Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Aanstaande donderdag ga ik weer een stukje fietsen over het 100cols parcours! En daar hoort natuurlijk ook mijn blog bij. Zodat ik altijd kan nalezen wat ik beleefd heb. Het plan voor de komende fietsrit is als volgt:
Starten in Saverne en fietsen tot St. Seine L'abbaye (eerste stukje 100colstocht), dan oversteken naar Levier via een zelf bedachte route en de 100colstocht afmaken vanaf het punt waar ik de vorige keer gebleven was (Lods). Daarna vanaf Saverne, na het beëindigen van de 100colstocht, richting Nederland fietsen via Duitsland, Luxemburg en België. Vanaf Maastricht pak ik dan de trein naar huis. Een rondje van ongeveer 1300 km.


Morgen nog werken, woensdag de laatste spullen bij elkaar zoeken en donderdagochtend 05:00 uur vertrekken. Deze keer wordt ik weggebracht door mijn vader en broertje. Vervolgens fiets ik donderdagmiddag naar de eerste slaapplek in Senones en zij gaan wandelen op de Donon. We zien elkaar dan weer aan het einde van de dag in Senones waar zij ook een nachtje blijven slapen. De volgende ochtend gaan zij naar huis en ik ga verder met mijn fietstocht.


Het weer ziet er helaas niet goed uit voor de Vogezen, maar wie weet draait het nog bij.


Op naar een nieuwe ronde dus :)

Thuis

Tegen middernacht op vrijdagavond arriveerde mijn vader in Lods. We hebben gelijk een door hem meegebracht wijntje gedronken op de afronding van de tocht. Na een uurtje bijpraten zijn we gaan slapen. Wennen dat er nog iemand in de slaapkamer lag, dus mijn oordoppen maar ingedaan.
De volgende ochtend raakte ik definitief uit mijn structuur van afgelopen weken. Na het geringe ontbijt geen fietskleding meer aan doen en niet meer fietsen. In plaats daarvan ging de fiets in de auto en konden de kilometers comfortabel afgehaspelt worden.
Het was fantastisch om na een lekkere autorit weer thuis te komen en weer samen te zijn met Jaël. Wekenlang hebben we er naar uit gekeken. Na een lekkere douche en het knippen van mijn nagels kwam er een einde aan de solomaaltijden. De Nassi Goreng was geweldig en de wijn deed het 's avonds ook goed.

Vanmorgen was ik om 7 uur klaarwakker na een heerlijke diepe nachtrust. Ik heb het nog een half uurtje vol kunnen houden tot half 8, toen ben ik er toch maar uitgegaan. Na een ontbijtje inclusief een boterham met gebakken ei toch maar weer de fietskleren aangedaan. Even langs mijn moeder om haar te begroeten en vervolgens een een ritje van een kleine 50 km gemaakt. En dat was heerlijk. Zonder bagage vloog ik gevoelsmatig over de vlakke wegen, hoewel ik toch nog 236 hoogtemeters heb gemaakt. De veluwe biedt meer dan je denkt! Op de klimmetjes hoefde ik niet eens terug te schakelen, zo makkelijk ging het. Het lichaam voelt heel fit aan en de benen sterk. En dan het zonnetje erbij op de vroege morgen. En nog rustig op de weg ook. Wel gek dat de fietsers en wandelaars die ik begroet, want zo ging dat in Frankrijk de afgelopen weken, verbaasd kijken en niet reageren...leven we hier zoveel individualistischer dan in Frankrijk?!

Na de rit en een douche hebben Jaël en ik samen gebruncht. Ik geluncht en Jaël ontbeten. Gezellig!

De spullen opgeruimd en nu lekker de tour kijken. Vanmiddag de Peguere...dat steile ding waar ik vanwege mijn bovenbeenblessure deels heb gelopen. Ben benieuwd!

Vandaag en morgen nog lekker genieten met Jaël, daarna begint het gewone leven weer.

De komende weken toch wat kilo's proberen aan te komen want de weegschaal gaf 63,4 kilo aan...
Mijn moeder vond me er gelukkig nog goed uitzien. Maar als ik mijn kleren uit doe dan kijk je zo tegen mijn ribbenkast aan. Het was al 10 jaar geleden dat ik nog zo mager was.

