Thuis

Tegen middernacht op vrijdagavond arriveerde mijn vader in Lods. We hebben gelijk een door hem meegebracht wijntje gedronken op de afronding van de tocht. Na een uurtje bijpraten zijn we gaan slapen. Wennen dat er nog iemand in de slaapkamer lag, dus mijn oordoppen maar ingedaan.
De volgende ochtend raakte ik definitief uit mijn structuur van afgelopen weken. Na het geringe ontbijt geen fietskleding meer aan doen en niet meer fietsen. In plaats daarvan ging de fiets in de auto en konden de kilometers comfortabel afgehaspelt worden.
Het was fantastisch om na een lekkere autorit weer thuis te komen en weer samen te zijn met Jaël. Wekenlang hebben we er naar uit gekeken. Na een lekkere douche en het knippen van mijn nagels kwam er een einde aan de solomaaltijden. De Nassi Goreng was geweldig en de wijn deed het 's avonds ook goed.

Vanmorgen was ik om 7 uur klaarwakker na een heerlijke diepe nachtrust. Ik heb het nog een half uurtje vol kunnen houden tot half 8, toen ben ik er toch maar uitgegaan. Na een ontbijtje inclusief een boterham met gebakken ei toch maar weer de fietskleren aangedaan. Even langs mijn moeder om haar te begroeten en vervolgens een een ritje van een kleine 50 km gemaakt. En dat was heerlijk. Zonder bagage vloog ik gevoelsmatig over de vlakke wegen, hoewel ik toch nog 236 hoogtemeters heb gemaakt. De veluwe biedt meer dan je denkt! Op de klimmetjes hoefde ik niet eens terug te schakelen, zo makkelijk ging het. Het lichaam voelt heel fit aan en de benen sterk. En dan het zonnetje erbij op de vroege morgen. En nog rustig op de weg ook. Wel gek dat de fietsers en wandelaars die ik begroet, want zo ging dat in Frankrijk de afgelopen weken, verbaasd kijken en niet reageren...leven we hier zoveel individualistischer dan in Frankrijk?!

Na de rit en een douche hebben Jaël en ik samen gebruncht. Ik geluncht en Jaël ontbeten. Gezellig!

De spullen opgeruimd en nu lekker de tour kijken. Vanmiddag de Peguere...dat steile ding waar ik vanwege mijn bovenbeenblessure deels heb gelopen. Ben benieuwd!

Vandaag en morgen nog lekker genieten met Jaël, daarna begint het gewone leven weer.

De komende weken toch wat kilo's proberen aan te komen want de weegschaal gaf 63,4 kilo aan...
Mijn moeder vond me er gelukkig nog goed uitzien. Maar als ik mijn kleren uit doe dan kijk je zo tegen mijn ribbenkast aan. Het was al 10 jaar geleden dat ik nog zo mager was.

Telkens schieten er beelden en fragmenten door mijn hoofd van bergen en plaatsjes waar ik geweest ben. Het begint tot me door te dringen dat ik een behoorlijk stuk gefietst heb en heel veel gezien heb. Wat een indrukken heb ik opgedaan, een prachtige levenservaring! Ik ga er lekker van nagenieten nu ik weer heerlijk comfortabel thuis ben.

De laatste fietsdag

Op de 5e fietsvrijdag van deze reis beleefde ik de laatste fietsdag van deze vakantie. Vanmorgen leek het alsof er niks aan de hand was en dat er 'gewoon' weer een nieuwe fietsdag voor me lag, zoals afgelopen weken het geval was.
Maar onderweg kon ik aan weinig andere dingen denken dan dat het echte de laatste dag zou zijn. Ik hoopte nog een keer op goede benen, zodat ik waardig afscheid kon nemen van deze tocht. Vanmorgen leek dat er niet op. Het was werken op de 90e col (zie foto) en de côtes die volgden. Maar het weer was prima. Bewolkt maar droog. Wel wat fris, maar langzaam ging de temperatuur omhoog, ook omdat de zon soms door de wolken heen kwam.

Omdat ik vanmorgen al om 8 uur ben vertrokken was ik om 12 uur behoorlijk aan eten toe. Ik heb toen een sandwich en een koffie genomen bij een restaurantje waar ik 2 jaar geleden met mijn vader koffie heb gedronken tijdens het wandelen in de Jura, in Chapelle des Bois. Een prachtig dorpje. Daarna begon het beter te draaien en ik kreeg weer hoop op een mooie laatste dag.

De klimmetjes waren zo goed als op binnen de Jura. Vanmorgen nog een paar keer geklommen naar 1100 meter hoogte en daarna zak je de Jura door, langzaam naar de Vogezen. Al zal ik die dit jaar niet bereiken met de fiets.

Nadat ik als laatste klim de Côte du Désert (het kan bijna niet mooier...) had getopt ben ik gefinisht in Lods, ten noorden van Pontarlier. De laatste 6 km waren dalend, naar 380 meter laag.
Het was een mooie laatste etappe van 150 km, wat het totaal op 3704 km brengt. Na 60515 hoogtemeters.
Er blijft daarmee nog maar 391 km liggen, over 6276 hoogtemeters. Dat is 3 dagen fietsen. Wie weet doe ik die nog eens.

In mijn hotelkamer werd ik na de finish behoorlijk emotioneel. Mentaal was het op. Dag na dag ben ik de confrontatie met de prachtige bergen aangegaan en heb ik bijna dagelijks het uiterste van mezelf gevraagd, 4 weken lang. Veel meegemaakt, veel gezien, veel mensen ontmoet. Door weer en wind heb ik de hoogste en stijlste cols kunnen beklimmen in een prachtig land, wat heel veel te bieden heeft qua natuur.
En nu is het klaar.

Er is een reiswens in vervulling gegaan, nadat ik op mijn 16e iets las in een fietsblad over deze tocht. 4 weken lang kon ik fietsen, eten en rusten. Dat leek me altijd al eens mooi om te doen. En dat was het ook!
De eenzaamheid was soms zwaar, al ontmoet je genoeg mensen. Elke dag alleen eten is wel erg saai moet ik zeggen, hoewel ik toch vaak kon genieten van de rust. 
Zwaar waren de momenten dat ik met mezelf in gevecht was. Als de benen niet wilden maar het hoofd wel. Zoals het beklimmen van de Bonette, na een lange dag waarop ik pas half 8 een slaapplek had na regen en een valpartij. Of zoals op de eerste dag, toen het tegenzat qua slaapplek en ik nog een lekke band op de koop toe kreeg. Terwijl ik nog pijn in mijn buik had vanwege de mensen die ik zou mensen. En ik me uberhaupt afvroeg of ik de hoge cols wel over zou komen....

Maar elke dag leek wel een nieuwe reis. Een nieuwe dag bood nieuwe bergen, nieuwe mensen, een nieuwe omgeving en een nieuwe slaapplek. Het bleef daarom een uitdaging die ik dag voor dag aanging. Al zag ik soms best tegen bepaalde stukken op in de route. Of vielen sommige stukken zwaar tegen. Zoals die dagen in de Cevennen, met die bovenbeenblessure. En dan kwam ik op een colletje boven waarna geen afdaling volgde maar ik wind tegen op een vlakte bleef fietsen. Dan zat ik wel eens op een stuur te slaan van irritatie...

Natuurlijk vraag ik me af of ik het eindpunt had kunnen halen. En ik denk van wel. Als ik niet geblesseerd raakte. Die dagen hebben we me behoorlijk wat kilometers gekost. En als ik alle slaapplekken vooraf had geboekt. Dat had me veel tijd en kilometers gescheelt. Maar dat had niet opgewogen tegen de vrijheid die ik deze reis heb ervaren. Elke dag was een reis op zich en juist dat was zo mooi. Niet het eindpunt, maar de weg er naar toe was het doel.

