Pieken en dalen

Het was een afwisselend dagje vandaag. Mooie en vervelende dingen beleefd. De dag begon met regen. Een kilometer of 30. Ik wist dat het droog zou worden dus ik maakte me geen zorgen. En hard regenen deed het ook niet, het leek meer op miezerregen.
Na 40km passeerde ik de grens van 2000km. Toch ook weer een hoogtepunt. Daarna werd het weer steeds beter, tot ideale fietsomstandigheden. Droog, bewolkt (wat steeds meer opentrok) en rond de 22 graden. De temperatuur liep in de loop van de dag op naar 28 graden, wat prima te doen was. Na een paar lage colletjes kwam ik in een vlak gebied rondom en in Carcassone, waar volgens de organisatie de helft van de tocht is volbracht. Qua kilometers klopt dat ongeveer, maar qua hoogtemeters en het aantal cols ben ik nog niet op de helft. In Carcassone was een defilé gepland, waardoor ik een omleiding moest volgen. Dat ging voor geen meter dus heb ik maar een agent gesproken of ik met de fiets geen binnendoortje kon nemen? Hij legde mij uit hoe ik dat het beste kon doen en binnen no time was ik vervolgens de stad uit. Lekker, want die massaliteit ben ik al een beetje ontwend.
Daarna kom je een nieuw gebied in, met cols richting de 1000 meter hoogte maar niet stijl. Ongeveer 5 a 6 %. Na de Pyreneeën is dat normaal gezien een peuleschil, maar vandaag liep het echt niet. Mijn bovenbeen werkte me behoorlijk tegen en ik denk dat ik daar een spier overbelast heb ofzo. Zodra de weg omhoog loopt, al is het maar vals plat, dan doet het echt zeer en kan ik bijna geen kracht zetten met rechts. Dat probeer ik dan met links te compenseren maar dat is natuurlijk ook niet goed. Met anderhalve been klimmen is erg lastig. Zeker als je met de 100 colstocht bezig bent...Echt jammer, want het is hier heerlijk fietsen met die prettige steigingspercentages, de prachtige natuur en rustige wegen.
Ik hoop dan ook enorm dat de mindere belasting in dit gebied mijn been wat doet herstellen. Vandaag merkte ik daar helaas nog niks van en dat baart me enigszins zorgen. Want wat betekent dat voor de komende dagen? Vandaag heb ik de laatste 50km (van de 131) behoorlijk afgezien. Een ibropufen neemt de pijn deels weg maar lost het probleem niet op. Morgen wil ik wel verder gaan en hopen dat het beter gaat. Mocht dat niet zo zijn dan hou ik het kort en ga ik er een rustdag van maken. Misschien dat mijn been dan verbetert.

Een hoogte punt is dat ik een lepel heb gescoord. En nog gratis ook. Ik vond er 1 in een bak met bestek, gewoon in de supermarkt. En omdat er geen prijs op stond kreeg ik 'm gratis mee van de kassadame.

Ik zit nu in St. Pons. Een klein stadje of een groot dorp voor franse begrippen, maar wel met supermarkt, een bank met pinautomaat en een slaapplek. Die slaapplekken zijn momentaal wat minder aanwezig in deze contrijen dus het wordt weer een beetje puzzelen de komende dagen.

Ander goed nieuws is dat de tour vandaag is begonnen, in Luik. Op de verjaardag van mijn zwager nog wel. De proloog was een prooi voor Cancellara. En Wiggins pakt vast een seconde of 10 op Evans. Ik hoop het hier een beetje te kunnen volgen.

Morgen is regen voorspeld....

A demain!

Salut Pyreneés!

Na een heerlijke nacht in the middle of nowhere (geen bereik met telefoon, gelukkig hadden ze beperkt wifi) werd ik wakker met wallen onder mn ogen. En dat in de vakantie. Het lichaam heeft rust nodig na alle (over)belastingen in de Pyreneeën. Dat ik gisteren last van mijn rechter bovenbeen kreeg was al een signaal.
Maar vandaag stonden er nog 4 cols op de route voordat ik weer een 'vlakker' gebied in zou fietsen. Col de Latrappe, Col D'anges, Col des Caougnous en vanaf die col door naar Col de Peguere (goed gezien robenko).
Na een lekker ontbijt met honing en nutella (weer eens wat anders dan jam), bereidt door een alleraardigst Nederlands echtpaar wat daar al 18 jaar zit (en het zelfde riedeltje afdraaide als 1000 km geleden, over de regeltjes van europa en met moeite je hoofd boven water kunnen houden: "op deze manier bestaan er over 10 jaar geen charmante franse hotelletjes meer en heb je alleen nog maar van die pakhuizen, zo vierkant mogelijk opgetrokken, grote hotels") ben ik er maar aan begonnen. En bij de eerste col merkte ik gelijk dat mijn been nog niet hersteld was, vervelend. Want met deze cols voor mijn kiezen was dat geen prettig gevoel. Daarom zo rustig mogelijk geklommen en er noodgedwongen wat meer tijd voor genomen.
De Latrappe is fietsvriendelijk, de Anges was al steiler met maxima rond de 10%, de Caougnous zeer gemakkkelijk en de Peguere niet te doen. Dat is een stuk van 3,5 km met stukken van 18% daarin. Niet bovenbeenproof. Na 500m ben ik gaan lopen en 1,5 km voor de top weer gaan fietsen toen het 'nog maar' 10% was. In de routebeschrijving waarschuwen ze al voor deze col, waarbij vermeld wordt dat veel mensen hier gaan lopen. Ik dus ook.
Opvallend hoe ik daar 'zo goed als' belaagd werd door een zwerm vliegen, terwijl ik elke dag douche en gisterenavond mijn kleren nog had gewassen....
Boven gekomen stond mij een lange afdaling voor de boeg naar Foix. Een mooie beloning voor al het klimwerk, maar niet als het dan gaat regenen. Het wordt dan ook gelijk koud. Vandaag was het 20 graden minder warm dan 2 dagen geleden. Rond de 18 tot 20 graden. Je zou er verkouden van worden. Mijn regenjack en handschoenen aangedaan en de afdaling gestart. 20 km later was het droger, al was het de hele dag wel grijs. Scheelt weer zonnebrandcreme.
Hierna een vlakker stuk met wat klimmen en dalen in een glooiend landschap. Opvallende hoe stil en leeg het dan weer kan zijn na zo'n berggebied. Vergane glorie in het kwadraat. Lege, kale en verwaarloosde dorpjes bij de vleet. Maar wel 20 mannen op middelbare leeftijd aan het jeu de boulen. Ook de plaatselijke kroeg zal vol. Ik ben dan benieuwd naar de huidige werkloosheidscijfers in Frankrijk.... Door zo'n reis te maken is goed te zien dat het land deels in verval is. Ook de wegen lijken na de Pyreneeën weer nergens op.
De beentjes konden op de vlakkere en licht dalende wegen soepeltjes draaien, waarmee ik hoop dat mijn rechter been wat kon herstellen. Of in ieder geval niet nog meer belast zou worden.
Vandaag op tijd een slaapplek gevonden in Chalabre, rond de klok van vijf. Gisteren was het kwart voor zeven. En dan blijft er minder rusttijd over, wat toch wel belangrijk is tijdens 4 weken fietsen.

Dat brengt mij op het volgende: dit was dag 15 alweer. 2 weken geleden op vrijdag was mn eerste dag. Toen had ik nog moeite om een slaapplek te vinden waardoor ik toen veel te lang door ging. Dergelijk situaties van de eerste dagen heb ik niet meer. Zo zie je maar dat je ook moet groeien in zo'n reis. De regelzaken om het fietsen heen gaan me steeds beter af. Al zoek ik nog steeds een nieuwe plastic lepel om rijstepapjes en yoghurtjes te kunnen eten.
Van het fietsen geniet ik nog steeds. Elke dag weer een nieuwe omgeving met nieuwe uitzichten. De Pyreneeën waren zwaar, warm en stijl. Maar ik kijk er met heel veel voldoening op terug. Vanmiddag heb ik eens flink zitten nagenieten. Zoveel cols beklommen en afgedaald in de afgelopen 5 dagen, met de gekste steigingspercentages. Vooraf had ik de Pyreneeën ingeschat als het zwaarste stuk. Vooral door de steilte van de cols en de eventuele warmte. En het is gebleken dat het daar warm kan zijn. Liters zweet hebben mijn lichaam verlaten.