Telkens schieten er beelden en fragmenten door mijn hoofd van bergen en plaatsjes waar ik geweest ben. Het begint tot me door te dringen dat ik een behoorlijk stuk gefietst heb en heel veel gezien heb. Wat een indrukken heb ik opgedaan, een prachtige levenservaring! Ik ga er lekker van nagenieten nu ik weer heerlijk comfortabel thuis ben.

De laatste fietsdag

Op de 5e fietsvrijdag van deze reis beleefde ik de laatste fietsdag van deze vakantie. Vanmorgen leek het alsof er niks aan de hand was en dat er 'gewoon' weer een nieuwe fietsdag voor me lag, zoals afgelopen weken het geval was.
Maar onderweg kon ik aan weinig andere dingen denken dan dat het echte de laatste dag zou zijn. Ik hoopte nog een keer op goede benen, zodat ik waardig afscheid kon nemen van deze tocht. Vanmorgen leek dat er niet op. Het was werken op de 90e col (zie foto) en de côtes die volgden. Maar het weer was prima. Bewolkt maar droog. Wel wat fris, maar langzaam ging de temperatuur omhoog, ook omdat de zon soms door de wolken heen kwam.

Omdat ik vanmorgen al om 8 uur ben vertrokken was ik om 12 uur behoorlijk aan eten toe. Ik heb toen een sandwich en een koffie genomen bij een restaurantje waar ik 2 jaar geleden met mijn vader koffie heb gedronken tijdens het wandelen in de Jura, in Chapelle des Bois. Een prachtig dorpje. Daarna begon het beter te draaien en ik kreeg weer hoop op een mooie laatste dag.

De klimmetjes waren zo goed als op binnen de Jura. Vanmorgen nog een paar keer geklommen naar 1100 meter hoogte en daarna zak je de Jura door, langzaam naar de Vogezen. Al zal ik die dit jaar niet bereiken met de fiets.

Nadat ik als laatste klim de Côte du Désert (het kan bijna niet mooier...) had getopt ben ik gefinisht in Lods, ten noorden van Pontarlier. De laatste 6 km waren dalend, naar 380 meter laag.
Het was een mooie laatste etappe van 150 km, wat het totaal op 3704 km brengt. Na 60515 hoogtemeters.
Er blijft daarmee nog maar 391 km liggen, over 6276 hoogtemeters. Dat is 3 dagen fietsen. Wie weet doe ik die nog eens.

In mijn hotelkamer werd ik na de finish behoorlijk emotioneel. Mentaal was het op. Dag na dag ben ik de confrontatie met de prachtige bergen aangegaan en heb ik bijna dagelijks het uiterste van mezelf gevraagd, 4 weken lang. Veel meegemaakt, veel gezien, veel mensen ontmoet. Door weer en wind heb ik de hoogste en stijlste cols kunnen beklimmen in een prachtig land, wat heel veel te bieden heeft qua natuur.
En nu is het klaar.

Er is een reiswens in vervulling gegaan, nadat ik op mijn 16e iets las in een fietsblad over deze tocht. 4 weken lang kon ik fietsen, eten en rusten. Dat leek me altijd al eens mooi om te doen. En dat was het ook!
De eenzaamheid was soms zwaar, al ontmoet je genoeg mensen. Elke dag alleen eten is wel erg saai moet ik zeggen, hoewel ik toch vaak kon genieten van de rust. 
Zwaar waren de momenten dat ik met mezelf in gevecht was. Als de benen niet wilden maar het hoofd wel. Zoals het beklimmen van de Bonette, na een lange dag waarop ik pas half 8 een slaapplek had na regen en een valpartij. Of zoals op de eerste dag, toen het tegenzat qua slaapplek en ik nog een lekke band op de koop toe kreeg. Terwijl ik nog pijn in mijn buik had vanwege de mensen die ik zou mensen. En ik me uberhaupt afvroeg of ik de hoge cols wel over zou komen....