Alles bij elkaar heb ik enorm genoten en kijk ik terug op een geweldige ervaring.
En ben ik dankbaar dat ik dit mocht beleven. Dankbaar voor alle zegeningen. Elke dag weer. Dankbaar naar Jaël, dat ze me de vrijheid gaf om 4 weken mijn ding te doen, ook al miste ik daardoor haar verjaardag en we ook niet samen op vakantie konden. Elke dag kon ik gelukkig een briefje lezen met een nieuwe boodschap van haar.
Dankbaar voor de dagelijkse ondersteuning van mijn broer en zus via berichtjes waarin ze me aanmoedigden en afleiding boden. En de talloze weerberichten van Elwin, zodat ik dagelijks wist waar ik aan toe was. Dankbaar voor de lift naar het startpunt en de lift morgen, naar huis. Dat zijn behoorlijke tijdsinvesteringen.
En natuurlijk alle reacties via deze blog. Elke dag keek ik ook daar naar uit en vond ik het prettig dat jullie het mee wilden beleven. Bedankt voor de tips en adviezen, ook al heb ik geen rustdag genomen en heb ik nog steeds lange nagels. Het typen wordt steeds moeilijker....ik blijf blijkbaar eigenwijs. Thuis hebben we een nagelschaartje.

De komende dagen beschrijf ik misschien nog hoe het is om weer thuis te zijn, of hoe het is om op te staan en niet te gaan fietsen...en hoe het lichaam daarop reageert. Ik ben benieuwd.

Vanavond zal mijn vader hier ook slapen, zodat we morgenochtend naar huis kunnen.

Waar ik al een paar dagen mee in mijn hoofd zit is wat ik deze reis ook geleerd heb, aansluitend bij de motto's van Crazy Jan, die ik in de eerste week ontmoet had:
Als je moet plassen, doe het dan en wacht niet! De schaamte voor al het passerende verkeer verdwijnt al na een paar dagen. Als ze toeteren, niet opkijken maar stug doorgaan. Want al die liters water die naar binnen gaan moeten er ook weer uit. Soms wel 5 keer binnen 40 km. En de toiletpotten staan vaak niet langs de weg...

Als ik vanavond kaas krijg bij het eten dan bestel ik er een glaasje wijn bij :-)

A demain!

Col du Grand Colombier

Ik kon er niet omheen vandaag. Ik zou op de dag dat ik 4 weken aan het fietsen ben de confrontatie met de Grand Colombier (en mezelf) aan moeten gaan. Wetende dat die stijl is, want dat geeft de kaart al met veel pijltjes en een rood/wit geblokte weg aan...en gisteren hebben we op tv kunnen zien dat de tourrenners er ook moeite mee hadden.
Maar eerst kon ik een weg zoeken naar Culoz, het plaatsje aan de voet van de Grand Colombier. Want omdat ik wederom de route had verlaten voor een slaapplaats en ik nu echt te zuidelijk uit de route was leek het me beter om via een andere weg Culoz te bereiken. Via een mooie, zeker geen kortere, weg over de Col de Chambotte (650 meter hoog) kwam ik op een smalle afdaling terecht met een geweldig mooi uitzicht over een meer, te zien op de foto. Leuk dat een alternatieve route iets moois oplevert.
Na de afdaling en een paar brede wegen kwam ik in Culoz terecht. Daar heb ik mijn windjackje en armstukken uitgedaan want 19 km klimmen zou genoeg warmte bieden. Ook nog isostarpoeder in mijn bidonnetje gedaan, zoals vaak voor lange cols, omdat eten tijdens het klimmen niet te doen is. Dan hoop je nog dat de col wegens schoonmaakwerkzaamheden of zoiets gesloten is, maar op het bord stond toch echt 'ouvert'. Dus toch maar begonnen.
En boven verwachting ging dat best lekker. De benen voelden ineens veel beter aan dan gisteren. Natuurlijk blijft zo'n stijle berg afzien maar ik kwam behoorlijk goed boven. Deze klim deed me denken aan de Pyreneeën. Afwisselende steigingspercentages, met steile stukken, maar niet erg hoog. Toch klim je hier wel van 235 meter hoogte naar 1501 meter hoogte.
Boven gekomen stond een Nederlandse man te applaudiseren. Hij was me met de auto al gepasseerd en vond dat ik snel klom. Ik leg uit dat ik al een paar weken onderweg ben en dat dit de 88e col was. In de loop der tijd leer je dan steeds beter klimmen. Alleen is het gevoel in de benen nog wel eens wisselend....en zo zwaar was deze berg nou ook weer niet, achteraf. Ik heb zwaardere cols gezien.
Er bleek ook een vrouw en 2 kinderen bij hem te horen. De vrouw bood mij lekkere warme kipbouillon aan waar ik graag gebruik van maakte, want het was hooguit 10 graden koud bovenop. De kinderen vertelde over de tour die ze gisteren gezien hadden en de zoon had een bidon van de euskaltel wielerploeg gevangen. Ze kamperen een paar weken aan de voet van de Grand Colombier, aan de noordkant. Een leuke ontmoeting met Nederlanders. Dat is me nog weinig overkomen.
En over kamperen gesproken. Tijdens het klimmen kwamen de campers in grote hoeveelheden naar beneden. Die hebben waarschijnlijk overnacht op de col. Allemaal luid toeterend om mij aan te moedigen daalden ze af. Er werd ook schoongemaakt, afval opgeruimd, enzovoorts. Een drukte van jewelste.
Na de afdaling kom je echt in de stilte en verlatenheid van de Jura. Dat betekende in mijn geval dat ik moest wennen aan de frisse temperaturen, dat ik een tijd zonder water zat en dat ik een hertje over zag steken, zo'n 30 meter voor me.
Ik heb de Col de Berentin (1144 meter hoog) nog gefietst en toen was het mooi geweest voor vandaag.

En nu? Tja....nu zit ik in St. Germain de Joux, heb ik 3555 km gefietst over 89 cols en zit ik in de Jura, weer een nieuw gebied.
Om de tocht uit te rijden heb ik nog een dag of 4 a 5 nodig, maar die heb ik niet meer. Zaterdag ga ik naar huis en dinsdag weer werken.
Ik merk daarom dat ik al een beetje afbouw. Qua kilometers per dag, qua hoeveelheden eten (want de komende tijd zal ik minder verbranden dan de afgelopen weken, dus ook geen winegums meer) en qua spullen. Wat op is, leeg is of wat ik niet meer nodig heb kan de prullenbak in.
Ik heb zin om naar huis te gaan en de bekende mensen en dingen om me heen te hebben. En om een rondje over de Veluwe te fietsen zonder bagage.

Nog 1 dag fietsen. Eerst eten!

A demain!

Ditjes en datjes

Het was zwaarbewolkt toen ik wakker werd. En nog hoofdpijn ook. Maar zowel de bewolking als mijn hoofdpijn trokken langzaam weg vandaag. Helaas was het op de Col des Aravis nog wel bewolkt waardoor de Mont Blanc, die je vandaar zou kunnen zien, niet zichtbaar was. Het was ook nog fris, dus snel dalen en weer klimmen naar de Col de la Croix Fry. Daarna volgde een lange afdaling richting Annecy, waarbij het meer van Annecy zo nu en dan te zien was. Vervolgens begon het lange draaien en keren met korte maar lastige klimmetjes om in een grote bocht Annecy Noordelijk te passeren. Uitputtend was het, mede omdat mijn lichaam moe aan voelde en ik vandaag geen kracht in de benen had. Verder dan Marigny St. Marcel kon ik niet komen ivm de tour. Hierna zou ik te dicht bij de tour komen waar geen slaapplekken meer te vinden waren. Alles vol.

Ik was blij dat ik om 4 uur een plekje had gevonden en kon uitrusten. Tijdens het kijken van de tour op tv viel ik in slaap...en toch maar 103 km gefietst. De laatste dagen kunnen nog wel eens pittig zijn.

Vanmorgen ontmoette ik bij het ontbijt weer een Engelsman. Hij was een week alleen in dat hotelletje om cols in de Alpen de beklimmen. Hij genoot er van maar vond het jammer dat hij dit niet 20 jaar eerder deed, toen hij nog jong was. Bijzonder, want dat hoor ik al wekenlang van al die Engelsen die ik tegenkom. De meesten van hen ontdekten pas de de laatste jaren hoe leuk het wielrennen kan zijn en proberen de schade in te halen door in een paar jaar tijd zoveel mogelijk bergen te beklimmen. Vandaar dat ik zoveel engelsen tegenkom in de bergen. Ze hebben er zelfs een term voor bedacht: mamil. Wat staat voor 'middle age men in lycra'.