Tot zover de tussenbalans. Van de Pyreneeën heb ik afscheid genomen. Een prachtig gebied wat ik goed heb kunnen bekijken. Een mooi vakantiegebied, maar wel ver rijden.

Er valt nog genoeg te beleven en te beklimmen. We krijgen nog de cevennen, provence, alpen, jura en wederom de vogezen.

Bedankt elke keer voor jullie reacties! Leuk om te lezen en te ervaren dat jullie de reis 'mee beleven'.

What a day!

Vandaag mocht ik weer een hoop beleven. Het begon vanmorgen vroeg al, of eigenlijk gisterenavond. Het hotel waar ik wilde slapen en eten heb ik overdags vaak gebeld, maar geen reactie. Toen ik er uiteindelijk aankwam zag het er gesloten uit. Maar de deur zat niet op slot dus ben ik binnen gaan kijken. Daar was geen mens te zien, ook niet na herhaaldelijk roepen. Dus ik weer bellen. Kon ik gelijk kijken of het nummer wel klopte. En ik hoorde de telefoon inderdaad gaan. Uiteindelijk kwam er een vrouw aan gesjokt, toch echt op leeftijd. Het bleek de moeder van de eigenaar te zijn. De 'patron' was een dag op stap. Ik kon wel een kamer krijgen en eten om 20 uur.
Het zag er wel wat verwaarloost uit...over vergane glorie gesproken. Toch maar gebleven want ik was echt aan rust toe. Na een prima maaltijd, deels bereidt door de moeder en deels door de bazin zelf die intussen rond 20 uur gearriveerd was, en een heerlijke nacht was het ontbijt helaas flut. Daar kan je niet op teren. Zeker niet als je cols over gaat fietsen. Maar het was niet anders. Toen ik wilde afrekenen kon dat niet met een bankpas of creditcard. Normaal wel maar nu even niet. Aangezien ik maar een paar tientjes contant op zak had ging dat niet lukken. Na wat overleg heb ik die paar tientjes betaald en kon ik de rest later betalen als ik wel geld contant had. Ze gaf me een envelop mee met haar adres erop die ik dan kon versturen met het nog te betalen bedrag erinvals ik ergejs gepint had. Op goed vertrouwen dan maar....

Daarna lekker gaan fietsen. Over 4 cols vandaag. Port de Bales, Col de Menté, Col de Portet d'aspet en Col de Core. De 1e was mooi. Een echte aanrader! Ook met de auto een mooie col. Mooie uitzichten, leuke dorpjes, en na de eerste 3 steile kilometers van 10% (pittig als je koud het hotel uitkomt) is het goed te doen. De tweede was erg zwaar. 9,5% gemiddeld over 9 km. Boven kwam ik een 69-jarige duitser tegen die gisteren en vandaag naar boven was gefietst. Hulde! Hij wilde het graag nog even over het voetbal hebben en hoopte dat ik vanavond voor de duitsers ging supporteren. Maar eerlijk gezegd spreekt het spel van de Italianen me meer aan.  
De 3e was kort maar hevig. 9,7% over 4,4 km.
Een jaar of 15 geleden is daar de veelbelovende Italiaanse renner Fabio Casartelli overleden nadat hij met zijn hoofd tegen een rotsblok kwam. In 1996 in Barcelona won hij olympisch goud, voor Erik Dekker meen ik (even uit mn hoofd dus pin me er niet op vast, google maar even). Een beroemde en beruchte col dus. Met stukken van 17% erin. Daarna de fietsvriendelijke Col de Core, maar na de andere cols doet toch ook deze best pijn. Mijn rechterbovenbeenspier(en) begon(nen) wat tegen te sputteren. Maar toch weer een dikke 130km gefietst op de 4e dag in de Pyreneeën.
De Bales en de Menté zitten dit jaar ook in de tour. Maar dan vanaf de andere kant. Ze mogen er met een veegwagen nog wel even overheen, want na de wegwerkzaamheden ligt er nog zoveel troep op de weg....als ze als die steentjes e.d. niet opruimen dan kunnen er nog gewonden vallen.

Hopen op herstel van het lichaam, want de Pyreneeën zijn een behoorlijke beproeving voor lichaam en geest. Mentaal lukt het me gelukkig telkens weer om me op te laden voor een nieuwe dag met uitdagingen en momenten van afzien. Ook al begin ik na 2 weken toch regelmatig aan thuis te denken. En natuurlijk mis ik Jaël. Maar voor haar hoef ik niet naar huis te gaan want ze is er nu toch niet. Ook zij geniet van haar welverdiende vakantie.

Nog 1 dagje Pyreneeën en we fietsen er weer uit. Nog een paar pittige cols voor de boeg.

Bakoven nummer zoveel!

Het was warm vandaag. Erg warm. 38 graden om precies te zijn. Elwin waarschuwde me er maandag al voor dat het woensdag en donderdag extreem warme dagen zouden zijn. En dat kwam slecht uit. Want voor vandaag stonden er een paar flinke cols op de planning. En morgen minder lange cols, maar wel weer steiler.
Het kwam dus aan op 'overleven'. Hoe je zoiets doet weet ik niet want ik heb geen ervaring met fietsen in de hitte. Laat staan het bedwingen van Pyreneeëncols.
Ik ben op tijd vertrokken en onderweg veel gerust, veel gedronken en geprobeerd om veel in de schaduw te rijden. Het rusten en drinken ging prima. In de schaduw rijden is lastiger. Dat betekent vaak van rechts naar links en vice versa gaan om de schaduw op te zoeken (in de aanloop naar het zuiden toe reed ik vaak midden op de weg omdat daar de beste stukken liggen). Midden op de dag, als de zon loodrecht boven je staat, is er echter geen ontkomen aan. En toen was ik net aan de Col de Aspin toe.

Uiteindelijk toch een bekend trio bedwongen: Col de Tourmalet, Col de Aspin en Col de Pyresourde. (je kent ze vast wel van de Tour, ook dit jaar pakken ze deze cols weer mee). 101 km bij elkaar. En daar heb ik hard voor moeten werken. Ik heb voor de Pyresourde letterlijk staan twijfelen of ik ermee zou kappen voor vandaag. Maar omdat ik er daarna misschien spijt van zou krijgen ben ik toch maar weer opgestapt. De voldoening was dan ook groot toen ik de top passeerde.

2 km voor de top van de Pyresourde kreeg ik ook nog een hongerklop, om er nog maar een wielerterm in te gooien. De brandstof was dus op. Een beginnersfout, dat moet ik toegeven. De warmte zette me meer aan tot drinken dan tot eten. Ik heb wel wat op maar blijkbaar toch te weinig. Op mijn tandvlees, en vooral doorzettingsvermogen (wat het leek niet eens meer op fietsen) haalde ik de top.
De rijstepapjes waar ik zo over te spreken ben heb ik al 2 dagen niet kunnen kopen. Gewoon geen winkels tegen gekomen, alleen bakkers. En als ik ze wel heb is het nog een kunst om ze op te eten want mijn plastic lepel is vorige week gesneuveld. De steel is eraf. Probeer maar eens met alleen het ronde uiteinde pap te eten. Best lastig.