Maar elke dag leek wel een nieuwe reis. Een nieuwe dag bood nieuwe bergen, nieuwe mensen, een nieuwe omgeving en een nieuwe slaapplek. Het bleef daarom een uitdaging die ik dag voor dag aanging. Al zag ik soms best tegen bepaalde stukken op in de route. Of vielen sommige stukken zwaar tegen. Zoals die dagen in de Cevennen, met die bovenbeenblessure. En dan kwam ik op een colletje boven waarna geen afdaling volgde maar ik wind tegen op een vlakte bleef fietsen. Dan zat ik wel eens op een stuur te slaan van irritatie...

Natuurlijk vraag ik me af of ik het eindpunt had kunnen halen. En ik denk van wel. Als ik niet geblesseerd raakte. Die dagen hebben we me behoorlijk wat kilometers gekost. En als ik alle slaapplekken vooraf had geboekt. Dat had me veel tijd en kilometers gescheelt. Maar dat had niet opgewogen tegen de vrijheid die ik deze reis heb ervaren. Elke dag was een reis op zich en juist dat was zo mooi. Niet het eindpunt, maar de weg er naar toe was het doel.

Alles bij elkaar heb ik enorm genoten en kijk ik terug op een geweldige ervaring.
En ben ik dankbaar dat ik dit mocht beleven. Dankbaar voor alle zegeningen. Elke dag weer. Dankbaar naar Jaël, dat ze me de vrijheid gaf om 4 weken mijn ding te doen, ook al miste ik daardoor haar verjaardag en we ook niet samen op vakantie konden. Elke dag kon ik gelukkig een briefje lezen met een nieuwe boodschap van haar.
Dankbaar voor de dagelijkse ondersteuning van mijn broer en zus via berichtjes waarin ze me aanmoedigden en afleiding boden. En de talloze weerberichten van Elwin, zodat ik dagelijks wist waar ik aan toe was. Dankbaar voor de lift naar het startpunt en de lift morgen, naar huis. Dat zijn behoorlijke tijdsinvesteringen.
En natuurlijk alle reacties via deze blog. Elke dag keek ik ook daar naar uit en vond ik het prettig dat jullie het mee wilden beleven. Bedankt voor de tips en adviezen, ook al heb ik geen rustdag genomen en heb ik nog steeds lange nagels. Het typen wordt steeds moeilijker....ik blijf blijkbaar eigenwijs. Thuis hebben we een nagelschaartje.

De komende dagen beschrijf ik misschien nog hoe het is om weer thuis te zijn, of hoe het is om op te staan en niet te gaan fietsen...en hoe het lichaam daarop reageert. Ik ben benieuwd.

Vanavond zal mijn vader hier ook slapen, zodat we morgenochtend naar huis kunnen.

Waar ik al een paar dagen mee in mijn hoofd zit is wat ik deze reis ook geleerd heb, aansluitend bij de motto's van Crazy Jan, die ik in de eerste week ontmoet had:
Als je moet plassen, doe het dan en wacht niet! De schaamte voor al het passerende verkeer verdwijnt al na een paar dagen. Als ze toeteren, niet opkijken maar stug doorgaan. Want al die liters water die naar binnen gaan moeten er ook weer uit. Soms wel 5 keer binnen 40 km. En de toiletpotten staan vaak niet langs de weg...

Als ik vanavond kaas krijg bij het eten dan bestel ik er een glaasje wijn bij :-)

A demain!