Naar aan leiding van de vraag van Robenko, over wijn drinken en strak op een dieet of niet, zal ik antwoorden hoe ik dat doe.
Ik eet wat ik krijg op de slaapplek. Dat kan van alles zijn. Soms goed, soms minder goed. Regelmatig houden ze rekening met het fietsen en krijg ik iets van pasta, maar ook met aarddappels of rijst ben ik al blij. Vaak zit er ook iets van salade bij en kaas. In Frankrijk zit er bijna altijd kaas in de maaltijd, voorafgaande aan het dessert of het is het dessert.
Ik probeer zoveel mogelijk te eten en ook het brood wat standaard bij het eten wordt geserveerd gaat helemaal op.
Wijn, bier, of andere alcoholische dranken neem ik niet. Of bijna niet moet ik zeggen. 1 x heb ik wijn op in de Pyreneeën toen dat bij de groepsmaaltijd werd geserveerd. Dat was na 10 dagen fietsen ongeveer en het sloeg in als een bom. Ook al was het maar een glaasje. De 2e keer was in St. Pons, toen ik mijn bovenbeenblessure even helemaal zat was en ik een verzetje nodig had. 2 halve liters frans bier gingen samen met een bus paprikapringles (chips) vlot naar binnen. Al gaf het weinig voldoening. Het kwam uit de supermarkt dus het kostte gelukkig weinig.
Alcohol is slecht voor het herstel. Als je toch persé alcohol wil nuttigen doe dat dan minimaal pas 4 uur na de etappe. Dan hebben je spieren vast wat kunnen herstellen.
Sinds St. Pons sta ik dus weer droog. Al heb ik best zin in een lekker wijntje. Maar dat komt vrijdagavond op z'n vroegst, als het werk erop zit. Of zaterdag als ik thuis ben.
Ook heb ik enorme trek in een dikke vette patat met! Maar die laat ook nog een paar dagen op zich wachten...

Vandaag voor de laatste keer mijn fietskleren met de hand gewassen. Het hangt lekker in de zon te drogen.

Nog 2 dagen.

A demain!

Hoogste punt 100 colstocht

Klimmen, dalen, klimmen, dalen, klimmen en dalen. Dat was kortgezegd de dag. 3 x klimmen en dalen dus.
Vanmorgen mocht ik wederom koud vanaf het ontbijt gaan klimmen. En niet zo maar een klim, want de hoofdschotel van vandaag was de Col de L'iseran.
Tijdens het klimmen draaide de benen voor geen meter. Toch stond ik om 10 uur op de top, in alle rust. Een handvol auto's, meer was het niet. Een Fransman bood aan om van mij, met mijn telefoon, een foto van mij te maken. Altijd fijn. Het blijft bijzonder om op een dergelijke hoogte te zijn. Wetende dat het in het dal lekker warm is maar op deze hoogte hele andere temparaturen gelden.
Het was amper 10 graden op de top. Een dik jack en handschoenen aangedaan voor de afdaling. Een lange afdaling van 47 km! Eerst de col afdalen en daarna over lichtdalende wegen naar de voet van de Cormet de Roselend. De benen begonnen ondertussen steeds beter te draaien waardoor het echt genieten was op de Cormet de Roselend. Een prachtige col waar ik na 19 km klimmen boven was. Eerst stijg je hard door een bosachtig gebied en vervolgens kom je op een open stuk waar je met afwisselende stijgingspercentages blijft klimmen.
Bovenop was de lucht ook weer opengetrokken. Vanmorgen werd het grijs en was het behoorlijk dichtgetrokken. Ik was even bang voor regen, maar nadat het weer opklaarde werd het wederom prachtig weer.
Het was pas half 1 en toch al weer 80 km achter de rug. Eigenlijk had ik voor vandaag min of meer gepland om na de afdaling van de Cormet de Roselend een slaapplek te zoeken. Maar omdat het ondertussen zo lekker ging heb ik mijn plannen maar gewijzigd. Op de col heb ik de tijd genomen voor een lunch, heerlijk in de zon op 1968 meter hoogte. Het was heerlijk rustig op de top, maar toch gezellig. Ik raakte aan de praat met een groepje engelse fietsers (Zowel in de Pyreneeën als in de Alpen zie je de laatste jaren veel Engelsen. Het fietsen is daar sinds enkele jaren aan het uitgroeien tot een grote sport. Ze 'kicken' ook wel op de cols met de grote namen, want op andere cols zie je ze helemaal niet). Zij zijn hier ter voorbereiding op een race door de alpen die van het meer van Geneve naar Nice gaat. Met onder meer een klimtijdrit op de Alpe D'huez. Ze waren erg geïnteresseerd in mijn route en belevenissen en vroegen zich af of ik na deze vier weken fietsen een week lang ging eten en slapen om bij te komen....en hoe ik in Nederland kon trainen voor zo'n tocht waarin je constant klimt en daalt?

Na de lunch afgedaald naar Beaufort, waar de klim naar de Col des Saisies begint. Een vriendelijke col die naar het wintersportstadje Saisies leidt, op 1650 meter hoogte. Een lekkere klim om als laatste te doen op zo'n mooie dag. De beloning is een mooie afdaling naar Flumet, waar ik vannacht verblijf. 3 km buiten de route maar die kan ik morgenochtend gebruiken om warm te draaien voordat ik aan de Col des Aravis begin.

Aan de hoogte van de cols zie je dat het allemaal wat lager wordt. Langzaam fiets ik morgen de Alpen al weer uit. Al wordt ik overmorgen nog getracteerd op een pittige & stijle klim voordat ik definitief de Jura in fiets, met passages van 16%. Al valt de bediscussiëren of deze col bij de Alpen of bij de Jura hoort. Het gaat hier om de Col du Grand Colombier, die morgen door de tourrenners wordt beklommen! We missen elkaar dus net.

Morgen ga ik vlak boven Annecy langs en verlaat ik de 'grenszone' met Italië waar ik nu al een paar dagen langs fiets. Wat dat betreft pak je wel de uiterste gebieden van Frankrijk. In de Pyreneeën zat ik dicht bij spanje (blijkbaar zo dicht dat mijn telefoon het soms niet wist. De smsje van mijn telefoonprovider over de bel&sms kosten in Spanje en Frankrijk bleven binnenkomen) nu al dagen lang dicht bij Italië. Het is wel opvallend hoe weinig Italianen ik zie. De kentekenplaten komen uit de meest diverse landen, behalve uit Italië. Blijkbaar is het geld daar echt op...of ze gaan vooral in eigen land op vakantie om de economie te stimuleren. Dat advies gaf onze regering een tijdje geleden ook, dus waarom niet.

Het einde van deze fantastische reis komt in zicht. Daarom heb ik gisteren, na mijn laatste scheerbeurt mijn scheerspullen maar weggegooid. Scheelt weer wat gewicht. Zaterdagavond ben ik weer thuis, waar alles is wat ik nodig heb.

De winegums zijn weer op, we kunnen bijna aan tafel!

A demain!