Uiteindelijk snel afgedaald en een hotelletje gevonden. En toch ook weer bijna half 6. De kilometers gingen langzaam vandaag. Dat komt ook omdat het dalen te weinig op schoot. Ze zijn de wegen aan het oplappen voor de tour. En dus liggen er overal van die steentjes op de weg. Soweiso is het oppassen in de Pyreneeën. Je ziet hier nog wel eens stukken 'gesmolten' asfalt. Al haalde ik toch regelmatig snelheden tegen de 70 km per uur en blijft het leuk om auto's, campers, fietsers en zelfs motoren in te halen.

Morgen een nieuwe dag met nieuwe cols. Ik zit nu trouwens op 33 stuks.

Bam!

Er zijn dagen zoals ik ze een paar dagen geleden beschreef, jour sans, en je hebt goeie dagen zoals vandaag. Ik zal het voor u even op een rijtje zetten. Col de Soudet, Col de Hourat, Col de Marie Blanque, Col D'Aubisque, Col du Soulor en tot slot de Col de Bordères. BAM! Dat maakt 140 km door de Pyreneeën. BAM! Of het nou komt door de heerlijke nacht in de stilte van een bergdorpje of door de wijn die we bij de groepsmaaltijd kregen, ik weet het niet. Maar ik heb er ten volle van genoten. Ook al blijft klimmen in de Pyreneeën zwaar.

En mocht je ooit in de buurt zijn van de Marie Blanque: niet opfietsen mensen! De laatste 4km gaan in 11, 9,5, 13 en 12%. Dan ben je blij als je boven komt. En bezweet. Het gutst er aan alle kanten uit.
De Soudet was een flinke opwarmer met een aantal kilometers 10%, en dat op de vroege morgen. De Aubisque daarentegen was vooral lang, zo'n 18 km klimmen. En vrij touristisch. Misschien omdat de tour daar over 'n week of 3 passeert. Ik rij ook de komende dagen over een deel van het tourparcours. Zo staat morgen de Tourmalet op het programma, met 2115 meter hoogte voor het eerst een col boven de 2000 m grens.
Met de hoogtemeters van vandaag zit ik in totaal boven de 20.000 hoogtemeters, ongeveer de hoogtemeters van een gemiddelde Tour de France....

Vandaag weer bijzondere mensen ontmoet. Zoals een 68-jarige Nederlander die al dik een jaar (!) onderweg is. Ik haalde 'm in bij de beklimming van de Aubisque in en al klimmend maakte we een praatje. Hij komt uit Middelburg en is via de Alpen naar Spanje gefiets, vanaf vorig jaar Mei. In Girona heeft hij 2 maanden overwinterd. En nu moesten volgens hen "de Pyreneeën er ook maar aan geloven". De 4 weken die ik weg ben lijken ineens erg kort.

Op de top van de Aubisque ontmoette ik twee mannen uit Groningen die vanuit huis naar de Pyreneeën waren gefietst. De 1 met een aanhangwagen achter de fiets, de ander met bagage op de fiets. Ze hebben in 3 weken ongeveer 1900 km gefietst en werden nu opgehaald door hun vrouwen. Voldaan en moe keken ze terug op hun reis. Toen de vrouwen mijn verhaal hoorden viel hun de prestatatie van hun mannen hen ineens tegen. Vraag na vraag werd er op me afgevuurd. Volgens 1 van de vrouwen kon haar man dat ook wel gaan doen, want "omdat hij gepensioneerd is heeft ie toch zat tijd". Blijkbaar kon ze hem thuis wel missen.

In een leuk hotelletje in St. Savin, met een fantastisch uitzicht op de bergen vanuit mijn kamer, ga ik eens lekker bijkomen van de dag. Mijn kleren zijn weer gewassen en ik heb mezelf ook weer een keer geschoren. Elke 6 dagen een keer is daarin de regelmaat. Meer dan voldoende als je op vakantie bent.

A demain!

De eerste Pyreneeëncols

Ik kan me niet heugen dat ik eerder in de Pyreneeën ben geweest. En ik moet zeggen, nu ik ze vandaag van dichtbij heb kunnen bewonderen, de pyreneeën zijn prachtig! De bergen dan, niet de wegen. Want wie bedacht heeft dat er wegen op deze bergen kunnen liggen zal wel iets teveel gedronken hebben. Want die liggen schots en scheef met de meest vreemde steigingspercentages op de hellingen geplakt. Een wonder dat ze er niet vanaf glijden...zo stijl!
Wat ze vooral goed kunnen hier, is de eerste kilometers van een col zo stijl maken dat ze gelijk je benen afsnijden (schrik niet mensen, het is maar een wielerterm). Vervolgens kom je geen poot meer vooruit en moet je al klimmend bijkomen en naar je adem happen. Zo ging het een paar keer vandaag. Ik raad vooral iedereen af om ooit de col de burdincurutcheta op te fietsen. Wat een ding.

Pittig dus, de eerste kennismaking. Want ook al kom je niet erg hoog met de eerste cols, het gaat vooral om de stijlte. Zo kan je een col rustig beginnen met 12 tot 15%. Daarna wordt het soms wat milder. Waar je in de Alpen meer gelijkmatig klimt is het in de Pyreneeën zo ongelijkmatig als wat. Na 2 côtes en 8 cols en een beetje (waarvan maar 4 cols meetellen) en 112km ben ik er maar mee gestopt. Eigenlijk had ik 2 dorpen eerder, op 94km, een hotelletje willen nemen maar het was nog vroeg genoeg om er een beetje bij te doen. Ik zit nu in een dorpje na een paar km klimmen op de col de soudet, in St. Engrange Bourg. En om de hotellentocht maar eens wat af te wisselen (het eten is niet altijd zo goed voor fietsers) zit ik nu in een gitte d'etappe. Een grote kamer waarin veel mensen kunnen slapen, veelal wandelaars. Ik hoop daarom dat het eten wat beter is hier. En gelukkig heb ik oordoppen bij me. De gastvrouw verwacht ongeveer 12 mensen. Kan ik mijn sociale vaardigheden weer aangrijpen als we gezamenlijk gaan eten om 20 uur. En om 22 uur moet het stil zijn. Vanavond is er geen voetbal, dat scheelt. En lekker goedkoop: 35 euro. Gelukkig had ik nog een klein handoekje mee om te douchen.

In een dorpje, 20 km voor mijn finish vandaag, kwam ik een australiër tegen die in Zuid-Portugal is begonnen en naar Noord-Frankrijk rijdt. Hij heeft ook al eens een rondje Frankrijk gedaan en daar een boek over geschreven. Mark Krieger geloof ik. Een leuke vent en mooi om ervaringen uit te wisselen. Morgen gaat hij net als ik ook over de Marie Blanque, maar niet zoals ik eerst via de Soudet. Daarna volgen o.a. de col d'aubisque en du soulor (wel bekend). We zullen zien hoever we dan weer komen. Dag 11 zit er op.

A demain!

Bakoven 2

Zei ik dat het in centraal Frankrijk warm was? Nou, toen was ik hier nog niet geweest, in zuid-west Frankrijk. In de uithoek van dit prachtige land. Iets naar het zuiden en ik rij tegen de Pyreneeën aan, iets naar het westen en ik fiets de zee in.
Heel mooi hoor, maar erg warm. Vandaag een nieuw record gemeten: 35 graden, in de schaduw (want zo meet je dag volgens weerdeskundigen). Op een gegeven moment lukt het dan niet meer om mezelf koel te houden, dus onderga ik het maar. Veel blijven drinken en veel met open shirt fietsen zijn mijn beste opties. Al heb ik soms wel de neiging om een vijvertje of zwembad in te duiken. Want die hebben de bewoners hier bijna allemaal in de achtertuin.

