De laatste fietsdag

Op de 5e fietsvrijdag van deze reis beleefde ik de laatste fietsdag van deze vakantie. Vanmorgen leek het alsof er niks aan de hand was en dat er 'gewoon' weer een nieuwe fietsdag voor me lag, zoals afgelopen weken het geval was.
Maar onderweg kon ik aan weinig andere dingen denken dan dat het echte de laatste dag zou zijn. Ik hoopte nog een keer op goede benen, zodat ik waardig afscheid kon nemen van deze tocht. Vanmorgen leek dat er niet op. Het was werken op de 90e col (zie foto) en de côtes die volgden. Maar het weer was prima. Bewolkt maar droog. Wel wat fris, maar langzaam ging de temperatuur omhoog, ook omdat de zon soms door de wolken heen kwam.

Omdat ik vanmorgen al om 8 uur ben vertrokken was ik om 12 uur behoorlijk aan eten toe. Ik heb toen een sandwich en een koffie genomen bij een restaurantje waar ik 2 jaar geleden met mijn vader koffie heb gedronken tijdens het wandelen in de Jura, in Chapelle des Bois. Een prachtig dorpje. Daarna begon het beter te draaien en ik kreeg weer hoop op een mooie laatste dag.

De klimmetjes waren zo goed als op binnen de Jura. Vanmorgen nog een paar keer geklommen naar 1100 meter hoogte en daarna zak je de Jura door, langzaam naar de Vogezen. Al zal ik die dit jaar niet bereiken met de fiets.

Nadat ik als laatste klim de Côte du Désert (het kan bijna niet mooier...) had getopt ben ik gefinisht in Lods, ten noorden van Pontarlier. De laatste 6 km waren dalend, naar 380 meter laag.
Het was een mooie laatste etappe van 150 km, wat het totaal op 3704 km brengt. Na 60515 hoogtemeters.
Er blijft daarmee nog maar 391 km liggen, over 6276 hoogtemeters. Dat is 3 dagen fietsen. Wie weet doe ik die nog eens.

In mijn hotelkamer werd ik na de finish behoorlijk emotioneel. Mentaal was het op. Dag na dag ben ik de confrontatie met de prachtige bergen aangegaan en heb ik bijna dagelijks het uiterste van mezelf gevraagd, 4 weken lang. Veel meegemaakt, veel gezien, veel mensen ontmoet. Door weer en wind heb ik de hoogste en stijlste cols kunnen beklimmen in een prachtig land, wat heel veel te bieden heeft qua natuur.
En nu is het klaar.

Er is een reiswens in vervulling gegaan, nadat ik op mijn 16e iets las in een fietsblad over deze tocht. 4 weken lang kon ik fietsen, eten en rusten. Dat leek me altijd al eens mooi om te doen. En dat was het ook!
De eenzaamheid was soms zwaar, al ontmoet je genoeg mensen. Elke dag alleen eten is wel erg saai moet ik zeggen, hoewel ik toch vaak kon genieten van de rust. 
Zwaar waren de momenten dat ik met mezelf in gevecht was. Als de benen niet wilden maar het hoofd wel. Zoals het beklimmen van de Bonette, na een lange dag waarop ik pas half 8 een slaapplek had na regen en een valpartij. Of zoals op de eerste dag, toen het tegenzat qua slaapplek en ik nog een lekke band op de koop toe kreeg. Terwijl ik nog pijn in mijn buik had vanwege de mensen die ik zou mensen. En ik me uberhaupt afvroeg of ik de hoge cols wel over zou komen....

Maar elke dag leek wel een nieuwe reis. Een nieuwe dag bood nieuwe bergen, nieuwe mensen, een nieuwe omgeving en een nieuwe slaapplek. Het bleef daarom een uitdaging die ik dag voor dag aanging. Al zag ik soms best tegen bepaalde stukken op in de route. Of vielen sommige stukken zwaar tegen. Zoals die dagen in de Cevennen, met die bovenbeenblessure. En dan kwam ik op een colletje boven waarna geen afdaling volgde maar ik wind tegen op een vlakte bleef fietsen. Dan zat ik wel eens op een stuur te slaan van irritatie...

Natuurlijk vraag ik me af of ik het eindpunt had kunnen halen. En ik denk van wel. Als ik niet geblesseerd raakte. Die dagen hebben we me behoorlijk wat kilometers gekost. En als ik alle slaapplekken vooraf had geboekt. Dat had me veel tijd en kilometers gescheelt. Maar dat had niet opgewogen tegen de vrijheid die ik deze reis heb ervaren. Elke dag was een reis op zich en juist dat was zo mooi. Niet het eindpunt, maar de weg er naar toe was het doel.

Alles bij elkaar heb ik enorm genoten en kijk ik terug op een geweldige ervaring.
En ben ik dankbaar dat ik dit mocht beleven. Dankbaar voor alle zegeningen. Elke dag weer. Dankbaar naar Jaël, dat ze me de vrijheid gaf om 4 weken mijn ding te doen, ook al miste ik daardoor haar verjaardag en we ook niet samen op vakantie konden. Elke dag kon ik gelukkig een briefje lezen met een nieuwe boodschap van haar.
Dankbaar voor de dagelijkse ondersteuning van mijn broer en zus via berichtjes waarin ze me aanmoedigden en afleiding boden. En de talloze weerberichten van Elwin, zodat ik dagelijks wist waar ik aan toe was. Dankbaar voor de lift naar het startpunt en de lift morgen, naar huis. Dat zijn behoorlijke tijdsinvesteringen.
En natuurlijk alle reacties via deze blog. Elke dag keek ik ook daar naar uit en vond ik het prettig dat jullie het mee wilden beleven. Bedankt voor de tips en adviezen, ook al heb ik geen rustdag genomen en heb ik nog steeds lange nagels. Het typen wordt steeds moeilijker....ik blijf blijkbaar eigenwijs. Thuis hebben we een nagelschaartje.

De komende dagen beschrijf ik misschien nog hoe het is om weer thuis te zijn, of hoe het is om op te staan en niet te gaan fietsen...en hoe het lichaam daarop reageert. Ik ben benieuwd.

Vanavond zal mijn vader hier ook slapen, zodat we morgenochtend naar huis kunnen.

Waar ik al een paar dagen mee in mijn hoofd zit is wat ik deze reis ook geleerd heb, aansluitend bij de motto's van Crazy Jan, die ik in de eerste week ontmoet had:
Als je moet plassen, doe het dan en wacht niet! De schaamte voor al het passerende verkeer verdwijnt al na een paar dagen. Als ze toeteren, niet opkijken maar stug doorgaan. Want al die liters water die naar binnen gaan moeten er ook weer uit. Soms wel 5 keer binnen 40 km. En de toiletpotten staan vaak niet langs de weg...

Als ik vanavond kaas krijg bij het eten dan bestel ik er een glaasje wijn bij :-)

A demain!