Klassieke Cols

Vanmorgen wederom koud vanuit de start kunnen klimmen. Al snel had ik een lekker ritme te pakken in de klim naar de Col de Lauteret, wat eigenlijk een opstapje is naar de Col du Galibier. De Lauteret gaat naar 2058 meter. Omdat ik lekker in mijn ritme zat ben ik op de Lauteret gelijk rechts afgeslagen om door te klimmen naar de Galibier, die 2646 meter hoog is. Een mooie klim en heerlijk rustig op deze maandagochtend. En omdat ik op tijd vertrokken was stond ik ruim voor 10 uur op te top. Prachtig was het! Mooie uitzichten dankzij het heldere en zonnige weer, maar bovenop wel fris.
Dit was echt een hoogtepunt in deze reis. De Galibier is een klassieker in het wielrennen. Ruim 100 jaar geleden reden de renners in de tour al over deze berg. Dit was 1 van de eerste bergen, misschien wel de eerste, die in de tour opgefietst werd. De rennners reden toen nog over een onverharde weg en met 2 versnellingen op de fiets. 1 voor het vlakke en de afdalingen en 1 om te klimmen. Maar dan moest het achterwiel wel omgedraaid worden want aan beide kanten van het wiel zat 1 tandwiel. De renners kwamen vloekend en tierend boven en noemden de tourdirecteur een moordenaar. Want hoe durfde hij de renners over een dergelijke, onveilige, hoogte te sturen?! Natuurlijk wel spectaculair, waardoor er veel kranten werden verkocht. En daar ging het in die tijd om.
Toen ging de Col nog door een tunnel, honderd meter lager. Tegenwoordig ligt er een nieuwe weg van 1 km om dus 100 meter hoger uit te komen. Een simpel rekensommetje vertelt ons dan ook dat de laatste km 10% steil was. En dat voel je na 20 km klimmen.

Op een dergelijke hoogte kan je ver kijken. Ik denk de Mont Blanc te hebben gezien, ook al moest ik flink inzoomen. Oordeel zelf op de foto. Mijn broertje kan het vast bevestigen of ontkennen.

Op de top heb ik een kwartiertje met een Engels stel gepraat, omdat ze dachten dat ik ook engels was..... Zij waren 2 weken in de Alpen aan het fietsen en campeerden dagelijks. Heel veel bagage dus, waardoor ze korte dagritten maken. Ze willen de Tour zien op de Col de Croix Fer, waar de renners 12 Juli passeren. Ze hebben ook reden om te gaan kijken, gezien de Engelse tourfavoriet Wiggins en underdog Froome. Wiggins staat op dit moment al 1e.
We hebben elkaar geholpen met het maken van foto's en vervolgens op ons eigen tempo afgedaald. Ik deed het vandaag wat rustiger aan omdat Jaël dat op prijs stelt. Daarom gingen de maximum snelheden tot 70 per uur.

Een lange afdaling en klim van 5 km brengt ons op de Col de Telegraphe. Geen lastige klim, aangezien ik mijn dikken jack van de afdaling nog aan had en ik het niet te warm kreeg. Vervolgens doordalen tot ongeveer 800 meter hoogte en over een brede weg naar Modane. Boodschappen doen en lunchen. Dan door naar een pittie côte van 8 km lang aan 7 tot 8%. Nog wat dalen en klimmen en na de Col de la Madeleine een slaapplek gevonden op 1795 meter hoogte, 13 km onder de top van de L'iseran (het dak van de 100 colstocht). Daar kan ik morgenochtend vroeg aan beginnen.

Een betere slaapplek bestaat er voor een fietser niet. Een hangende douchekop, een echt kussen op bed, in de bar beneden verkopen ze winegums en omdat ik ik niet van fonduën hou maken ze voor mij spaghetti bolognese! Hier weten ze hoe ze een fietser die alweer 3,5 week onderweg is kunnen verwennen :-)

Hautes-Alpes

Vandaag stonden er een paar stevige cols op het programma. Col de Vars en Col de L'izoard. 2 cols boven de 2000 meter. Daarom vroeg uit de veren en op tijd vertrekken. Gisteren sliep ik al om 22 uur, na een goede maaltijd (vooral veel) dus kon ik op tijd op staan.
Koud het hotel uit lagen er 8 stijle kilometers klaar om te beklimmen. En 's ochtends vroeg een col beklimmen is prachtig! Heerlijk rustig qua verkeer en de zon die langzaam boven de bergen uit komt is een mooie belevenis.
Het is dan nog wel wat fris als je bovenkomt maar dat is het waard. De afdaling die vervolgens naar Guillestre leid mag er ook zijn. Vooral prachtige uitzichten op de hoge alpentoppen die Noordelijker liggen. Hier en daar nog met sneeuw bedekt.
Na Guillestre is het weer klimmen geblazen. Een mooie dalweg, tussen de rotsen door met natuurlijke tunnels, die langzaam steigt. De aanloop naar de Col de L'izoard. Vanaf de afslag naar Arvieux begint het echte werk. Een onverwachtse steile klim, met kilometers waarin de gemiddeldes op 9 & 10 % liggen. Dat was goed zichtbaar door de informatiebordjes die hier wel weer per kilometer zijn geplaatst. En mijn fietscomputer, die zijn werk keurig blijft doen, geeft een bevestiging van wat er op de bordjes staat. Een prachtige col, de L' izoard. Een aanrader vanwege de goede weg. Niet vanwege de hoeveelheid motorrijders, grrr....

Daar moet ik toch wat regels aan wijden. Wan wat kan dat een vervelend volkje zijn. Vooral omdat ze zich kunnen gedragen alsof ze de enige op de weg zijn. De weg lijkt hun racebaan wel. Ik schrik regelmatig als ze net naast mij even flink het gas open trekken. Wat een herrie, dat doet echt pijn in de oren. Ik moet bijna oordoppen in gaan doen.
Daarnaast halen ze soms onverantwoorde toeren uit. Vandaag was er eentje bij die mij in een serie bochten, in de afdaling, wilde passeren terwijl er ook nog verkeer van de andere kant af kwam. Aan de binnenkant van een bocht naar links wel te verstaan. Hij beseft niet dat een wielrenner in de bochten minimaal zo hard gaat als een motor. Op de rechte stukken kunnen ze fietsers uiteraard wel passeren maar dan moeten ze soms even geduld hebben. Zo werkt dat in het verkeer. Ik moet soms ook even wachten voordat ik een auto of camper kan passeren.
Dus zit die motorrijder in de bocht naast me maar hij komt er niet langs. Met het gevolg dat hij me bijna de berm indrukt doordat ie de bocht te wijd neemt. Ik steek mijn hand op en schreeuw naar hem, waarna hij toch weer remt en achter me aansluit. 4 bochten later geef ik hem op een recht stuk het sein om me te passeren. Hij steekt bij het passeren zijn hand op als een soort excuus. Daarna heb ik nog kilometers in zijn wiel gezeten voordat hij me 'af kon schudden'. De snelheid van fietsers in afdalingen wordt vaak onderschat.

Ik snap die motorijders wel hoor. Want het is een prachtige weg die over de L'izoard gaat (zelf kon ik mijn snelheidsrecord van deze vakantie optrekken naar 73,5 km per uur). Maar als ze in groepen rijden heb ik vaak het idee dat hun machogedrag naar boven komt en dat ze elkaar te snel af willen zijn. Racers, natuurbarbaren...
Maar laat ik ze niet allemaal over 1 kam scheren. Er zijn ook toerders die van de bergen genieten. Vandaag was er een andere motorrijder zo vriendelijk om zijn handschoenen en helm af te doen toen ik hem vroeg om een foto te maken.

Genoeg daarover. Over wielrenners bestaat ook een divers beeld. Die gedragen zich ook niet altijd even netjes.
Zo passeerde mij vandaag in de klim van de Vars een paar wielrenners waarbij er eentje een vliegenmepper in zijn achterzak van zijn shirt had zitten. Dan vraag ik me toch af wat hij daarmee moet...echt om de vliegen van zich af te slaan of toch om motorrijders van zich af te houden ;)

Nadat ik door de grote stad Briancon was gefietst heb ik nog een stuk meegepakt van de weg naar de Col de Lauteret, waar ik nu zo'n 12 km vanaf zit. Die pakken we morgen mee in combinatie met de Col du Galibier en de Col du Telegraphe. Ook een bekend Tour-trio.

Met de  2 cols van vandaag (en 2 côtes) van 2111 & 2360 meter hoogte zit ik nu op 48.871 hoogtemeters. Morgen dus over de 50.000 alweer.
De hoogste col van deze tocht, de L'iseran met 2770, komt ook langzaam in zicht. Die hoop ik dinsdag te kunnen doen als het weer goed blijft. Lange ritten zitten er in de Hoge Alpen, met al die lange cols, niet meer in. Het lichaam begint na 3 weken en een weekend fietsen ook wat vermoeid te raken. De tactiek voor de komende dagen in de Alpen is daarom 'vroeg beginnen en op tijd stoppen'.