Col du Grand Colombier

Ik kon er niet omheen vandaag. Ik zou op de dag dat ik 4 weken aan het fietsen ben de confrontatie met de Grand Colombier (en mezelf) aan moeten gaan. Wetende dat die stijl is, want dat geeft de kaart al met veel pijltjes en een rood/wit geblokte weg aan...en gisteren hebben we op tv kunnen zien dat de tourrenners er ook moeite mee hadden.
Maar eerst kon ik een weg zoeken naar Culoz, het plaatsje aan de voet van de Grand Colombier. Want omdat ik wederom de route had verlaten voor een slaapplaats en ik nu echt te zuidelijk uit de route was leek het me beter om via een andere weg Culoz te bereiken. Via een mooie, zeker geen kortere, weg over de Col de Chambotte (650 meter hoog) kwam ik op een smalle afdaling terecht met een geweldig mooi uitzicht over een meer, te zien op de foto. Leuk dat een alternatieve route iets moois oplevert.
Na de afdaling en een paar brede wegen kwam ik in Culoz terecht. Daar heb ik mijn windjackje en armstukken uitgedaan want 19 km klimmen zou genoeg warmte bieden. Ook nog isostarpoeder in mijn bidonnetje gedaan, zoals vaak voor lange cols, omdat eten tijdens het klimmen niet te doen is. Dan hoop je nog dat de col wegens schoonmaakwerkzaamheden of zoiets gesloten is, maar op het bord stond toch echt 'ouvert'. Dus toch maar begonnen.
En boven verwachting ging dat best lekker. De benen voelden ineens veel beter aan dan gisteren. Natuurlijk blijft zo'n stijle berg afzien maar ik kwam behoorlijk goed boven. Deze klim deed me denken aan de Pyreneeën. Afwisselende steigingspercentages, met steile stukken, maar niet erg hoog. Toch klim je hier wel van 235 meter hoogte naar 1501 meter hoogte.
Boven gekomen stond een Nederlandse man te applaudiseren. Hij was me met de auto al gepasseerd en vond dat ik snel klom. Ik leg uit dat ik al een paar weken onderweg ben en dat dit de 88e col was. In de loop der tijd leer je dan steeds beter klimmen. Alleen is het gevoel in de benen nog wel eens wisselend....en zo zwaar was deze berg nou ook weer niet, achteraf. Ik heb zwaardere cols gezien.
Er bleek ook een vrouw en 2 kinderen bij hem te horen. De vrouw bood mij lekkere warme kipbouillon aan waar ik graag gebruik van maakte, want het was hooguit 10 graden koud bovenop. De kinderen vertelde over de tour die ze gisteren gezien hadden en de zoon had een bidon van de euskaltel wielerploeg gevangen. Ze kamperen een paar weken aan de voet van de Grand Colombier, aan de noordkant. Een leuke ontmoeting met Nederlanders. Dat is me nog weinig overkomen.
En over kamperen gesproken. Tijdens het klimmen kwamen de campers in grote hoeveelheden naar beneden. Die hebben waarschijnlijk overnacht op de col. Allemaal luid toeterend om mij aan te moedigen daalden ze af. Er werd ook schoongemaakt, afval opgeruimd, enzovoorts. Een drukte van jewelste.
Na de afdaling kom je echt in de stilte en verlatenheid van de Jura. Dat betekende in mijn geval dat ik moest wennen aan de frisse temperaturen, dat ik een tijd zonder water zat en dat ik een hertje over zag steken, zo'n 30 meter voor me.
Ik heb de Col de Berentin (1144 meter hoog) nog gefietst en toen was het mooi geweest voor vandaag.

En nu? Tja....nu zit ik in St. Germain de Joux, heb ik 3555 km gefietst over 89 cols en zit ik in de Jura, weer een nieuw gebied.
Om de tocht uit te rijden heb ik nog een dag of 4 a 5 nodig, maar die heb ik niet meer. Zaterdag ga ik naar huis en dinsdag weer werken.
Ik merk daarom dat ik al een beetje afbouw. Qua kilometers per dag, qua hoeveelheden eten (want de komende tijd zal ik minder verbranden dan de afgelopen weken, dus ook geen winegums meer) en qua spullen. Wat op is, leeg is of wat ik niet meer nodig heb kan de prullenbak in.
Ik heb zin om naar huis te gaan en de bekende mensen en dingen om me heen te hebben. En om een rondje over de Veluwe te fietsen zonder bagage.

Nog 1 dag fietsen. Eerst eten!

A demain!

Ditjes en datjes

Het was zwaarbewolkt toen ik wakker werd. En nog hoofdpijn ook. Maar zowel de bewolking als mijn hoofdpijn trokken langzaam weg vandaag. Helaas was het op de Col des Aravis nog wel bewolkt waardoor de Mont Blanc, die je vandaar zou kunnen zien, niet zichtbaar was. Het was ook nog fris, dus snel dalen en weer klimmen naar de Col de la Croix Fry. Daarna volgde een lange afdaling richting Annecy, waarbij het meer van Annecy zo nu en dan te zien was. Vervolgens begon het lange draaien en keren met korte maar lastige klimmetjes om in een grote bocht Annecy Noordelijk te passeren. Uitputtend was het, mede omdat mijn lichaam moe aan voelde en ik vandaag geen kracht in de benen had. Verder dan Marigny St. Marcel kon ik niet komen ivm de tour. Hierna zou ik te dicht bij de tour komen waar geen slaapplekken meer te vinden waren. Alles vol.