Gisteren en vandaag ben ik weer getracteerd op vogezenweggetjes. De lezers van deze blog weten ondertussen wat dat betekent; rammelwegen en zo stil als de nacht. Waarschijnlijk zijn de wegen daarom ook zo slecht. Als er toch niet gebruik van gemaakt wordt dan hoeven ze ook niet onderhouden te worden...of zouden ze niet gebruikt worden omdat ze zo slecht zijn? Een wonder dat mijn fiets nog heel is en dat ik nog maar 1 platte band heb gehad, op de eerste dag in de vogezen.
Want echt waar mensen, de kasseien in Vlaanderen en Noord-Frankrijk zijn nog comfortabeler. Ik slalom soms letterlijk tussen de gaten en putten door. Vandaar dat ik mijn armen en schouders begin te voelen. Ze vangen alle klappen op. Een massage zou wel lekker zijn, maar waar haal ik die nou zo snel vandaan?
Deze wegen zijn blijkbaar meer 'wandelproof'. Want ik kwam veel wandelaars tegen vanmiddag. Die sloven zich uit om naar Santiago de Compostella te wandelen. Ik moet er niet aan denken!

Maar goed. Met de 141 kilometers van vandaag heb ik mijn doel bereikt. Ik sta zo goed als aan de voet van de eerste Pyreneeëncols. En geloof me, daar heb ik voor moeten knokken. De afgelopen 3 dagen waren pittig, zonder echte hoogte op dieptepunten (hoewel, het laagste punt lag op 66 meter, best wel diep). Het was gewoon een kwestie van kilometers maken om de 'franse sahel' te overbruggen. Klimmen, dalen, klimmen, dalen enz. Zo gaat het de hele dag door, zonder in een ritme te komen of te weten hoe hoog of laag het is, enz. De 22 côtes die tussen het centraal massief en de Pyreneeën liggen zijn tot daar aan toe. Maar die talloze klimmetjes en afdalingen die niet in de routeinformatie worden benoemd zijn om gek van te worden. Tussen elk dorpje ga je minimaal 1 keer omlaag en omhoog. Want bijna elk dorp in deze regio ligt op een verhoging. Zal wel iets met vroeger te maken hebben (makkelijker om de vijand van je af te houden). Op voorhand zag ik al een beetje tegen deze dagen op, en niet zonder reden is gebleken. Maar in 3 dagen toch 443 km kunnen maken, ondanks de hitte.

Daarom ben ik blij om de echte bergen weer bereikt te hebben. Die zijn welliswaar pittig, maar ook duidelijk. Als je klimt, klim je echt. Als je daalt, daal je ook echt. Van col naar col, waarbij duidelijk is hoe lang een klim of afdaling is. En daar hou ik wel van, daar kan ik me op instellen.

Ik zit in Meranx, 30 km van de eerste col. Zo kan ik morgen nog een beetje 'warm draaien' voordat het klimmen begint. En dat kan wel eens nodig zijn. Vandaag had ik namelijk een 'jour sans'. Een mooie wielerterm, letterlijk vertaald: een dag zonder. Een dag zonder puf, zonder macht in de benen, nooit de juiste versnelling vinden en ook niet verbeteren tijdens de rit. Ronderenners maken dat in een wedstrijd van 3 weken ook wel eens mee. Je kan immers niet elke dag 'goeie benen' hebben.
Vanmiddag heb ik daarom wat snipperuurtjes opgenomen. Denk dan niet dat ik op het strand heb gelegen met een parasol boven m'n hoofd en een lekkere cocktail erbij. Maar ik heb de laatste 40 kilometers heeeeel rustig aan gedaan. Leek me wel goed met het oog op de Pyreneeën. Dan heb ik het idee dat ik daar uitgerust aan begin (wat een waanidee is). Dus lekker een terrasje gepakt, veel om me heen gekeken, de Pyreneeën bestudeerd en bewonerd (vanmiddag fietse ik er als het ware naast, in tegenovergestelde richting van hoe ik er straks doorheen fiets). Zeg maar dingen die een mens doet als je op vakantie bent. Ik had er de tijd voor, want ivm de warmte was ik vanmorgen vroeg vertrokken en had ik er om 13 uur al 100 km opzitten.

Vanaf nu zal het wel wat langzamer gaan met de kilometers, maar de schoonheid van de bergen compenseerd dat volledig voor mij!

Een leuk hotelletje (met wifi) met hopelijk een betere keuken dan gisteren. Dat was niet veel... Misschien daarom wel deze 'jour sans'.

Op naar de maaltijd en een spannende voetbalwedstrijd!

Zelfverzorging

Ja mensen, ook al ben ik man (of juist daarom wel), ik moet het hebben over zelfverzorging. Want tijdens zo'n lange&inspannende reis is er niks zo belangrijk als dat. Dagelijks neemt dat een belangrijke plek in binnen de structuur. Goed eten en drinken hoort daar natuurlijk ook bij. Bij het ontbijt begint het al. Wat neem ik wel en wat neem ik niet? Wat is wel goed voor m'n lichaam en wat niet? Of neem ik alles wat er staat omdat Fransen echt niet goed zijn in ontbijten en ik het soms met een paar stukjes stokbrood en 'confiture' moet doen. Zo ja, dan moet ik dat na een paar uurtjes wel compenseren door een supermarché in de duiken of het geluk te hebben dat ik een petite Casino tegenkom in 1 van de vele franse dorpjes. Je kan daar overigens niet gokken maar wel wat eenvoudige dagelijkse boodschapjes doen, daarom ook 'petite' in de naam. Klein dus.
Lekker en voedzaam zijn de rijstepapjes. Ik heb er zojuist weer 2 gekocht voor morgen, wanneer de winkels dicht zijn.
Zo ben ik gedurende de dag veel bezig met eten en drinken. Want dat is de brandstof waarop dit lichaam moet blijven funtioneren.
Daarnaast hoop ik dagelijks te kunnen douchen, regelmatig kleren te kunnen wasschen (vandaag was mijn onderbroek voor het eerst deze reis aan de beurt. Schrik niet, die draag ik alleen 's avonds en 's nachts), maar denk ook aan zonnebrandolie smeren, winegums eten na aankomst (om de spieren zsm koolhydraten te bieden, dat versnelt het herstel) lange nachten maken en vooral veel drinken. Heeeeel veel drinken. Er gaan liters water door heen. Waar ik het kan krijgen neem ik het: barretjes, supermarkten of bij mensen aan huis. Want voldoende vocht in je lichaan en op je lichaam (om koel te blijven) is noodzakelijk. Vandaag was dat een flinke opgave. De Nederlandse receptionist waarschuwde me al voor de Franse Sahel. Droog en heet is dit gebied. Vanmiddag was het 34 graden, ruim 10 graad boven de ideale fietstemperatuur! En dan ook nog een dunbewoond gebied waar moeilijk water te krijgen is. En zaterdag.
Ik heb een paar keer m'n toevlucht moeten zoeken onder landbouwsproeiers. Heerlijk. Alles om koel te blijven. Ook dat is zelfverzorging.

Verder was het de dag van de feesten. Ik heb van alles gezien. In het dorp waar ik nu ben, Vic-Fezensac, is het muziekfeest. Er treden bandjes op en het is gezellig op straat. Onderweg kwam ik een bruiloftstoet tegen (hoezo trouwauto, gewoon lekker lopen). En natuurlijk is mijn lieve vrouw vandaag jarig. Het was al bijzonder om mijn eigen verjaardag alleen te vieren, maar dit overtreft alles. Want ik mis een feestje! Terwijl ik dit eenzaam op m'n minihotelkamertje type (volgens de eigenaresse 'perfect voor 1 persoon'. Overigens wel verassend met flatscreen en regen/massagedouche. En druppende kraan. Maar waar hebben we het over, voor 45 euro ben ik helemaal klaar. Wel benieuwd of het eten iets voorstelt) is een deel van jullie haar verjaardag aan het vieren. Ik vier het straks met een half busje pringles naturel. Verschil moet er zijn zeggen we dan maar. De verjaardagen van mijn zwagers gaan ook aan m'n neus voorbij.

