Col de la Bonette

Vanmorgen stond ik een half uurtje later op. Ik was nog moe van gisteren. Maar lekker de benen ontspannen zat er niet in want de Bonette stond op het programma. Daarom bij het ontbijt maar weer eens flink zitten bunkeren. Ik heb tijdens deze vakantie wel geleerd te ontbijten. Op werkdagen neem ik meestal een bakje magere yoghurt, wat meestal wel voldoet.
De eerste dagen van deze reis had ik nog moeite om al dat eten s'ochtend naar binnen te werken. Omdat ik het nodig had deed ik het toch maar. Nu zit ik in een fase dat het brood, yoghurt, cake, enz makkelijk naar binnen gaat. Ik heb bij het opstaan ook echt trek, terwijl de uitgebreide maaltijd van de avond daarvoor vaak pas rond 21 uur genuttigd was. Met eten geen problemen dus. Eigenlijk wel lekker dat ik kan eten waar ik zin in heb en hoeveel ik maar wil. Ik verbrand het toch allemaal.
Bij het ontbijt heb ik wat gekletst met 3 Zwitsers. Die deden ook een rondje Frankrijk, met de auto. Leuk om zo wat ervaringen uit te wisselen, waarbij 1 van hen bijzonder geïnteresseerd was in mijn reis en minimaal 3 x heeft gezegd 'you are grazy'! Daar kon ik de dag mee beginnen...

Maar terug naar de Bonette. Na de afdaling vanuit roure, waar ik nog steeds van baalde vanmorgen, draaide ik de grote weg op naar Isola en vervolgens door naar St. Etiene-de-Tinée. Een lange aanloopstrook die blijft steigen. Lekker losfietsen zat er helaas niet in. Het was gelijk werken en vierkant draaien. En als je dan borden ziet met Col de la Bonette 49 km...daar probeerde ik vooral niet naar te kijken en stukje bij beetje van dorp naar dorp te fietsen. In St. Etiene begint het echte klimmen. Ondertussen was ik van 510 meter hoogte naar 1144 meter hoogte gegaan. De laatste 25 km klimmen zouden me op 2715 meter hoogte brengen. Nog even gestopt om een rijstepapje te eten en weer doorgegaan.
Maar wat een lange klim. Er lijkt geen einde aan te komen. In deel 2, na wat haarspeldbochten en wat stijlere passages ging het iets beter. Ik kon wat bijschakelen en kreeg langzaam de top in zicht. De klim biedt prachtige uitzichten en op een aantal stukken is te zien vanuit welke diepte ik vandaan kwam. Indrukwekkend. Er stond wel veel wind. Soms mee, soms tegen. Logisch eigenlijj, als je zo hoog komt is er niks meer wat die wind tegen kan houden. Het deed me denken aan de Mont Ventoux vorig jaar, daar heeft de wind ook vrij spel.

Op de top sprak ik een Italiaan die deze col een beetje stom vindt. In italië waren er natuurlijk veel hogere cols maar omdat de fransen dat niet konden hebben is er een stukje aan vast gemaakt. De Cime de Bonette. Ik had er genoeg van en ben niet die 100 meter extra doorgeklommen, maar me gewoon aan de route gehouden en afgedaald naar Jaussiers. En dat was genieten. 23 km afdalen! Ook daar veel wind, maar bij stukken met flinke wind tegen worden de remblokken minder belast. Scheelt weer.
Aan de kant waar ik afdaalde zie ik ineens elke km mooie bordjes met informatie over het stijgingspercentage en hoeveel km nog tot de top. Die miste ik volledig aan de kant waar ik klom. Ook vroeg ik me al af waarom ik bij het klimmen zoveel dalende wielrenners zag, terwijl ik geen medeklimmers aan mijn kant heb gezien. Blijkbaar is het klimmen vanuit Jaussiers populairder. Want ook tijdens het dalen kwam ik heel veel fietsers tegen.
Bijzonder ook om na 10 km dalen nog steeds rond de 2000 meter hoogte te zitten. Dan besef je pas hoe hoog zo'n col is.
Lekker gedaald, wat auto's ingehaald (waarbij een Lexus 'trekker', zo groot als ie was, het mij bijzonder lastig maakte. Hij deed zijn uiterste best om mij voor te blijven. Voor sommige mensen geeft het merk of de grote van de auto een vorm van status. En dan laat je je natuurlijk niet inhalen door een fietser...) en genoten van de snelheid die je kan maken.

In Jaussiers wat gedronken en gekeken wat een goede slaaplek kon zijn. Na een telefoontje een leuke auberge in St. Paul gevonden, aan de voet van de Col de Vars, die ik morgen mag beklimmen. Die is behoorlijk stijl, een uitzondering in de Alpen, waardoor ik het vandaag niet meer zag zitten om die nog te doen. Met het oog op de lange dag van gisteren kon ik ook wel wat rust gebruiken. Het was ondertussen ook al na 16 uur, want zo'n lange klim als de Bonette kost veel tijd. Half 5 in de Auberge en vervolgens het spannende slot van de etappe in de tour via twitter gevolgd. Dat gaat heel goed heb ik vandaag ontdekt. De vrouw van wielrenner Cadel Evans, 1 van de kanshebbers, doet elke dag uitstekend verslag van de ontwikkelingen in de laatste 15 km. Dat doet ze zo goed dat ik de beelden met gemak voor me zie. We hebben ook geen tv meer nodig.

Morgen dus de Col de Vars en wat côtes. Als het mee zit gaan we de Col D'izoard ook doen.

En ohw ja, de 3000 km voorbij gegaan, inclusief 75 cols! Die nemen ze me niet meer af.

A demain!