Ik was blij dat ik om 4 uur een plekje had gevonden en kon uitrusten. Tijdens het kijken van de tour op tv viel ik in slaap...en toch maar 103 km gefietst. De laatste dagen kunnen nog wel eens pittig zijn.

Vanmorgen ontmoette ik bij het ontbijt weer een Engelsman. Hij was een week alleen in dat hotelletje om cols in de Alpen de beklimmen. Hij genoot er van maar vond het jammer dat hij dit niet 20 jaar eerder deed, toen hij nog jong was. Bijzonder, want dat hoor ik al wekenlang van al die Engelsen die ik tegenkom. De meesten van hen ontdekten pas de de laatste jaren hoe leuk het wielrennen kan zijn en proberen de schade in te halen door in een paar jaar tijd zoveel mogelijk bergen te beklimmen. Vandaar dat ik zoveel engelsen tegenkom in de bergen. Ze hebben er zelfs een term voor bedacht: mamil. Wat staat voor 'middle age men in lycra'.

Naar aan leiding van de vraag van Robenko, over wijn drinken en strak op een dieet of niet, zal ik antwoorden hoe ik dat doe.
Ik eet wat ik krijg op de slaapplek. Dat kan van alles zijn. Soms goed, soms minder goed. Regelmatig houden ze rekening met het fietsen en krijg ik iets van pasta, maar ook met aarddappels of rijst ben ik al blij. Vaak zit er ook iets van salade bij en kaas. In Frankrijk zit er bijna altijd kaas in de maaltijd, voorafgaande aan het dessert of het is het dessert.
Ik probeer zoveel mogelijk te eten en ook het brood wat standaard bij het eten wordt geserveerd gaat helemaal op.
Wijn, bier, of andere alcoholische dranken neem ik niet. Of bijna niet moet ik zeggen. 1 x heb ik wijn op in de Pyreneeën toen dat bij de groepsmaaltijd werd geserveerd. Dat was na 10 dagen fietsen ongeveer en het sloeg in als een bom. Ook al was het maar een glaasje. De 2e keer was in St. Pons, toen ik mijn bovenbeenblessure even helemaal zat was en ik een verzetje nodig had. 2 halve liters frans bier gingen samen met een bus paprikapringles (chips) vlot naar binnen. Al gaf het weinig voldoening. Het kwam uit de supermarkt dus het kostte gelukkig weinig.
Alcohol is slecht voor het herstel. Als je toch persé alcohol wil nuttigen doe dat dan minimaal pas 4 uur na de etappe. Dan hebben je spieren vast wat kunnen herstellen.
Sinds St. Pons sta ik dus weer droog. Al heb ik best zin in een lekker wijntje. Maar dat komt vrijdagavond op z'n vroegst, als het werk erop zit. Of zaterdag als ik thuis ben.
Ook heb ik enorme trek in een dikke vette patat met! Maar die laat ook nog een paar dagen op zich wachten...

Vandaag voor de laatste keer mijn fietskleren met de hand gewassen. Het hangt lekker in de zon te drogen.

Nog 2 dagen.

A demain!