Toch kijk ik terug op 137 mooie kilometers. De warmte was heftig, dus meer zat er vandaag niet in. Nog 1 dag te gaan en we staan aan de voet van de Pyreneeën.

Vergane glorie

Vandaag was een lekker dagje om de klimspieren wat rust te geven. Natuurlijk heb ik zeker moeten klimmen, maar in vergelijking tot afgelopen dagen viel dat mee. 'slechts' 1600 hoogtemeters vandaag, voornamelijk verdeeld over 10 côtes. De meters die ik moest klimmen heb ik rustig aangepakt, op een kleine versnelling. Ik krijg nog zat kansen om serieus te klimmen.

Ik zit in een gebied waar veel en tegelijkertijd weinig over te zeggen valt. Het is stil, haast 'leeg'. Er is veel verval van gebouwen en er staat ontzettend veel te koop. Al lang, zo lijkt het. De borden zijn soms nog amper leesbaar. Vandaar de titel, 'vergane glorie'. Een term die wij Olieman regelmatig gebruiken. Zelfs Jaël gebruikt 'm te pas en te onpas.
Een slaapplek vinden was dan ook een flinke opgave. Ik heb me suf gebeld en de lokale bevolking ingezet om iets te vinden, zonder succes. In mijn gedachten was ik al gedegradeerd van een simpel hotelletje naar een chambre d'hôte en vervolgens zelfs naar een kamer met niks. Maar ook dat zat er niet in. Alles dicht, gesloten, bestaat niet meer, enz. Alle soorten uitleg heb ik gehoord. De enkele 'overlevers' zitten vervolgens vol... Uiteindelijk ben ik in Fumel terechtgekomen, 10 km buiten te route. Soms moet je concessies doen en vandaag was zo'n dag. Ik heb 160 km kunnen maken, waarvan 10 buiten de route. Maar geen ramp, want als ik morgen een tussendoortje neem rijdt ik er uiteindelijk maar een stuk of 5 extra. En op ruim 4000 km merk je dat vast niet.

En ik heb geen reden tot klagen, want ik ben op een fantastische plekje beland, in een kamer met zoveel luxe..ik moet er gewoon aan wennen. Noem maar op of ik heb 't! Een heerlijke douche (net als thuis), een bad, boxspring bedden, een flatscreen tv, wifi en een waterkoker met thee of oploskoffie en last but not least: een geweldig uitzicht! Zie foto. Net buiten de rand van het stadje, dus ook stil en rustig verwacht ik.

Toen ik de nederlandse receptionist vroeg wat er in dit gebied gebeurt waardoor het zo uitgestorven lijkt, was zijn andwoord simpel: "ook wij zijn bij europa gaan horen". Dus meer regels, meer kosten, enz. Veel ondernemers konden daar niet aan voldoen, of ze zouden op de lange termijn het hoofd niet meer boven water kunnen houden. Om dat te voorkomen zijn ze bij voorbaat maar gestopt. Ook in Frankrijk moeten dingen sneller en zakelijker. "Als je vandaag de loodgieter belt dan staat hij morgen voor de deur". De zuid-europese mentaliteit, waarbij mensen het rustig aan doen en 'wel zien wanneer het er van komt', verdwijnt langzaam uit de Franse economie. Noodgedwongen, want 'Brussel' zit ze achter hun kont aan.
En dat zorgt in dit gebied dus voor vergane glorie, en kunnen fietsers fluiten naar een overnachtingsplek. Lang leve Europa....

Dan nog iets wat ik wil delen (wat zijn we serieus vandaag). Mocht je met de auto, motor of ander motorisch voertuig (gisteren kwam ik een groep solexrijders tegen, zelfs 1 met aanhangwagen) op vakantie gaan wees dan een beetje aardig voor je medeweggebruikers.
Vandaag kwam er een nederlandse camper in tegengestelde richting op me af, op zijn eigen strook. Achter mij hangt al een tijdje een auto, ingehouden rijdend. Maar net op het punt dat ik en de camper elkaar passeren scheurt die auto mij ineens voorbij. Daarbij gaat ie deels over de andere strook waardoor die de camper en/of mij half de berm in 'drukt'. Als die mij dan gepasseerd is (en ik nog op m'n fiets zit gelukkig) kijk ik op z'n kenteken: een nederlands volkswagen. Zelfs in het buitenland gunnen we elkaar geen ruimte op de weg....terwijl er juist alle ruimte is in dit land!

Morgen een nieuwe dag, met nieuwe kansen en uitdagingen. Als het weer zo blijft ben ik dik tevreden. Het is afwisselend bewolkt en zonnig. 's nachts koelt het lekker af en kan ik lekker slapen.

Nu eten en daarna Griekenland-Duitsland!

De eerste 1000!

Even een tussendoorberichtje mensen, want dit mag gevierd worden! Een lunch met yoghurt en vers brood met aardbeienjam kan zelfs voldoen op zo'n moment. Vooral omdat de voldoening van de eerste 1000 km (1003 om precies te zijn) nieuwe motivatie geeft om door te gaan! Dat deze afstand 2 uur en een week na mijn vertrek vanuit Saverne is bereikt doet me erg veel deugd (mooi oud woord).

Centraal massief, deel 2

Mensen toch, wat een dag! Veel mooier zullen ze niet zijn. Vanmorgen ben ik extra vroeg opgestaan ivm de onweersvoorspellingen voor de middag in het gebied van de Puy Marie. Daar moest ik namelijk over- en doorheen. Omdat ik gisteren niet dichter bij de Puy Marie (of Col de pas de Peyrol) kon komen moest ik zo vroeg mogelijk de 80 km overbruggen die ik nog van de Puy was gescheiden. Dus 8 uur op de fiets gestapt om deel 2 van het centraal massief te 'ontdekken'.

En dat ging boven verwachting. De benen voelden, mede door de goede nachtrust, best goed. En gaande weg werden die steeds beter. Na een aantal côtes van 10% en wat eenvoudige colletjes begon ik aan de 'hoofdschotel', de Puy Marie. En die beviel me wel. Het stijgt eerst een km of 6 geleidelijk, daarna wordt het steiler. Er zit slechts 1 haarspeldbocht in de klim, waardoor het best recht-toe recht-aan klimmen is en de laatste 2 km zelfs deels boven de 10% komt. Is de tour hier vorig jaar overgegaan, want de namen van schleck en evans stonden hier veelvuldig op de weg? Eenmaal boven gekomen wordt je getracteerd op de mooiste vergezichten. Alleen jammer dat het zo dichttrok en begon de regenen (van die grote druppels die bij ons na een warme dag ook kunnen vallen). Dus langer dan 3 min ben ik helaas niet op de top geweest. Snel een dik jack aangetrokken en naar beneden 'gesjeest'. Daar was het droger en warmer. Zoals je in de bergen wel vaker ziet blijft de neerslag tegen de berg 'aanhangen'. Als ik een kwartier later boven was gekomen dan was ik waarschijnlijk zeiknat geworden. Nu bleef me dat gelukkig gespaard.

Door deze berg te hebben beklommen ben ik deze reis door de grens van 1500 meter hoogte gegaan. Een andere doorbraak is dat ik nu in totaal boven de 10.000 hoogtemeters zit. Nog 5 x en de tocht is volbracht! Nu lijkt dat veel, maar toen ik bijna 4 weken geleden de Stelviopas beklom had ik in die ene klim al ruim 1800 hoogtemeters overwonnen. Je klimt dan namelijk van 900 naar 2760 meter hoogte. Deze vergelijking geeft misschien een beeld. Cols met grote hoogteverschillen komen later op de route voor, vooral in de Alpen. Hoewel de Stelvio een uitzonderlijke pas is.