Nog 5 dagen fietsen voor de boeg. Zaterdagochtend haalt mijn vader me op, waarschijnlijk ergens in de buurt van het Lac Leman.

A demain!

Col de la Bonette

Vanmorgen stond ik een half uurtje later op. Ik was nog moe van gisteren. Maar lekker de benen ontspannen zat er niet in want de Bonette stond op het programma. Daarom bij het ontbijt maar weer eens flink zitten bunkeren. Ik heb tijdens deze vakantie wel geleerd te ontbijten. Op werkdagen neem ik meestal een bakje magere yoghurt, wat meestal wel voldoet.
De eerste dagen van deze reis had ik nog moeite om al dat eten s'ochtend naar binnen te werken. Omdat ik het nodig had deed ik het toch maar. Nu zit ik in een fase dat het brood, yoghurt, cake, enz makkelijk naar binnen gaat. Ik heb bij het opstaan ook echt trek, terwijl de uitgebreide maaltijd van de avond daarvoor vaak pas rond 21 uur genuttigd was. Met eten geen problemen dus. Eigenlijk wel lekker dat ik kan eten waar ik zin in heb en hoeveel ik maar wil. Ik verbrand het toch allemaal.
Bij het ontbijt heb ik wat gekletst met 3 Zwitsers. Die deden ook een rondje Frankrijk, met de auto. Leuk om zo wat ervaringen uit te wisselen, waarbij 1 van hen bijzonder geïnteresseerd was in mijn reis en minimaal 3 x heeft gezegd 'you are grazy'! Daar kon ik de dag mee beginnen...

Maar terug naar de Bonette. Na de afdaling vanuit roure, waar ik nog steeds van baalde vanmorgen, draaide ik de grote weg op naar Isola en vervolgens door naar St. Etiene-de-Tinée. Een lange aanloopstrook die blijft steigen. Lekker losfietsen zat er helaas niet in. Het was gelijk werken en vierkant draaien. En als je dan borden ziet met Col de la Bonette 49 km...daar probeerde ik vooral niet naar te kijken en stukje bij beetje van dorp naar dorp te fietsen. In St. Etiene begint het echte klimmen. Ondertussen was ik van 510 meter hoogte naar 1144 meter hoogte gegaan. De laatste 25 km klimmen zouden me op 2715 meter hoogte brengen. Nog even gestopt om een rijstepapje te eten en weer doorgegaan.
Maar wat een lange klim. Er lijkt geen einde aan te komen. In deel 2, na wat haarspeldbochten en wat stijlere passages ging het iets beter. Ik kon wat bijschakelen en kreeg langzaam de top in zicht. De klim biedt prachtige uitzichten en op een aantal stukken is te zien vanuit welke diepte ik vandaan kwam. Indrukwekkend. Er stond wel veel wind. Soms mee, soms tegen. Logisch eigenlijj, als je zo hoog komt is er niks meer wat die wind tegen kan houden. Het deed me denken aan de Mont Ventoux vorig jaar, daar heeft de wind ook vrij spel.

Op de top sprak ik een Italiaan die deze col een beetje stom vindt. In italië waren er natuurlijk veel hogere cols maar omdat de fransen dat niet konden hebben is er een stukje aan vast gemaakt. De Cime de Bonette. Ik had er genoeg van en ben niet die 100 meter extra doorgeklommen, maar me gewoon aan de route gehouden en afgedaald naar Jaussiers. En dat was genieten. 23 km afdalen! Ook daar veel wind, maar bij stukken met flinke wind tegen worden de remblokken minder belast. Scheelt weer.
Aan de kant waar ik afdaalde zie ik ineens elke km mooie bordjes met informatie over het stijgingspercentage en hoeveel km nog tot de top. Die miste ik volledig aan de kant waar ik klom. Ook vroeg ik me al af waarom ik bij het klimmen zoveel dalende wielrenners zag, terwijl ik geen medeklimmers aan mijn kant heb gezien. Blijkbaar is het klimmen vanuit Jaussiers populairder. Want ook tijdens het dalen kwam ik heel veel fietsers tegen.
Bijzonder ook om na 10 km dalen nog steeds rond de 2000 meter hoogte te zitten. Dan besef je pas hoe hoog zo'n col is.
Lekker gedaald, wat auto's ingehaald (waarbij een Lexus 'trekker', zo groot als ie was, het mij bijzonder lastig maakte. Hij deed zijn uiterste best om mij voor te blijven. Voor sommige mensen geeft het merk of de grote van de auto een vorm van status. En dan laat je je natuurlijk niet inhalen door een fietser...) en genoten van de snelheid die je kan maken.

In Jaussiers wat gedronken en gekeken wat een goede slaaplek kon zijn. Na een telefoontje een leuke auberge in St. Paul gevonden, aan de voet van de Col de Vars, die ik morgen mag beklimmen. Die is behoorlijk stijl, een uitzondering in de Alpen, waardoor ik het vandaag niet meer zag zitten om die nog te doen. Met het oog op de lange dag van gisteren kon ik ook wel wat rust gebruiken. Het was ondertussen ook al na 16 uur, want zo'n lange klim als de Bonette kost veel tijd. Half 5 in de Auberge en vervolgens het spannende slot van de etappe in de tour via twitter gevolgd. Dat gaat heel goed heb ik vandaag ontdekt. De vrouw van wielrenner Cadel Evans, 1 van de kanshebbers, doet elke dag uitstekend verslag van de ontwikkelingen in de laatste 15 km. Dat doet ze zo goed dat ik de beelden met gemak voor me zie. We hebben ook geen tv meer nodig.

Morgen dus de Col de Vars en wat côtes. Als het mee zit gaan we de Col D'izoard ook doen.

En ohw ja, de 3000 km voorbij gegaan, inclusief 75 cols! Die nemen ze me niet meer af.

A demain!

Grazy day!

In zo'n reis komt vroeg of laat een dag dat er veel en gekke dingen gebeuren. Vandaag was die dag.
Het begon prima, met een mooie beklimming door de grand canyon du verdon, zoals aangekondigd. Ik was op tijd waardoor ik geen last van ander verkeer had. De Col d'ayen was daardoor snel bereikt. Een prachtige weg met de mooiste uitzichten. Zie foto.
Het weer zag er goed uit dus ik maakte me op voor een mooie fietsdag. Wat klimmen, wat dalen, de kilometers vlogen voorbij. Bij de lunch stond er al 80 km op de teller, maar het zwaartepunt lag vandaag in deel 2 van de rit. Namelijk 2 korte steile cols en een lange hoge col.
In de afdaling van de eerste steile col, col de buis, ging ik iets te wijd door de bocht. Mijn fiets schoot onder de vangrail en ik rolde zelf een beetje de weg op. De snelheid was er al uit dus het ging absoluut niet hard. Fiets in orde en ik heb een kleine schade aan de binnenkant van mijn rechterenkel. Het 3 tandjes van het voortandwiel zijn daar blijkbaar ingegaan. Een zelfde schade heb ik een jaar of 10 geleden al eens opgelopen in mijn rechterkuit. Niet problematisch.
Na dat valpartijtje weer lekker gefietst richting de hogere lange col. Die beklim je eerst voor een deel door een soort andere grand canyon....mooie weg met tunnels, met een paar steile passages.
Dan kom je in Beuil aan en is er geen slaapplaats. Dat wist ik al toen ik belde tijdens de lunch. Ook een wintersportplaatsje zo lijkt het. Dus ik nog 6 km door om de col over te gaan. 4 km voor te top begon het te regenen. 3 km voor de top begon het hard te regenen. Bah! Het zag er al een tijdje dreigend uit. Maar na de afdaling zou ik roure binnenfietsen waar het hotel was wat ik gereerveerd had. Dacht ik. Maar na 10 km dalen in de regen zie ik een afslag naar links richting roure, een klimmende weg. Ik op de natte kaart kijken en daarop was een klim van 5 km te zien. Na dik 155 km had ik daar echt geen zin meer in. Ik besloot daarom om verder te dalen naar een dorp 4 km lager. Daar aangekomen was het gelukkig droog, al was ik zelf nog zeiknat. Er was echter geen slaapplek te vinden...nog rondgebeld naar andere slaapmogelijkheden in de omgeving maar geen succes.
Dat betekende dus weer terug de berg op en alsnog de afslag naar roure nemen. 9 km klimmen. Daar droogde en warmde ik gelukkig wel weer van op, ook al had ik er flink de pee in. Eigen schuld dikke bult.
171 km op de teller en ongeveer 4000 hoogtemeters. Pas half 8 in hotel. Wat een dag!