Hoogste punt 100 colstocht

Klimmen, dalen, klimmen, dalen, klimmen en dalen. Dat was kortgezegd de dag. 3 x klimmen en dalen dus.
Vanmorgen mocht ik wederom koud vanaf het ontbijt gaan klimmen. En niet zo maar een klim, want de hoofdschotel van vandaag was de Col de L'iseran.
Tijdens het klimmen draaide de benen voor geen meter. Toch stond ik om 10 uur op de top, in alle rust. Een handvol auto's, meer was het niet. Een Fransman bood aan om van mij, met mijn telefoon, een foto van mij te maken. Altijd fijn. Het blijft bijzonder om op een dergelijke hoogte te zijn. Wetende dat het in het dal lekker warm is maar op deze hoogte hele andere temparaturen gelden.
Het was amper 10 graden op de top. Een dik jack en handschoenen aangedaan voor de afdaling. Een lange afdaling van 47 km! Eerst de col afdalen en daarna over lichtdalende wegen naar de voet van de Cormet de Roselend. De benen begonnen ondertussen steeds beter te draaien waardoor het echt genieten was op de Cormet de Roselend. Een prachtige col waar ik na 19 km klimmen boven was. Eerst stijg je hard door een bosachtig gebied en vervolgens kom je op een open stuk waar je met afwisselende stijgingspercentages blijft klimmen.
Bovenop was de lucht ook weer opengetrokken. Vanmorgen werd het grijs en was het behoorlijk dichtgetrokken. Ik was even bang voor regen, maar nadat het weer opklaarde werd het wederom prachtig weer.
Het was pas half 1 en toch al weer 80 km achter de rug. Eigenlijk had ik voor vandaag min of meer gepland om na de afdaling van de Cormet de Roselend een slaapplek te zoeken. Maar omdat het ondertussen zo lekker ging heb ik mijn plannen maar gewijzigd. Op de col heb ik de tijd genomen voor een lunch, heerlijk in de zon op 1968 meter hoogte. Het was heerlijk rustig op de top, maar toch gezellig. Ik raakte aan de praat met een groepje engelse fietsers (Zowel in de Pyreneeën als in de Alpen zie je de laatste jaren veel Engelsen. Het fietsen is daar sinds enkele jaren aan het uitgroeien tot een grote sport. Ze 'kicken' ook wel op de cols met de grote namen, want op andere cols zie je ze helemaal niet). Zij zijn hier ter voorbereiding op een race door de alpen die van het meer van Geneve naar Nice gaat. Met onder meer een klimtijdrit op de Alpe D'huez. Ze waren erg geïnteresseerd in mijn route en belevenissen en vroegen zich af of ik na deze vier weken fietsen een week lang ging eten en slapen om bij te komen....en hoe ik in Nederland kon trainen voor zo'n tocht waarin je constant klimt en daalt?

Na de lunch afgedaald naar Beaufort, waar de klim naar de Col des Saisies begint. Een vriendelijke col die naar het wintersportstadje Saisies leidt, op 1650 meter hoogte. Een lekkere klim om als laatste te doen op zo'n mooie dag. De beloning is een mooie afdaling naar Flumet, waar ik vannacht verblijf. 3 km buiten de route maar die kan ik morgenochtend gebruiken om warm te draaien voordat ik aan de Col des Aravis begin.

Aan de hoogte van de cols zie je dat het allemaal wat lager wordt. Langzaam fiets ik morgen de Alpen al weer uit. Al wordt ik overmorgen nog getracteerd op een pittige & stijle klim voordat ik definitief de Jura in fiets, met passages van 16%. Al valt de bediscussiëren of deze col bij de Alpen of bij de Jura hoort. Het gaat hier om de Col du Grand Colombier, die morgen door de tourrenners wordt beklommen! We missen elkaar dus net.

Morgen ga ik vlak boven Annecy langs en verlaat ik de 'grenszone' met Italië waar ik nu al een paar dagen langs fiets. Wat dat betreft pak je wel de uiterste gebieden van Frankrijk. In de Pyreneeën zat ik dicht bij spanje (blijkbaar zo dicht dat mijn telefoon het soms niet wist. De smsje van mijn telefoonprovider over de bel&sms kosten in Spanje en Frankrijk bleven binnenkomen) nu al dagen lang dicht bij Italië. Het is wel opvallend hoe weinig Italianen ik zie. De kentekenplaten komen uit de meest diverse landen, behalve uit Italië. Blijkbaar is het geld daar echt op...of ze gaan vooral in eigen land op vakantie om de economie te stimuleren. Dat advies gaf onze regering een tijdje geleden ook, dus waarom niet.