Een derde doorbraak is dat ik sinds vandaag zonder ondershirt fiets. Het is er gewoonweg te warm voor, ook al heb ik een superdun hemd. Tijdens het klimmen rits ik dan mijn wielershirt open, zodat mijn blote bovenlichaam dan lekker cool blijft (als jullie vanaf 30 juni de tour gaan kijken zie je ook dergelijke taferelen). Tegelijkertijd kan ik mijn borsthaar eens tonen, daar houden die fransen wel van. Zij zijn nog wat klassieker ingesteld. Het nadeel is dat ik er regelmatig een insect uit moet halen, die daar dan ingevlogen is en er verstrikt is geraakt. Een mens houd zich bezig zullen we maar zeggen ;)

Verder raken mijn fiets en ik steeds beter op elkaar afgestemd. Ik zit er steeds comfortabeler op en we helpen elkaar door dik en dun. Overigens heeft hij minder klachtjes dan ik. Hoewel je zou kunnen zeggen dat de zadelpijn van de eerste dagen een zamenspel is. Het zadel was ook niet in vorm.
Maar zonder gekheid. Ik heb steeds meer informatiemiddelen tot mijn beschikking. De 100cols informatie met de route, mijn fietscomputer met de actuele stand van zaken en ik leer mijn ogen steeds beter gebruiken om te zien wat het weer gaat doen. Mijn lichaam leert de temperatuur te taxeren en mijn knieën het stijgingspercentage. Want boven de 10% beginnen die wat tegen te sputteren. Dan 'spelen ze op'. Daarnaast kan ik aan het einde van de dag aan mijn pillen zien hoe goed of slecht het wegdek was. De bovenste vitaminepillen en isostartabletten werden in de vogezen helemaal verpulverd/verpoederd door het getril. Daar kwam ik dan ook weggetjes tegen waar in Nederland nog geen tractor over gaat ;) In de beaujelais werd dat langzaam beter en in het centraal massief blijven de pillen zo goed als heel. Goede wegen dus.

Na de 145 km van vandaag (eigenlijk had ik een hotel gereserveerd op 120 km, maar omdat ik me nog goed voelde heb ik er nog wat km bijgedaan) komt het totaal op 909 km. Dat betekent dat ik morgen normaal gezien over de 1000 km ga. Dat valt niet tegen, aangezien ik morgen een week onderweg ben. Maar de echte bergen moeten nog komen.

Het centraal massief heb ik zo goed als achter me gelaten. De komende dagen wat vlakker, op weg naar de Pyreneeën.

Op de foto zie je een kunstwerk van afgedane fietsen, die de dorpsbewoners voor de passage van de tour in 2008 hebben gemaakt. Ik vroeg me al af waarom die weg in dat dorp zo nieuw was....
Verder een foto van het uitzicht vanaf de Puy Marie, mijn fiets en het hoogtebord. En nog 1 van het uizicht uit het hotelletje van vandaav. Heerlijk rustig! Hotel du lac, hoe kan het ook anders...

Wasje weer gedaan, etenstijd!

Verjaardagscadeautje van mijn neefje!

Reacties mogelijk

Mijn lieve vrouw heeft geregeld dat er gereageerd kan worden op de blog. Dus mocht je daar behoefte aan hebben, dan ben je van harte uitgenodigd!

Centraal massief

Allereerst mensen, bedankt voor alle smsjes, belletjes en appjes met verjaardagswensen. Daar heb ik echt van genoten want dat geeft zo'n dag weer een andere lading. Wel bijzonder om zo m'n verjaardag te beleven. Lekker rustig ;)

Ik ben vandaag gestrand in Brioude. Ik had verder gewild, maar daar kwam volgens de hoteleigenaren en kamerverhuurder 20 km verder niks van in. Dus heb ik heg maar gelaten bij 115 km. Gezien het behoorlijke aantal hoogtemeters is dat zo gek nog niet. Ik was hier gestopt om een colatje te nemen (ze hebben bijna nergens 7up of sprite) en eens te gaan bellen voor een overnachtingsplek. Maar als van de 2 opties de 1 vol zit en de ander op woensdag gesloten is (waarom ?!) dan weet je genoeg. Wel jammer, want ik had iets dichter bij de col du pas de peyrol willen zitten die morgen op de planning staat.

Het was een bijzonder dagje. Vanmorgen kon ik gelijk flink gaan klimmen. Toen ik wakker werd regende het en dat is tot 11 uur niet meer gestopt. 18 km klimmen in de regen dus, om te beginnen. Maar eerlijk gezegd stoort dat me niet zo. Een natuurlijke koelvloeistof scheelt me veel water uit de bidons. Alleen dalen in de regen is geen pretje: Of al het water van de weg komt in je ogen of het komt op je bril zodat je vervolgens niks meer ziet.

En de regen (en dus laaghangende bewolking) verpest het uitzicht ook een beetje. Dat was vooral jammer bij de 1e klim, waar ik aan de rand van het centraal massief zat en je theoretisch zo de beaujelais in zou kunnen kijken.

Na de 2e klim werd het droger en kon ik weer genieten van een mooie dag. Het wordt dan snel warm waardoor alles lekker snel opdroogt. Zo bleef ik lekker klimmen en dalen en stel ik vast dat ook het centraal massief een prachtig gebied is.

Midden in Brouide heb ik een kamertje. Klein en eenvoudig, maar tot nu toe stukken beter dan afgelopen nacht. Daar was herrie, een bed zonder kussen (alleen zo'n rol) en het eten was ook weinig soeps. Iets wat op vlees of worst leek heb ik niet genomen. Daar wil ik geen risico's mee nemen. Ik vraag me af hoe dat hotel aan 2 sterren is gekomen. Het waren wel aardige mensen en dat is ook wat waard. Maar niet voldoende om fooi te geven.
De kamer zit aan de achterkant, dus geen herrie. Het bed voelt redelijk aan en er is een kissen. De ingebouwde badkamer van 2 m2 is wat klein, maar geeft een leuk campeergevoel. Het lijkt wel een caravan. Wel inclusief een hangende douchekop en dat is wel zo prettig. Vaak zie je in frankrijk een douchekop die je vast moet houden. Als je dan een stuk gefietst hebt geeft zo'n douchebeurt weinig ontspanning ;)

De 1e bijgevoegde foto laat het hoogste punt van de dag zien. Ook sta ik er zelf op, zodat jullie met eigen ogen kunnen zien dat het goed met me gaat (overigens heb ik me net geschoren, want op mn verjaardag moet ik wel verzorgd aan het eten verschijnen). De 2e foto laat een prachtig uitzicht zien van het dal waar Brioude in ligt. Dat werd me 15 km daarvoor mooi voorgeschotelt. Hopelijk is het een beetje te zien.

Morgen de pas de peyrol, waarmee ik de grens van 1500 meter hoogte overstijg. En deze col is ook stijl! Ik heb er nu al de bibbers van.

Verder begrijp ik dat reageren om mn blog niet goed lukt. Tante Linda is het wel gelukt, waarvoor hulde (en erg leuk familie B. Dijkstra)! Ik zou wat moeten veranderen aan de instellingen maar dat lukt me niet vanaf mn mobiel. Jaël gaat een poging wagen vanaf onze computer.

De beaujalais en grazy Jan

Wat een mooie dag mensen. Van het begin tot aan bijna het einde was het fantastisch. Ik heb de Beaujelais eens goed bekeken, geroken en ervaren. En ik moet zeggen, hier zou ik best kunnen wonen. Maar dat zien we over pakweg een jaar of 10 wel weer ;)
Er lagen mooie colletjes en côtetjes op de route, waar ik enorm van genoten heb. De klimmetjes waren lang genoeg om m'n ritme te vinden en de afdalingen stijl genoeg om lekker hard naar benenden te kunnen, bijna zonder te remmen. Heerlijke bochten! Daarom ook voor motorrijders een mooi gebied.