Hopenlijk herstel ik vannacht goed want de Bonette komt er aan. Misschien hou ik het daar wel bij morgen. Anders wordt het forceren.

Maar mijn verhalen vallen in het niet als je de berichten over de tour hoort. Wat een valpartijen, blessures en opgaves. Een slagveld. Dat wordt aanvallen voor de Nederlanders, in de bergen. Misschien morgen al.

Nog geen nagels geknipt maar wel eentje afgebeten die me in de weg zat. De Winegums, Robenko, die zijn voor het herstel. Zo snel mogelijk koolhydraten naar de spieren, na de inspanning. En na de rit van vandaag had ik die dubbel en dwars nodig.

A demain!

Werkendag

Om er maar eens een Belgische term in te gooien, het was werkendag. Vanmorgen ging het nog wel. Klimmen en dalen zoals ik het graag zie. Een paar honderd meter klimmen en weer wat dalen. Lang genoeg klimmen om een ritme te vinden en lang genoeg dalen om wat uit te rusten. Met de mooiste colnamen, zie foto. De route liep door mooie paarse lavendel velden. Wat heeft de natuur toch veel kleuren te bieden!
Na de lunch werd het bikkelen. Vanaf Manosque (stinkstad vond ik) gaat het eerst dwars door de stad met veel verkeer en allerlei opstoppingen. Daarna gaat het over een brede, lichtsteigende weg (haast vals plat) naar Valensole. De d6. Voor een fietser een rotweg. Het is voor auto's en zelfs voor vrachtwagens een racebaan. Het dendert voorbij. Soms rakelings langs me. Daarnaast stoppen veel automobilisten langs het tweede deel van deze weg om foto's te maken van de lavendel. En echt mensen, de japanners en chinezen zijn overal, ook hier!
In Valensole aangekomen, wat een leuk stadje lijkt te zijn, gaat dezelfde weg verder naar Riez. Het klimt en daalt nog iets steviger, maar het aantal auto's en vrachtwagens werd daar niet minder van. Weer 13 km doorzetten. In Riez ga je door het centrum. Daar maar even een colatje gedronken om bij te komen, voordat ik het laatste stuk naar Moustiers-St.Marie ging doen. Ook daar bleef het druk op de weg.

Ik moet enorm wennen aan de drukte en de lange brede wegen. Dat is minder m'n ding. Het is ondertussen Juli dus verwacht ik niet dat het veel rustiger gaat worden in de komende week. Hopen dat de route nog over leuke rustige wegen gaat. Over de grote cols wordt dat natuurlijk wel lastig. De drukte in deze omgeving wordt natuurlijk ook veroorzaakt door de 'Grand Canyon du Verdon. Daar zit ik nu erg dicht bij. Ik zal dan ook blij zijn als het toeristische verkeer morgen vooral over de d71 gaat als ik de d952 gebruik om mijn route te vervolgen.
Het weer zat gelukkig wederom mee. De voorspelde regen bleef zo goed als weg. Een paar spetters af en toe. Je werd er amper nat van.

Vanaf morgen zullen de cols weer veelvuldig op de route liggen. Als het morgen mee zit dan doe ik overmorgen de Bonette. Zo liggen er veel bekende alpencols op me te wachten. Ze lijken niet zo zwaar als de Pyreneeën, maar ze zijn wel langer en hoger. Zo ga je in de Alpen minimaal 5x over de grens van 2000 meter hoogte, terwijl dat in de Pyreneeën alleen bij de Tourmalet het geval was. De Tourmalet krijgt daarentegen een hogere zwaarteklassering dan bijvoorbeeld de Bonette of de L'iseran en alle andere alpencols. Dat betekent niet dat we 'de alpen even door fietsen', maar dat het klimmen meer gericht is op de lengte van de beklimming en minder op de steilte. En dat is vast beter voor de knieën en bovenbenen. Daarnaast zit er boven de 2000 meter minder 'zuurstof' in de lucht. Ook een factor om rekening mee te houden.

Ik ben erg benieuwd hoe dat zal gaan. Overigens zit ik nu op 68 cols en op meer dan 40.000 (!) hoogtemeters, bijna 41.000. En dat na 3 weken fietsen precies vandaag. Het km aantal staat nu op 2765. De 3000 komt langzaam in zicht...

A demain!

Overgangsdag

Ik werd vanmorgen wakker met hoofdpijn. Waarschijnlijk door het niet zo fijne kussen. Ook werd ik vannacht wakker geschud door een horde zakenmensjes die met hun rolkoffers het terrein opdenderde. Vanmorgen bij het ontbijt gebruikten ze tevens veel ruimte, geluid en telefoons om de dag te beginnen. En de koffieautomaat hielden ze ook goed bezet.
Het voordeel van een ontbijt in een wat groter hotel is dat er veel keus is en en er is veel verpakt spul wat makkelijk mee te nemen is voor onderweg. Zoals cake, koek en yoghurt. Scheelt weer een boodschap.

Ik kijk terug op een bijzonder dagje. Geen echte beklimmingen of andere hoogtepunten (enkel het laagste punt in deze reis gepasseerd, op 40 meter hoogte. Net als thuis). Een prima overgangsrit waarin het lichaam verder kon herstellen. Een relatief vlakke rit, maar toch weer ruim 1500 hoogtemeters. Alleen in Parijs schijnt het zo goed als vlak te zijn, maar daar kom ik deze reis niet. Zo fiets je door allerlei dorpjes in een mooi dal. Hier is het allesbehalve vergane glorie. Het toerisme viert hoogtij in deze streek. Veel belgen en nederlanders gezien, althans, kentekenplaten op auto's. En panden worden opgetrokken of verbouwd. Een gebied dat volop in beweging is! De TGV raast door de steden. Als ik nu had willen stoppen was dit een kans om snel thuis te zijn. En het was wel aanlokkelijk, met de wetenschap dat Jaël vanavond ook weer thuis komt...

Het rechterbeen is nog steeds gevoelig, dus weer rustig aan gedaan. De finish lag vandaag op 122km. Voldoende met het ook op de bergen die weer opdoemen. Net als voor de Pyreneeën probeer ik de dag voorafgaande wat te 'flierefluiten' en dat is goed gelukt. Het weer hielp me daar goed bij. Rustig zonnig weer met wat sluierbewolking. Prima fietsweer.

De linkerknie is een nieuwe klacht. Waarschijnlijk vanwege de belasting van afgelopen dagen om het rechterbeen te compenseren. Later op de dag werd het minder gevoelig.

De Mont Ventoux, die vandaag ook op de route lag, heb ik rechts laten liggen, wat ik bij een aantal mensen al aangekondigd had. Dat had overigens niks te maken met mijn klachten, maar met het fiet dat ik die vorig jaar ook al had beklommen. Dat was voor mij echt voldoende. Toen zonder bagage, maar in slechtere conditie en vorm. Vorig jaar waren Jaël en ik namelijk in deze omgeving op vakantie. Mocht ik in de toekomst de Ventoux nog eens oprijden dan zal het vast met de auto zijn...ik heb er voor jullie wel foto's van gemaakt.

In Malaucene heb ik eindelijk weer wat boodschappen kunnen doen. Ik had geen brood en jam meer, mijn dagelijkse lunchwaar. Ik trof een winkel aan die tussen half 1 en half 4 niet gesloten was. Een unicum voor de Fransen! Vaak kom ik juist daardoor voor gesloten deuren.
Gelijk maar eens mijn winegums aangevuld. Ook die waren op.

