijk de 80 km overbruggen die ik nog van de Puy was gescheiden. Dus 8 uur op de fiets gestapt om deel 2 van het centraal massief te 'ontdekken'.

En dat ging boven verwachting. De benen voelden, mede door de goede nachtrust, best goed. En gaande weg werden die steeds beter. Na een aantal côtes van 10% en wat eenvoudige colletjes begon ik aan de 'hoofdschotel', de Puy Marie. En die beviel me wel. Het stijgt eerst een km of 6 geleidelijk, daarna wordt het steiler. Er zit slechts 1 haarspeldbocht in de klim, waardoor het best recht-toe recht-aan klimmen is en de laatste 2 km zelfs deels boven de 10% komt. Is de tour hier vorig jaar overgegaan, want de namen van schleck en evans stonden hier veelvuldig op de weg? Eenmaal boven gekomen wordt je getracteerd op de mooiste vergezichten. Alleen jammer dat het zo dichttrok en begon de regenen (van die grote druppels die bij ons na een warme dag ook kunnen vallen). Dus langer dan 3 min ben ik helaas niet op de top geweest. Snel een dik jack aangetrokken en naar beneden 'gesjeest'. Daar was het droger en warmer. Zoals je in de bergen wel vaker ziet blijft de neerslag tegen de berg 'aanhangen'. Als ik een kwartier later boven was gekomen dan was ik waarschijnlijk zeiknat geworden. Nu bleef me dat gelukkig gespaard.

Door deze berg te hebben beklommen ben ik deze reis door de grens van 1500 meter hoogte gegaan. Een andere doorbraak is dat ik nu in totaal boven de 10.000 hoogtemeters zit. Nog 5 x en de tocht is volbracht! Nu lijkt dat veel, maar toen ik bijna 4 weken geleden de Stelviopas beklom had ik in die ene klim al ruim 1800 hoogtemeters overwonnen. Je klimt dan namelijk van 900 naar 2760 meter hoogte. Deze vergelijking geeft misschien een beeld. Cols met grote hoogteverschillen komen later op de route voor, vooral in de Alpen. Hoewel de Stelvio een uitzonderlijke pas is.

Een derde doorbraak is dat ik sinds vandaag zonder ondershirt fiets. Het is er gewoonweg te warm voor, ook al heb ik een superdun hemd. Tijdens het klimmen rits ik dan mijn wielershirt open, zodat mijn blote bovenlichaam dan lekker cool blijft (als jullie vanaf 30 juni de tour gaan kijken zie je ook dergelijke taferelen). Tegelijkertijd kan ik mijn borsthaar eens tonen, daar houden die fransen wel van. Zij zijn nog wat klassieker ingesteld. Het nadeel is dat ik er regelmatig een insect uit moet halen, die daar dan ingevlogen is en er verstrikt is geraakt. Een mens houd zich bezig zullen we maar zeggen ;)

Verder raken mijn fiets en ik steeds beter op elkaar afgestemd. Ik zit er steeds comfortabeler op en we helpen elkaar door dik en dun. Overigens heeft hij minder klachtjes dan ik. Hoewel je zou kunnen zeggen dat de zadelpijn van de eerste dagen een zamenspel is. Het zadel was ook niet in vorm.
Maar zonder gekheid. Ik heb steeds meer informatiemiddelen tot mijn beschikking. De 100cols informatie met de route, mijn fietscomputer met de actuele stand van zaken en ik leer mijn ogen steeds beter gebruiken om te zien wat het weer gaat doen. Mijn lichaam leert de temperatuur te taxeren en mijn knieën het stijgingspercentage. Want boven de 10% beginnen die wat tegen te sputteren. Dan 'spelen ze op'. Daarnaast kan ik aan het einde van de dag aan mijn pillen zien hoe goed of slecht het wegdek was. De bovenste vitaminepillen en isostartabletten werden in de vogezen helemaal verpulverd/verpoederd door het getril. Daar kwam ik dan ook weggetjes tegen waar in Nederland nog geen tractor over gaat ;) In de beaujelais werd dat langzaam beter en in het centraal massief blijven de pillen zo goed als heel. Goede wegen dus.

Na de 145 km van vandaag (eigenlijk had ik een hotel gereserveerd op 120 km, maar omdat ik me nog goed voelde heb ik er nog wat km bijgedaan) komt het totaal op 909 km. Dat betekent dat ik morgen normaal gezien over de 1000 km ga. Dat valt niet tegen, aangezien ik morgen een week onderweg ben. Maar de echte bergen moeten nog komen.

Het centraal massief heb ik zo goed als achter me gelaten. De komende dagen wat vlakker, op weg naar de Pyreneeën.

Op de foto zie je een kunstwerk van afgedane fietsen, die de dorpsbewoners voor de passage van de tour in 2008 hebben gemaakt. Ik vroeg me al af waarom die weg in dat dorp zo nieuw was....
Verder een foto van het uitzicht vanaf de Puy Marie, mijn fiets en het hoogtebord. En nog 1 van het uizicht uit het hotelletje van vandaav. Heerlijk rustig! Hotel du lac, hoe kan het ook anders...

Wasje weer gedaan, etenstijd!