Het ging dus lekker vandaag. Bij het wakker worden had ik al een lekker gevoel. Heerlijk geslapen in Tramayes. Een stil dorp, een goed bed en een lekker kussen (en dat is in Frankrijk nog wel eens een probleem). Ook het ontbijt was weer prima. Alles was goed, ik voelde me echt als een gast behandeld. Bij het afrekenen kon ik het niet over m'n hart verkijgen om geen fooi te geven. En dat heb ik niet snel.

Het weer speelde ook mee vandaag, want het was heel de dag bewolkt, met maar 4 x 5 minuutjes lichte neerslag. Het mocht geen naam hebben. Zo bleef ik lekker koel en verloor ik veel minder vocht en zout dan gisteren. Ivm het vele klimmen vandaag ben ik vanaf de start gaan doseren en dat lukte goed. Ik bleef me fit voelen en heb 130 km kunnen maken.

Vandaag kwam ik medefietsers tegen. In het stadje Tarare zag ik 2 bepakte fietsen staan. Op het daarnaast gelegen terras zag ik 2 fietsers zitten, aan de koffie. Ik heb ze aangesproken en ze nodigde me uit om er bij te komen zitten. Dat aanbod heb ik niet afgeslagen en uiteindelijk werd de koffie ook nog voor me betaald.
Een bijzondere combinatie van fietsers. De éen een wat zwaargebouwde Londenaar die geen woord Frans spreekt maar wel wat Nederlands verstaat, de ander een net gepensioneerde Nederlander die de 100 colstocht al 2x in stukjes heeft uitgefietst. Nu heeft hij de tijd en rijdt de tocht daarom nu in 1 keer (daarom door de engelsman 'grazy Jan' genoemd, want wie rijdt de tocht nou 3 x?!). Ze zijn vorige week zondag los van elkaar gestart, maar hebben elkaar na 2 dagen ontmoet. Sindsdien rijden ze samen, maximaal 80 km per dag. Zo leert de Nederlander wat Engels en de Engelsman leert fietsen. Het was leuk om wat ervaringen uit te wisselen en van 'grazy Jan' te horen wat me te wachten staat. Hij heeft 2 motto's: 1. Als je eten ziet, koop het! 2. Als je even niet weet hoe de route precies loopt, neem dan de weg die omhoog gaat.
Leerzame tips, al denk ik anders over dat eten. Toen ik koud werd ben ik maar vertrokken, want ij had het idee dat deze mannen er nog wel een tijdje zouden zitten. Overigens, toen ik de Engelsman vroeg waarom hij zoveel tijd had, vertelde hij lachend dat hij zijn baan kwijt was en eigenlijk op zoek moet naar een nieuwe 'job'. Maar tijdelijk thuis zitten zag hij niet zitten en dus ging hijeen andere uitdaging zoeken. Fietsen dus.

Morgenochtend moet ik aan de bak. Ik verblijf namelijk aan de voet van het centraal massief, in Montbrison. En dat massief, daar rol je niet langzaam in. Er moet eerst een col van 1163 meter hoogte worden beklommen om dat massief binnen te kunnen komen: Col de croix de l'homme mort. Eens kijken hoe dodelijk die is. Het eerste stuk schijnt stijl te zijn. Voor het eerst over de 1000 meter dus. Als het mee zit dan doe ik donderdag de Puy Marie, die meer dan 1500 meter is. Vervolgens afdalen en een overgangsfase. De Pyreneeën komen dan langzaam in zicht. En die zijn volgens 'grazy Jan' absoluut geen pretje!

Bakoven

Vanmorgen werd ik (te vroeg) misselijk wakker. Dan vraag je je toch af waar dat van komt. Goed hotel, lekker bed...misschien kwam het door de rete slechte prestatie van oranje, de mosselen die door de pasta zaten of toch de geitenkaas van het voorgerecht. 2 keer naar de wc geweest en het ging stukken beter.

Vandaag behoorlijk wat klimwerk, vergeleken met gisteren. Toch ging het lekker,120 km kunnen doen. Liever had ik er nog 10 bijgedaan, maar dat hotel wat daar zou zijn bestaat blijkbaar niet meer. Daar kwam ik achter toen ik na 100 km ging bellen. Inderdaad, verandering van tactiek. Daar ben ik vandaag mee begonnen om maar eens van die ellendige gesloten hotels en/of geen eetmogelijkheden af te zijn. En alleen maar blind varen op de grotere plaatsjes vind ik ook geen optie. De Franse dorpjes en hotelletjes zijn juist zo leuk (en goedkoop). Ik zit nu in een rustig dorpje, Tramayes, boven op een klimmetje van 10%. De laatste loodjes weegden (of wogen) dus het zwaarst. Een mooi hotelletje, waar ik volgens mij de enige ben, met een heerlijke maaltijd die ik nu naar binnenwerk. Zojuist salade met brood gekregen, daarna pasta met kip (speciaal bereidt voor mij als fietser) een kaasplankje en een nagerechtje. En dat allemaal voor 50 euro, inclusief overnachting in een kamer met douche en een tv. Hopelijk zenden ze spanje-croatië uit.

Het was wel enorm warm. Elwin vertelde me gisteren dat het vandaag mooi weer zou zijn, maar toen tijdens het klimmen mijn routeblaadje nat werd van het zweet vond ik het niet zo mooi. Het was heet! Tijdens de lunch gaf mijn fietscomputer 31 graden aan, in de schaduw. De zon putte me behoorlijk uit tijdens het fietsen. Centraal Frankrijk lijkt wel een bakoven. Ik bleef maar water drinken. En zonnebrand opsmeren. Maar de zon lijkt het te winnen, hier en daar ben ik al behoorlijk rood.
's avonds koelt het wel aardig af, zodat ik lekker kan slapen. Morgen schijnen ze trouwens regen te voorspellen....

En ohw ja, met mijn gat en de billetjes lijkt het langzaam beter te gaan. Vanmorgen om 8.55 stond ik voor de apotheek, die om 9.00 open ging. Uierzalf hadden ze niet, maar de aardige vrouw had wel iets anders. Wat het is weet ik niet, maar het lijkt wel te werken.

Morgen een stuk of 7 colletjes en een aantal côtes op het menu. Tussen de wijnvelden van de beaujelais door. Het centraal massief is bijna in zicht.

Zondag = rustdag ;)

Toen ik vanmorgen opstond voelde ik me behoorlijk brak. Pijn in mijn benen, vermoeid, hoofdpijn en last van licht verbrande benen en armen. Een flutnacht op een slecht bed in een extreem gehorig hotel en hangjongeren vlakbij de slaapkamer zullen daar wel de oorzaak van zijn. Tot overmaat van ramp was mijn fietsbroek nog niet droog nadat ik die gisteren gewassen had. Op vakantie mis je geen wasmachine maar een centrifugeerder of een droger.

Ik had voor vandaag gepland ongeveer 100km te doen, nadat ik gisterenavond op bed de route had bestudeerd. Gezien de weinige slaapmogelijkheden wilde ik daar toch meer rekening mee gaan houden. Om niet weer voor gesloten hotelletjes te komen was mijn eindbestemming een iets grotere plaats: Beaune. Hier aangekomen te zijn bleek het een behoorlijk historische stadje te zijn. Deze keer was het dus vooral de kunst om een betaalbare slaapplek te vinden. Na een aantal hotels gepasseerd te zijn begreep ik dat er een uitdaging voor me lag. Prijzen varieren van 100 tot 270 euro per nacht. Doorfietsen was geen optie, want de komende 100 km geen slaapmogelijkheden. Op een chateau na, die volgense de 100cols informatie tussen de 250 en 300 euro kost....voor die prijs hoop ik 4 tot 5 nachten onderdak te vinden.
Daarom ben ik de stad eerst maar in gefietst om een colatje te drinken. Midden in een stad alleen op een terrasje zitten kan eenzaam aanvoelen. Maar het weer maakt veel goed. En je ziet altijd bijzondere mensen en voertuigen langskomen.
Na even verder zoeken en googelen toch een hotel van 70 eurotjes kunnen vinden. Met eeen heerlijke douche, een goed bed en een tv om straks Ned-Por te kunnen kijken. En wifi, ook wel eens leuk.
Dat het hier touristisch is werd aan de balie bevestigd door een man die engels, duits en een paar woorden nederlands kent. En dat voor een fransman! Ik kon het niet laten om zijn duits en engels te testen. Wat mij betreft geslaagd! Daarna heb ik hem en een collega dat een 'velo' in het nederlands een fiets word genoemd. Dat werd hierna tot in den treure herhaald en ze een wedstrijdje deden wie dat het beste kon.