En toen begon de dagelijkse zoektocht naar een slaapplek. Deze omgeving heeft buiten de steden erg weinig in de aanbieding wat dat betreft. Ik wilde overnachten in Montbrun les Bains. Maar daar zit 1 hotel en nog vol ook, toen ik belde. 2 km daarvoor zit een ander hotel in een klein dorpje. Maar tijdens het bellen begreep ik dat dit een 3 sterren hotel was en dat een kamer met ontbijt 73 euro kost. En dan heb ik nog geen maaltijd. De maaltijd kost tussen 31 en 105 euro, die er dan bovenop komen. Demi-pension kenden ze in dit restaurant niet. Een Soiree Etappe ook niet.
Dat doen we dan natuurlijk niet, gezien mijn budget van 60 euro per dag, maar als er verder geen opties zijn...
Dus nogmaals naar het hotel gebeld in Montbrun les Bains. Uitgelegd dat ik helemaal alleen was, samen met mijn fiets. En of er toch iets mogelijk was? Er was nog wel een kamer zonder douche en toilet. 39 euro. Ik beloofde dat ik zou komen kijken en de kamer zou bezichtigen voordat ik toezegde. Een keertje niet douchen is geen ramp, als ik me maar kon wassen. Vandaag heb ik toch amper gezweet.
Erg benieuwd vervolgde ik mijn weg naar het hotel. Aangekomen bij het hotel liet de mevrouw de kamer zien. Een prima kamer, netjes. En onderweg naar de kamer wees ze een douche en een toilet aan die ik kon gebruiken. Allemaal keurig! Demi-pension kon misschien ook wel, maar daarvan wist ze de prijzen niet. De patron komt om 19 uur terug en dan kan ik met hem overleggen. Mocht dat niet lukken dan richt ik me op de pizzaria in het dorp waar ik al fietsend langs kwam. Deze keer heb ik genoeg contant geld.
Na een heerlijke douche ontdekte ik de tv kamer. Met een heerlijk groot scherm om de laatste 30 km van de touretappe te bekijken. Er is bijna niks op de kamer, maar alles is wel in het hotel. En goed en netjes ook. Naar verwachting blijf ik ook nog binnen budget. Maar goed ook, want er zijn 3 redenen om deze reis eventueel te beëindigen: of het gaat niet meer, of ik wil niet meer, of mijn budget is op.

Weer een dag voorbij, de tijd vliegt...

A demain!

Mont Aigoual enzo..

Na een hele lange nacht, gisteren om 21:30 al gaan slapen, zat ik vanmorgen kant en klaar aan het ontbijt. Startklaar dus. Normaal ga ik na het ontbijt mijn fietskleren aan doen en mijn tassen inpakken.
Nu kon ik kwart over 8 vertrekken en was ik voor 9 uur op de top van de Mont Aigoual. En wat mooi was dat! Omdat het echt een berg is, geen col, zit je op het hoogste punt en heb je aan alle kanten fantastische vergezichten. Stralende zon, heldere lucht. Oneindig ver zie je andere bergen, heuvels, dalen, dorpjes, enz. En vooral om er zo vroeg bij te zijn is heerlijk. Op een paar campers na, die nog hermetisch afgesloten waren en de mensen waarschijnlijk nog sliepen, was het enorm stil. Alleen de wind maakte geluid. En wat koeien met bellen. Erg mooi. Het was 10 graden op de top dus lang ben ik er niet gebleven. Hoop dat de telefoonfoto's een beetje fatsoenlijk zijn.
Daarna afdalen en middels een aantal steile cols en côtes langzaam 'dalen' richting de provence. Passages tussen 10 & 13% waren geen uitzondering. Net als na de Pyreneeën probeert ook de Cevennen mij nog een afscheidscadeautje te geven met enkele steile passages.
Maanden geleden, toen ik de routeinformatie kreeg, vroeg ik me al af waarom de route zo'n gek ommetje maakte voordat je de Provence in ging. Nu weet ik het, want het is nou eenmaal een prachtig gebied. Het zou jammer zijn om dat te missen door vanuit de Pyreneeën gelijk de Provence in te trekken.

De doorslaggevende vraag is nu natuurlijk: hoe hield het rechterbeen het? En met heel veel plezier kan ik melden dat het behoorlijk redelijk ging. Ik voel het zeker nog, maar ik kan weer pijnloos fietsen en heel soms weer een beetje staand klimmen. Dat geeft de burger weer moed. Gisteren vroeg m'n broertje of ik aan opgeven dacht. Die vraag heb ik gelijk met nee beantwoord, vooral om mezelf in bescherming te nemen en er niet over na te willen denken. Vandaag hoopte ik ook een bevestiging te zien van gisteren, toen het al iets beter ging. En toen ik naar de route voor vandaag keek en de overnachtingsmogelijkheden zag werd ik geconfronteerd met een gedwongen keuze. Of 100km fietsen en eindigen in Lasalle, of 160km en eindigen in Uzès. Maar het ging vanmorgen dermate goed dat ik om half 2 al in Lasalle was. Ik kon het niet laten om er vervolgens nog 60km bij te doen...in de hoop dat mijn been dit zou redden.
In Lasalle heb ik weer kunnen pinnen en mijn 2e lunch genuttigd. Tegenwoordig lunch ik 2x om zeker te weten dat ik voldoende eten binnen krijg.
In die laatste 60 km voelde ik mijn been wel wat meer, maar met het oog op de klimkilometers van vanmorgen verraste dat me niet. En vanmiddag waren de kilometers zo goed als vlak, dus de belasting in deel 2 van de dag viel mee.

Het weer was wederom uitstekend. De temperatuur trok langzaam op tot 31 graden. Morgen schijnt het ook zo te zien. Ik ben benieuwd hoe ik me morgen voel, maar mocht het allemaal meevallen dam bereik ik morgen het laagste punt van de 100colstocht, namelijk op een brug over de Rhône. En dat is ook weer een mooi punt.

In Uzès was het nog een opgave om een betaalbaar hotel te vinden. In het centrum ging het om prijzen van rond de 125 euro's! Daarom zit ik nu in een onpersoonlijk best western hotel buiten het centrum. De gootsteen is verstopt en de douche zit onder de schimmel, maar wel lekker rustig en er is wifi. En ook bijzonder, de fiets mag vannacht op de kamer, bij gebrek aan fatsoenlijke stallingsmogelijkheden. Krijgt die ook eens zijn verdiende rust. Nu kan ik de tassen er lekker aan laten zitten en fiets ik morgen zo het hotel uit.

En de tour? Ik was een halve minuut te laat in het hotel om de finish van de etappe te zien...maar gelukkig hebben ze ook in Frankrijk herhalingen. Die Sagan wint gewoon zijn 2e etappe, ogenschijnlijk nog met gemak ook.

Nagels nog steeds lang en mezelf nog niet gewogen.

A demain!

Stug door gaan

Allereerst mensen, Italië viel gisterenavond vies tegen! Ze kwamen er niet aan te pas en zaten eigenlijk geen moment in de wedstrijd. Spanje daarentegen overklaste Italië volledig. Als vanouds werd er weer lustig op los gepasst en ze wisten de mensen voor de goal goed te vinden.
De gastheer van het hotel vond het nodig om daar vanmorgen nog even op terug komen....want zoals ik al vermeld had was hij voor spanje.

Na een lange en heerlijke nacht kwam ik vanmorgen wederom pas om half 9 aan het ontbijt. De gastvrouw vond 8 uur namelijk te vroeg gaf ze gisteren aan. Maar om half 9 was ze er ook nog niet. Om kwart voor 9 kwam er beweging in de keuken. Vast last van een maandagochtenddip.
Overigens was het vervolgens een heerlijk ontbijt waar ik echt aan toe was. Want gisteren liep het niet zo lekker bij de pizzaria. De pizza was heerlijk maar de ijscoupe waar ik erg trek in had kon er niet meer vanaf. Want na het eten van de pizza zag ik een bordje dat er niet met een bankpas of creditcard betaalt kon worden. En met 15 euro op zak kom je er niet. De pizza afgerekend en terug naar hotel gegaan. Je zou denken dat ik mijn lesje wel geleerd had toen ik in de Pyreneeën bij dat verlaten hotelletje niet kon pinnen. Maar nee dus, blijkbaar hardleers.
En met een halfvolle maag naar bed is toch niet zo prettig. Zeker niet als ik volgens mij toch al aardig wat kilotjes kwijt ben. Het afgelopen jaar had ik wel wat reserve opgebouwd dus maak je geen zorgen, maar het is wel zichtbaar dat ik wat gewicht verlies. Als ik binnenkort in een hele grote franse supermarkt kom waar ze alles hebben dan zal ik me eens wegen. Ben benieuwd!