Het einde van deze fantastische reis komt in zicht. Daarom heb ik gisteren, na mijn laatste scheerbeurt mijn scheerspullen maar weggegooid. Scheelt weer wat gewicht. Zaterdagavond ben ik weer thuis, waar alles is wat ik nodig heb.

De winegums zijn weer op, we kunnen bijna aan tafel!

A demain!

Klassieke Cols

Vanmorgen wederom koud vanuit de start kunnen klimmen. Al snel had ik een lekker ritme te pakken in de klim naar de Col de Lauteret, wat eigenlijk een opstapje is naar de Col du Galibier. De Lauteret gaat naar 2058 meter. Omdat ik lekker in mijn ritme zat ben ik op de Lauteret gelijk rechts afgeslagen om door te klimmen naar de Galibier, die 2646 meter hoog is. Een mooie klim en heerlijk rustig op deze maandagochtend. En omdat ik op tijd vertrokken was stond ik ruim voor 10 uur op te top. Prachtig was het! Mooie uitzichten dankzij het heldere en zonnige weer, maar bovenop wel fris.
Dit was echt een hoogtepunt in deze reis. De Galibier is een klassieker in het wielrennen. Ruim 100 jaar geleden reden de renners in de tour al over deze berg. Dit was 1 van de eerste bergen, misschien wel de eerste, die in de tour opgefietst werd. De rennners reden toen nog over een onverharde weg en met 2 versnellingen op de fiets. 1 voor het vlakke en de afdalingen en 1 om te klimmen. Maar dan moest het achterwiel wel omgedraaid worden want aan beide kanten van het wiel zat 1 tandwiel. De renners kwamen vloekend en tierend boven en noemden de tourdirecteur een moordenaar. Want hoe durfde hij de renners over een dergelijke, onveilige, hoogte te sturen?! Natuurlijk wel spectaculair, waardoor er veel kranten werden verkocht. En daar ging het in die tijd om.
Toen ging de Col nog door een tunnel, honderd meter lager. Tegenwoordig ligt er een nieuwe weg van 1 km om dus 100 meter hoger uit te komen. Een simpel rekensommetje vertelt ons dan ook dat de laatste km 10% steil was. En dat voel je na 20 km klimmen.

Op een dergelijke hoogte kan je ver kijken. Ik denk de Mont Blanc te hebben gezien, ook al moest ik flink inzoomen. Oordeel zelf op de foto. Mijn broertje kan het vast bevestigen of ontkennen.

Op de top heb ik een kwartiertje met een Engels stel gepraat, omdat ze dachten dat ik ook engels was..... Zij waren 2 weken in de Alpen aan het fietsen en campeerden dagelijks. Heel veel bagage dus, waardoor ze korte dagritten maken. Ze willen de Tour zien op de Col de Croix Fer, waar de renners 12 Juli passeren. Ze hebben ook reden om te gaan kijken, gezien de Engelse tourfavoriet Wiggins en underdog Froome. Wiggins staat op dit moment al 1e.
We hebben elkaar geholpen met het maken van foto's en vervolgens op ons eigen tempo afgedaald. Ik deed het vandaag wat rustiger aan omdat Jaël dat op prijs stelt. Daarom gingen de maximum snelheden tot 70 per uur.

Een lange afdaling en klim van 5 km brengt ons op de Col de Telegraphe. Geen lastige klim, aangezien ik mijn dikken jack van de afdaling nog aan had en ik het niet te warm kreeg. Vervolgens doordalen tot ongeveer 800 meter hoogte en over een brede weg naar Modane. Boodschappen doen en lunchen. Dan door naar een pittie côte van 8 km lang aan 7 tot 8%. Nog wat dalen en klimmen en na de Col de la Madeleine een slaapplek gevonden op 1795 meter hoogte, 13 km onder de top van de L'iseran (het dak van de 100 colstocht). Daar kan ik morgenochtend vroeg aan beginnen.

Een betere slaapplek bestaat er voor een fietser niet. Een hangende douchekop, een echt kussen op bed, in de bar beneden verkopen ze winegums en omdat ik ik niet van fonduën hou maken ze voor mij spaghetti bolognese! Hier weten ze hoe ze een fietser die alweer 3,5 week onderweg is kunnen verwennen :-)