Maar terug naar de rustdag. Want zo heb ik het vandaag ervaren. De dag begon stroef, met de eerste 10 km regen en benen die 'vierkant' draaiden. Na 50km en een lunch op een lekker dorpsbankje ging het steeds beter. Omdat ik vandaag een duidelijk eindpunt had kon ik het rustig aan doen en tijdens het fietsen herstellen. Ik voel me nu dan ook stukken beter dan toen ik vanmorgen op stond. De laatste 15 km gingen in dalende lijn door een prachtig wijngebied, route des grande crus. En dan in zonnig weer een mooi stadje in rollen...het vakantiegevoel groeit met de minuut!

Tijd om te eten, anders mis ik het voetbal. Morgen een nieuwe dag. Met als eerste doel ergens uierzalf kopen. Het is dan immers maandag, dus zijn de winkels weer open. Moet vast lukken. Morgen ga ik weer meer klimmen, richting de beaujelais. Het lijkt de wijntocht wel.

En de bijgevoegde foto? De fransen hebben ook  geen vertrouwen meer in de euro. De franse franc staat er al op. Kunnen we vast wennen.

Schakelen

Het was de dag van oneindig schakelen....wel heel wat côtes gehad, maar in dit 'overgangsgebied' tussen de vogezen en de volgende bergen liggen even geen echte cols. Dat betekent dat het constant op en af gaat en ik nergens echt in mijn ritme kom. Het is constant schakelen om de juiste versnelling te vinden. Maar die heb ik vandaag even niet kunnen vinden.
Wel een prachtig gebied met redelijk goede wegen. En meer bewoond, met leuke dorpjes en stadjes. En toch rustig, op z'n Frans.

Toch een behoorlijke afstand kunnen maken, om precies te zijn 173 km. Plus 4 km heen en terug tussen het hotel en een restaurant. Want van het hotel waar ik nu slaap is het restaurant ook gesloten...de crisis lijkt ook in Frankrijk te zijn toegeslagen.

De positieve puntjes van de dag: het is lekker weer, de benen voelen nog redelijk en ik heb weer 2 nieuwe binnenbanden kunnen scoren. Ik maakte me na de lekke band van gisteren toch lichtelijk zorgen. Want als ik weer lek zou rijden zat ik al snel zonder banden. Toen ik vanmorgen weg reed wilde ik dat zsm regelen. Na 1 km kwam ik een wielrenner tegen aan wie ik vroeg waar ik banden kon kopen. Hij was zo aardig om mij 100m mee terug te nemen naar zijn huis en gaf me een buitenband. Toen ik in gebrekkig frans uitlegde dat ik een binnenband zocht gaf hij me er gelijk 2. En hij wilde er niks voor hebben! Dat zijn de zegeningen :)

Na 50 km heb ik 'grote' boodschappen gedaan. Dit was nodig omdat de winkels in Frankrijk vaak op zaterdagmiddag gesloten zijn en sowieso op zondag. Zo heb ik vandaag kennis kunnen maken met de franse rijstepapjes, die erg goed bevallen!

Een zorgelijk punt: mijn gat doet zeer! De warmte doet ook daar zijn intrede, wat zorgt voor een geïrriteerde en droge huid. Ik hoop zsm ergens uienzalf te vinden om deze plekken te kunnen behandelen. Geen prettig verhaal, maar dan weten jullie wat er speelt.

Nog een foto toegevoegd van gisteren (ik kijk zo moeilijk omdat ik tegen de zon in kijk). Dat was de allereerste col!

Voor morgen hoop ik dat de wind gaat liggen of draaien. Want die stond de laatste 40km tegen, met een behoorlijk kracht. We zullen zien hoe die morgen staat.

Als je wil weten waar ik nu ben, zoek dan op Marcilly, bij Is-sur-Tille.

A demain!

Dag 1, 15 juni 2012

Vandaag zijn we dan uiteindelijk begonnen aan de reis. Elwin heeft mij vanmorgen in Saverne gebracht, waar de tocht begon. Nogmaals dank Elwin, want het koste je hele een dag. Vanmorgen rond 6 uur reden we weg uit apeldoorn.

Tegen 12 uur namen we afscheid, wat me heel wat deed. Het besef dat ik geen familie meer om me heen heb heeft me de eerste 50km behoorlijk wat buikpijn gegeven.

Het was mooi zonnig weer, ongeveer 23 graden. Veel drinken dus. Maar omdat ik in de afdeling van de eerste klim mijn waterfles liet vallen en de fles leeg liep, heb ik een tijd zonder water gezeten. Op de col du donon kon ik die weer bijvullen.

Na 22 km bereikte ik de eerste vogezencol. Hierna volgden er nog een aantal cols en côtes (waarvan de col de l'engin de hoogste was met 814 meter), meer dan gepland. Want na 101 km kwam ik in een plaatsje waar ze een hotel zouden moeten hebben, maar die was volgens de plaatselijke bevolking 'fermé'. Gesloten dus. Dat betekende dat ik 25 km door moest fietsen, in de hoop dat het volgende hotel wel open was. Maar helaas...van dat hotel was alleen nog een restaurant over, en dat was nog gesloten ook. En dat ik 10 km eerder een lekke achterband had, hielp me ook niet echt. Op die momenten (honger, moe, lekke band) begin ik me toch wel af te vragen waar ik aan begonnen ben. Want zo leuk is het dan niet. Na 130 km kwam ik in een iets groter dorpje, grandviller, waar 2 hotels zijn en 1 chambre d'hôte zit (kamer met eten). Die laatste zat vol, 1 hotel is dicht en bij 1 hotel kon ik wel een kamer krijgen maar geen eten. Het restaurant was vanavond namelijk gesloten. Ik heb nog even geprobeerd of ik bij de chambre d'hôte eventueel mee kon eten en een kamer kon huren bij het naastgelegen hotel, maar toen dat niet lukte heb ik toch die hotelkamer zonder maaltijd maar genomen. Ik kon het risico niet nemen om nog 15 km door te fietsen en misschien weer voor een gesloten hotel te staan.

Ik heb een douche, een bed en zowaar een tv om het ek te kijken. Als diner heb ik een mueslipakketje, een vitaminepil en wat winegums genuttigd. Mocht ik nog trek krijgen dan kan ik nog een boterham met jam uit mijn tas halen.

Een hotel zonder maaltijd biedt 2 voordelen: het houdt het lekker goedkoop en mijn tassen worden lichter (die lekker band helpt daar ook aan mee). Overigens zit er wel een ontbijt bij de prijs in, die ik morgen aan de overkant kan nuttigen.

Morgen minder klimmen als ik het hoogteprofiel moet geloven. Dus als het wederom mooi weer is dan heb ik er weer vertrouwen in.

Laatste avondmaal

De laatste heerlijke maaltijd van mijn vrouw, voordat ik morgenochtend afreis naar Saverne, de startplaats van de 100colstocht. Mijn broertje is zo vriendelijk om mij daar te brengen. De benen voelen goed, alleen wat last van mijn keel...maar daar heb ik vaker last van bij de start van een vakantie. Zal wel te maken hebben met de werkdruk, om alles af te krijgen. Nog even genieten wat ek-wedstrijden en dan de laatste spullen inpakken. En dan nog 1 nachtje slapen!