Maar goed. Vanmorgen toch maar weer opgestapt. Bij de trap op en af lopen voelde het been redelijk goed aan. Vanmorgen ging het met fietsen ook best goed. Ik heb de hele dag rustig gefietst, vooral met klimmen, maar vanmiddag was het toch weer te voelen. Daarom maar gestopt na 110 km. In een leeg wintersport stadje. Alle hotels zijn dicht, maar 1 hotelletje wilde gelukkig een uitzondering maken. Ik ben dan ook de enige gast. Na wat onderhandelen over de prijs en de verschillende onderdelen van de maaltijd (best leuk om met een Fransman een maaltijd samen te stellen en te kijken wat er allemaal 'in huis is') heb ik gelukkig weer een slaapplaats, in L' Esperou. Net na de beklimming van de Col du Minier. Niet stijl, wel lang. 18 km klimmen naar een hoogte van 1264 meter. Overigens, ook hier kon ik niet pinnen. Gelukkig had ik dat vanmorgen in Lodève gedaan nadat ik, dmv een omleiding, langs een pinautomaat kwam...

Morgen nog even doorklimmen naar Mont Aigoul (spreek je volgens de gastvrouw van afgelopen nacht uit als 'montikwaal'). Dat is gelijk het hoogste punt in mijn reis door de Cevennen, met 1567 meter. Daarna zak ik langzaam, met nog een paar stevige colletjes tussendoor, de Provence in. Mocht het morgen nog niet beter gaan met het been dan neem in in de Provence een rustdag. En desnoods 2. Want voordat ik de Alpen intrek moet ik hersteld zijn, anders wordt dat niks. In de provence is het net wat drukker en zijn er steden. Dat maakt het makkelijker en leuker om een rustdag door te komen. Eerlijk gezegd ben ik er ook wat huiverig voor. Je ziet in het wielrennen ook dat er renners zijn die een rustdag prettig vinden, maar ook dat er renners zijn die daar slecht tegen kunnen en de dag erna geen meter vooruit komen. De gang is er dan uit. En los van mijn rechterbeen voel ik me ook nog uitstekend en zit ik nog vol energie. Dat wil ik liever niet doorbreken.

Ik heb me weer geschoren, volgens ritme, en weer wat kleren gewassen. Een nieuw probleempje waar ik tegen aan loop is dat ik mijn vingernagels moet knippen. Want als ik gitaar zou spelen had ik geen plectrum meer nodig, zeg maar. Voor mijn reis had ik ze ultrakort geknipt maar dat ze zo snel weer zouden groeien....
Ik denk erover om een nagelschaartje te kopen, mijn nagels te knippen en meteen weer weg te gooien. Bijten zie ik namelijk niet zitten, dat lijkt me geklungel van de bovenste plank. Als je een tip hebt dan hoor ik die graag!

Pieken en dalen deel 2

Alleerst bedankt voor alle tips, raad en adviezen. Toch kon ik het vanmorgen niet laten om op de fiets te stappen en een poging te wagen. Waarom toch, denkt u misschien. Nou....daar had ik toch wel een aantal argumenten voor:

1. Ik had het mijn vrouw toegezegd, sowieso beginnen om te kijken hoe het zou gaan. Dus ja....
2. Wat moet ik doen als ik niet ga fietsen? Ik heb niks bij me om de dag anders in te vullen, zelfs geen boek. En het is zondag, dus alles is dicht en stil. 'S middags zou ik de tour kunnen kijken, maar:
3. Het was een baggerhotel. Een kamer om depressief van te worden, een tv waarop amper wat te zien was en te veel herrie om te slapen. Daarnaast was het ontbijt ook niet best.
4. Wie weet zou het wel beter gaan met mijn been? Als je niet schiet raak je ook niks :-)
5. Het was nog droog, ondanks de voorspelde regen.

Maar om toch maar wat aanpassingen te doen heb ik de dag anders aangepakt. Allereerst ben ik een half uur later opgestaan. Half 9 ontbijten in plaats van 8 uur. Vervolgens ben ik heel rustig gaan fietsen. Ik mocht gelijk klimmen, van 301 naar 941 meter hoogte en vervolgens door naar 1003 meter (het hoogste punt van vandaag was verrassend genoeg geen col maar een côte, van 1036 meter hoog). Het klimt hier allemaal niet steil en ook nog gelijkmatig. Dus rustig fietsen was volgens mij best mogelijk. Het viel me dan ook niet tegen, maar ook niet echt mee. Het voelde wel beter dan dat ik gisteren eindigde. En omdat ik gisteren vooral de laatste 50 km erg veel last had van mijn been nam ik me voor om vandaag die laatste 50 km niet te fietsen en het ongeveer bij 80 km te houden. Een soort compromis tussen fietsen en rusten. Daar kon ik mee leven.

Staand fietsen lukt even niet, maar zittend gaat wel als ik mijn tempo er op aan pas. En dus klim ik nu als een slak de cols op. Het is maar goed dat ik vandaag bijna niemand tegen kwam want ik zou me schamen voor mijn langzaamheid. Het was zelfs opvallend stil vandaag. Natuurlijk omdat het zondag is, maar waarschijnlijk ook omdat het dikbewolkt en fris was. Temperaturen tussen de 10 en 15 graden. Dat is wennen. Klimmend kon ik mezelf nog net warm genoeg houden maar in de afdalingen en vlakkke stukken heb ik extra kleding aan moeten doen, zoals een dik ondershirt en handschoenen. Weer eens wat anders dan met ontbloot bovenlijf de Tourmalet opfietsen waar het op 2000 meter hoogte nog 25 graden was...

Er hing vandaag een voortdurende dreiging in de lucht. Het moest gaan regenen, maar wanneer? Het bleef lang goed gaan, hoewel er af en toe een paar spetters vielen. Toch had ik vanaf km 30 mijn regenjack al bij de hand.

Uiteindelijk barste het los. Harde regen met wat onweer erbij. Op dat moment moest ik nog 2 km klimmen en 7 km dalen. En ik kan je vertellen dat je in 9 km meer dan zeiknat kan worden. Ik was blij dat ik een hotelletje had gevonden en toch de gehoopte 82 km uit heb kunnen rijden. In een heerlijk rustig dorpje, met de lastige naam Ceilhes-et-Rocozels, lig ik nu op een lekker bed aan de stille achterkant van het gebouwtje met een prachtig uitzicht. Ook al regent het nog wel, het wordt langzaam lichter. Na een half uur onder de douche te hebben gestaan om op te warmen kijk ik nu lekker naar de tour en heb ik vanavond nog een ek-finale in het vooruitzicht. En bovenal, mijn lichaam krijgt de nodige rust. Het kan niet veel beter!

Een heerlijk hotelletje dus. Er is een douche met een hangende douchekop, een echt kussen op het bed, een klein tvtje met goed beeld en tegen alle verwachtingen in is er zelfs wifi. Zo kom ik de dag wel door.
De eigenaresse keek wat beteuterd toen ik doorweekt en druipend binnen kwam maar haar man verwelkomde me zeer vriendelijk en was benieuwd wat ik van de voetbalwedstrijd verwachtte. Hij is voor spanje, ik voor Italië.
Het restaurant van het hotel is vanavond helaas wel gesloten, maar ergens in dit dorp schijnt nog een pizzaria te zijn...dus het komt vast goed.

Morgen richting Lodeve en maar weer verder zien hoe het gaat. Desnoods weer een halve dag uitrusten en als het echt niet gaat zou ik dit geen slechte plek vinden voor een rustdag. Dan hebben jullie ook je zin :-)