Stug door gaan

Allereerst mensen, Italië viel gisterenavond vies tegen! Ze kwamen er niet aan te pas en zaten eigenlijk geen moment in de wedstrijd. Spanje daarentegen overklaste Italië volledig. Als vanouds werd er weer lustig op los gepasst en ze wisten de mensen voor de goal goed te vinden.
De gastheer van het hotel vond het nodig om daar vanmorgen nog even op terug komen....want zoals ik al vermeld had was hij voor spanje.

Na een lange en heerlijke nacht kwam ik vanmorgen wederom pas om half 9 aan het ontbijt. De gastvrouw vond 8 uur namelijk te vroeg gaf ze gisteren aan. Maar om half 9 was ze er ook nog niet. Om kwart voor 9 kwam er beweging in de keuken. Vast last van een maandagochtenddip.
Overigens was het vervolgens een heerlijk ontbijt waar ik echt aan toe was. Want gisteren liep het niet zo lekker bij de pizzaria. De pizza was heerlijk maar de ijscoupe waar ik erg trek in had kon er niet meer vanaf. Want na het eten van de pizza zag ik een bordje dat er niet met een bankpas of creditcard betaalt kon worden. En met 15 euro op zak kom je er niet. De pizza afgerekend en terug naar hotel gegaan. Je zou denken dat ik mijn lesje wel geleerd had toen ik in de Pyreneeën bij dat verlaten hotelletje niet kon pinnen. Maar nee dus, blijkbaar hardleers.
En met een halfvolle maag naar bed is toch niet zo prettig. Zeker niet als ik volgens mij toch al aardig wat kilotjes kwijt ben. Het afgelopen jaar had ik wel wat reserve opgebouwd dus maak je geen zorgen, maar het is wel zichtbaar dat ik wat gewicht verlies. Als ik binnenkort in een hele grote franse supermarkt kom waar ze alles hebben dan zal ik me eens wegen. Ben benieuwd!

Maar goed. Vanmorgen toch maar weer opgestapt. Bij de trap op en af lopen voelde het been redelijk goed aan. Vanmorgen ging het met fietsen ook best goed. Ik heb de hele dag rustig gefietst, vooral met klimmen, maar vanmiddag was het toch weer te voelen. Daarom maar gestopt na 110 km. In een leeg wintersport stadje. Alle hotels zijn dicht, maar 1 hotelletje wilde gelukkig een uitzondering maken. Ik ben dan ook de enige gast. Na wat onderhandelen over de prijs en de verschillende onderdelen van de maaltijd (best leuk om met een Fransman een maaltijd samen te stellen en te kijken wat er allemaal 'in huis is') heb ik gelukkig weer een slaapplaats, in L' Esperou. Net na de beklimming van de Col du Minier. Niet stijl, wel lang. 18 km klimmen naar een hoogte van 1264 meter. Overigens, ook hier kon ik niet pinnen. Gelukkig had ik dat vanmorgen in Lodève gedaan nadat ik, dmv een omleiding, langs een pinautomaat kwam...

Morgen nog even doorklimmen naar Mont Aigoul (spreek je volgens de gastvrouw van afgelopen nacht uit als 'montikwaal'). Dat is gelijk het hoogste punt in mijn reis door de Cevennen, met 1567 meter. Daarna zak ik langzaam, met nog een paar stevige colletjes tussendoor, de Provence in. Mocht het morgen nog niet beter gaan met het been dan neem in in de Provence een rustdag. En desnoods 2. Want voordat ik de Alpen intrek moet ik hersteld zijn, anders wordt dat niks. In de provence is het net wat drukker en zijn er steden. Dat maakt het makkelijker en leuker om een rustdag door te komen. Eerlijk gezegd ben ik er ook wat huiverig voor. Je ziet in het wielrennen ook dat er renners zijn die een rustdag prettig vinden, maar ook dat er renners zijn die daar slecht tegen kunnen en de dag erna geen meter vooruit komen. De gang is er dan uit. En los van mijn rechterbeen voel ik me ook nog uitstekend en zit ik nog vol energie. Dat wil ik liever niet doorbreken.

Ik heb me weer geschoren, volgens ritme, en weer wat kleren gewassen. Een nieuw probleempje waar ik tegen aan loop is dat ik mijn vingernagels moet knippen. Want als ik gitaar zou spelen had ik geen plectrum meer nodig, zeg maar. Voor mijn reis had ik ze ultrakort geknipt maar dat ze zo snel weer zouden groeien....
Ik denk erover om een nagelschaartje te kopen, mijn nagels te knippen en meteen weer weg te gooien. Bijten zie ik namelijk niet zitten, dat lijkt me geklungel van de bovenste plank. Als je een tip hebt dan hoor ik die graag!